เมื่อวานวันหยุดได้ไปนัดดูหนังกินข้าวกับผู้ชายที่กำลังดูใจกันอยู่ค่ะ
เขาอายุเยอะกว่าเรา 5 ปีค่ะ (ตอนนี้เขา 45 ปี) *เขาไม่หล่อแต่บุคลิกดีค่ะเนื่องด้วยหลายๆปัจจัย
เราก็คบหากันเป็นเพื่อนแบบกัลยาณมิตร เพราะเนื่องด้วยอายุ ก็ไม่ได้ต้องการความรักแบบหวือหวาอะไร

ขอเล่าเรื่องเราก่อนนะคะ
ชีวิตเราตอนนี้ลงตัว มีบ้านมีที่ดิน มีงานประจำ ไม่มีหนี้ มีเงินเก็บประมาณหนึ่ง มีประกันสุขภาพ ประกันชีวิต แต่เราก็ไม่เคยบอกใครเรื่องเงินเก็บเราค่ะ
ก็ใช้ชีวิตตามปกติ อยากกินอะไร อยากซื้ออะไร ก็ซื้อ แต่ไม่ได้ฟุ่มเฟือยอะไร แค่ไม่ลำบาก
ดังนั้น การมีแฟนคงไม่ได้เน้นเรื่องความรักที่เร่าร้อนอะไร ก็หาเพื่อนที่รู้ใจ ศึกษาเป็นคู่ชีวิต หากไม่คลิ๊กกันก็คบเป็นเพื่อนที่ดีได้ค่ะ
คือไม่ได้ want ในเรื่องนี้ มีหรือไม่มีแฟน ก็ไม่ได้เดือดร้อนค่ะ

แล้วผู้ชายคนนี้คือเขาเป็นเพื่อนกับอดีตลูกค้าที่เราคบดีลงานด้วยค่ะ ก็รู้จักกันตอนประชุมเพราะเขาก็เข้ามาดูงานที่เราพรีเซ้นงานด้วย
เขาเป็นเจ้าของบริษัทค่ะ ครอบครัวทางบ้านฐานะดี ได้เรียนโรงเรียนที่ดี มหาลัยเอกชนที่ดี และ จบโท จากต่างประเทศค่ะ เรารู้จักกันมา 3 ปี

เนื่องด้วยโปรไฟล์เขาดี เราก็อยากคบเป็นเพื่อนที่ดีนานๆค่ะ ไม่อยากคิดเยอะเพราะเราก็ไม่ใช่สาวน้อย คบกันแบบผู้ใหญ่ แต่ไม่เคยเกินเลย
จนเมื่อปีก่อนเขาก็บอกอยากคบจริงจัง เราก็ขอเป็นคุยในฐานะคนพิเศษก่อนแล้วกัน เพราะด้วยฐานะเขาก็ดีเกินไป ส่วนเราคนธรรมดา
ไม่อยากทุ่มเยอะ ไม่อยากอกหักตอนแก่ค่ะ 
พอเรากลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเมื่อกลางปีก่อน เราก็ยังมีนัดกินข้าว ดูหนัง ดินเนอร์กันเรื่อยๆนะคะ (เขาบินมา)

แล้วเมื่อวานวันหยุด เขาก็บินมาหาค่ะ นัดกินข้าวกัน แล้วเขาก็พูดประมาณว่า เขาค่อนข้างลำบาก จำเป็นต้องใช้เงิน เพราะการแตกไลน์บิวสิเนสใหม่ของเขาทำให้การเงินของเขาฝืด ก็เลยอยากยืมเงินเราซัก 3-4แสนบาทไปหมุน เราก็อึ้งไปสิ เราก็ปฏิเสธเขาอย่างสุภาพว่าเราไม่มีเงินสดขนาดนั้น เพราะเราก็คนธรรมดา อาศัยไม่มีหนี้ถึงอยู่ได้สบาย (เราไม่เคยบอกเขาเรื่องเงินเก็บ หรือที่ดินอะไรต่างๆที่เรามี)  เขาก็พูดว่าเพื่อนเขาก็ไม่ให้ยืม ตอนลำบากไม่มีใครช่วยเหลือเขา ตอนนี้เขาไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งพิงใคร ไม่อยากยืมเงินพ่อแม่เพราะเป็นธุรกิจใหม่ที่ตัวเองอยากทำ ไม่อยากให้ท่านรู้ว่าเจอปัญหา ฯลฯ วันนั้นก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจค่ะ บรรยากาศค่อนข้างจะเดดแอร์ไปหลายรอบอยู่ กินข้าวเสร็จเราขับไปส่งเขาที่สนามบินเราก็ขับกลับบ้าน

