คือเราทะเลาะกับแม่บ่อยจนบางทีเราไม่อยากกลับบ้านเลย ทุกครั้งที่ทะเลาะกันแม่จะร้องไห้ เราก็ร้องไห้เหมือนกันค่ะ เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่ทำแม่ร้องไห้ แม่อยากให้เราทำทุกอย่างตามที่เขาสั่ง ไม่ให้มีแฟนเราก็ไม่มีตามที่เขาบอก ตอนม.ต้น เราเคยแอบคบกับคนๆนึงเขาเอาของขวัญมาให้เราวันเกิด แล้วเราเอากลับมาบ้านแม่เราเห็นแม่เราโกรธมาก หักของนั้นทิ้งลงถังขยะ แล้วก็ด่าเรา ให้เราไปขอโทษเขา เราก็ทำทุกอย่างตามที่เขาบอกเลย มาถึงตอนนี้เราอยู่ปี3 เราไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนกับเพื่อน แล้วจนบางทีเราอึดอัดมาก เราไม่เคยออกจากกรอบที่เขาตั้งไว้ให้เลย เขาไม่ให้เราไปไหนเราก็ไม่เคยไป เรามีพี่น้อง3คนค่ะ บางทีเรามีอะไรทางบ้านเกิดปัญหาอะไรขึ้น เราจะรายงานให้พี่เราฟัง เพราะแม่ไม่เคยบอกพี่เราเลย ทุกปัญหาเราบอกพี่ เราก็อยากให้พี่รับรู้ แต่แม่หาว่าเราใส่ไฟ เรางงเลย เราใส่ไฟยังไง แม่พูดแบบโมโห เราเคยตัดสินใจกับตัวเองว่าต่อไปนี้ไม่ต้องพูดอะไรอีกเลย บางครั้งแม่น้อยใจพี่ก็มาลงที่เรา น้อยใจพ่อก็มาลงที่เรา หงุดหงิดใครก็ทาลงที่เรา เวลาเราพูดก็หาว่าเราเถียง เขาให้เราคิดว่าแม่ถูกเสมอ ด่าเราด่วยแต่คำพูดแรงๆ ให้เราหน้าเสียต่อหน้าคนอื่นก็มี เราคิดในใจเราลูกเขามั้ย แต่ในอีกมุมแม่เป็นคนที่เราอยากได้อะไรแม่ก็หาให้ทำให้ทุกอย่าง จนบางทีเราก็คิดว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดีเลยทำแม่เสียใจ เราเรียนไม่เก่ง ยังไม่ประสบความสำเร็จแบบพี่ ยังเป็นเหมือนเด็ก เพราะเรายังไม่ประสบความสำเร็จแบบพี่หรือป่าวแม่ถึงทำกับเราแบบนี้ บางเรื่องเราอยากจะปรึกษาแม่ แต่มาพร้อมกับคำด่าต่างๆทำให้เรารู้สึกว่าพอเถอะ  แก้ปัญหาทุกอย่างด้วยตัวเองเราพยายามเป็นลูกที่ดีที่สุดแล้ว เราเป็นคนรักครอบครัวเรามากรักมากๆ แต่แม่ก็ไม่เคยรู้เลยว่าเรารักเขามากแค่ไหน เราอยากพิมอยากคุยกับใครสักคนอย่างระบายทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่เราก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย พูดกับใครก็ไม่ได้ เราจะคุยกับพี่ พี่เราเขาก็มีครอบครัวแล้ว เราทำอะไรไม่ได้จริงๆ บางทีที่เราสบายใจที่สุดกลับกลายเป็นที่ลำบากที่สุด บนโลกใบนี้ยังมีที่สบายใจอยู่มั้ย เราต้องทำตัวยังไงถึงจะพอดี