เราและสามีแต่งงานและอยู่กินด้วยกันมา 11 ปีแล้วค่ะ สามีเป็นคนดีไม่สูบบุหรี่ ไม่เคยทุบตี ดื่มเหล้าเบียร์บ้างตามโอกาส และช่วยงานบ้านเราทุกอย่างทั้งซักผ้าล้างจานถูบ้านเลี้ยงหมา เราสองคนไม่มีลูก  ก่อนที่จะแต่งงานเราเคยไปบ้านสามีไม่กี่ครั้ง ครอบครัวเค้าเป็นครอบครัวคนจีน พ่อ แม่ แยกทางกันตั้งแต่เด็ก พี่เค้าอยู่กับพ่อมาตลอดเกือบยี่สิบปี โดยที่แม่ไม่ได้ส่งเสียเลี้ยงดูเลย  ต่อมาพ่อสามีเสียชีวิตลงแม่ของสามี จึงย้ายกลับมาอยู่บ้านกับพี่สาว  เมื่อก่อนสามีเป็นเซลล์ทำงานในเขต กทม ส่วนเราทำงานประจำค่ะ  สามีไม่ค่อยมีเวลาได้กลับไปหาเราที่อยู่ ตจว เลยตัดสินใจเปลี่ยนงาน เพื่อให้ได้เดินทางมาหาเราได้สะดวกขึ้น  จนมาวันนึงเค้าเกิดอุบัติเหตุ  รถพังยับเยิน สามีเรากลัวมากจนไม่กล้าขับรถ เราอภัยให้เขาและช่วยพยุงความรู้สึกเขา และช่วยกันเปิดร้านเล็กๆหน้าบ้าน ขายขนม ขายของเล่นสำหรับเด็ก พอมีรายได้มาจุนเจือครอบครัวเสริมๆกันไป แต่เขาก็พูดมาตลอดว่าเขาไม่อยากทำ แต่ก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้  เราอดทนและ อดทน ต่อมาเหมือนฟ้าเห็นใจ เราถูกหวย เราเลยเอาเงินนั้นไปซ่อมรถที่พัง และมีเงินเหลืออีกก้อน  สามีเราเลยขอเงินนั้นมาลงทุนเปิดบริษัทเล็กๆ ขายของให้กับ  หน่วยงานราชการต่างๆ  การเงินเริ่มดีขึ้น เราเริ่มมีรอยยิ้ม ขึ้นมาบ้าง จนมาเจอกับโควิด การเงินเราเริ่มมีปัญหาอีก สามีเราไปกู้เงินจากแบงค์ และหลงเชื่อมิจฉาชีพเอาเงินที่ได้ไปลงทุนเล่นหุ้นอะไรเราก็ไม่เข้าใจ สุดท้ายสามีเราโดนหลอกเสียเงินไปหลายแสน ขายของไม่ได้ ไม่มีทุน  ตอนนี้  เราต้องเอาบ้าน เอารถ  ไปจำนำทั้งหมด เราต้องแบกภาระในบ้านทั้งค่ากิน ค่าอยู่  ใช้หนี้รายเดือน เรากู้เงินมาหมุนจนปวดหัว แต่เราไม่เคยแสดงออกให้คนอื่นเห็นเลย ว่าเราทุกข์ใจขนาดไหน  บางครั้งอยากตาย อยากหนีไปให้พ้นๆ จากตรงนี้. ....ล่าสุด  สามีเรา โทรชวนแม่ของเค้ามาอยู่ด้วยกันที่บ้านของเราเพราะเห็นว่าแม่แก่มาก เดินเหินไม่สะดวกแล้ว  แม่ของเขา ที่เมื่อก่อนดูถูกเราและครอบครัวเราทุกอย่างเพราะเราเป็นคนบ้านนอก   แม่ของเขาที่ขนาดลูกชายอุบัติเหตุแต่ไม่เคยถามไถ่ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง กินอยู่อย่างไร ทุกอย่างเป็นอย่างไร  อย่างดีที่สุดคือ ถามว่าเมื่อไหร่จะโอนเงินให้แม่เดือนนี้  ทุกๆครั้งที่โทรมาคือถามแค่เรื่องเงินเท่านั้น แม่ของเขาที่ครั้งหนึ่งเคยถามเราว่า ที่บ้านตอนกลางคืนมีห้องน้ำเข้ามั๊ย  เราทุกข์ใจ เราไม่อยากให้เค้ามาอยู่บ้านนอกกับเราเลย