ความรู้สึกเรา
--
เราเป็นคนทำงานเก็บเงิน ไม่สรรหาหนี้สิน ชีวิตเราลงตัว หากมีจะมีคู่ชีวิตหรือเพื่อน เราก็ไม่อยากให้มีปัญหาเรื่องเงิน หรือเขามายืมเงินเรา เราไม่สะดวกใจ เราไม่อยากลำบากค่ะ ชีวิตเราดีไม่ว่าจะมีเขาหรือไม่มีเขาอยู่ในชีวิต แต่ก็ไม่ได้เกลียดเขาหรือรู้สึกรังเกียจอะคะ เรารู้สึกผิดด้วยที่เราไม่ช่วยเขาแต่เราก็ไม่อยากให้ยืมค่ะ รู้สึกลังเลในการไปต่อในฐานะคนพิเศษ

เมื่อคืนเราโทรปรึกษาเพื่อนเรา
เพื่อนเราบอกว่า บ้านเขาน่ะรวยนะ ที่บ้านมีทรัพย์สิน มีธรุกิจ ใหนจะธุรกิจส่วนตัวเขาอีก บ้านเขามีแต่พี่สาวกับน้องสาว เขาเป็นลูกชายยังไงก็ได้ทรัพย์สมบัติอยู่แล้ว ที่เขามายืมเงินเราอาจจะเป็นการลองใจก็ได้ คือลองใจว่าเราจะช่วยเหลือเขาไหมยามเขาลำบาก หรือเราจะทิ้งเขาเพราะเขามายืมเงิน ทั้งที่เขาฝืดเคืองแค่ชั่วคราวเท่านั้น เดี๋ยวเขาได้เงินมาเขาก็คืน เป็นการลองใจผู้หญิงว่าจะรักเขามั้ย ก็ให้ๆเขายืมไปเถอะเพื่อซื้อใจเขา

เราฟังเราก็ปรี๊ด เขาไม่ใช่พระเอกในละครที่ต้องจะต้องลองใจนางเอกหรือผู้หญิงที่เข้าหาเพื่อหาว่าใครที่ไม่ทิ้งเขาในยามลำบาก ด้วยความเป็นเหตุเป็นผลคือ หากแต่งงานเป็นผัวเมียกัน ลำบากก็ต้องช่วยเหลือกันเพื่อดึงธุรกิจให้รอด แต่นี่เรายังเป็นแค่เพื่อนที่ดี ที่พิเศษต่อกัน ให้เราช่วยคิดปัญหาในเรื่องในธุรกิจหรือรับฟังเขาได้ ให้เขาได้ระบาย แต่ไม่ใช่ว่ายืมเงินเราแบบนี้ เราไม่โอเค แล้วถ้าเป็นการลองใจจริง เราว่าเป็นเรื่องงี่เง่า เหมือนเขาเองก็อยากให้เราตีจากเขาไปซะมากกว่าค่ะ 

ตอนนี้เราก็ยังเฉยๆอยู่นะคะ คือถ้าเขาโทรมาเราก็คุยค่ะ ถ้าไม่โทรมาก็ไม่คุย เพราะไม่รู้จะไปต่อยังไง เราไม่อยากให้ใครยืมเงินเรา เรารู้สึกอึดอัดหากจะต้องถูกทดสอบด้วยวิธีนี้ค่ะ หรือหากไม่ใช่การทดสอบ เขาลำบากจริงๆเขาไม่ควรมาขอยืมเงินเราค่ะ