คือผมเกิดมาก็มีปัญหาทางบ้านเลยคือที่บ้านผมก็ไม่เรียกว่ายากจนเท่าไหร่แต่ก็มีหนี้มีปัญหามากมายจังหวะจะมีก็มีไม่มีก็ไม่มีแล้วพ่อกับแม่ผมทะเลาะกันทุกวันเกือบฆ่สกันต่อหน้าผมแต่ผมก็เข้าไปห้ามได้ทันบางทีผมก็โดนลูกหลงด้วยและที่โรงเรียนเนื่องจากผมเป็นเด็กตัวเล็กผมก็จะโดนแกล้งทุกวันร้องไห้ทุกวันแต่ไม่รุ้ตอนเป็นเด็กผมไม่เคยบอกพ่อแม่เลยว่าผมโดนแกล้งจนมีครั้งนึงหนักเขียวช้ำพอจบป.6ขึ้นมัธยมต้นปัญหาโดนแกล้งก็ไม่มีแต่แม่ผมหนีไปที่ไหนก็ไม่รู้แถมพ่อผมดันติดยาจนผมต้องไปอยู่ที่วัดแห่งนึงแต่ผมก็ไปเจอพระที่โรคจิตลวนลาม(โดนแต่จับๆคลำอม)ผมแต่ผมก็ไม่กล้าบอกใครผมได้แต่ร้องไห้ในห้องน้ำแล้วก็หนีไปนอนกับเณรคนอื่นแต่ไอ่โรคจิตก็มาตามผมกลับตลอดจนพ่อผมเริ่มดีขึ้นผมก็กลับมาอยู่กับพ่อเพราะพ่อคือคนเดียวที่ยังเหล่ออยู่ตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าดีกว่าเมื่อก่อนแต่บางทีเวลาเจออะไรที่มันแทงใจหรือกระทบใจมากๆผมบ่อน้ำตาตื้นมากๆผมเซนซิทีฟมากร้องไห้ง่ายเสียใจง่ายงอนง่ายบางทีก็พูดไม่รู้เรื่องแล้วผมไม่เคยไปหาหมอได้แต่ร้องไห้คนเดียวทุกครั้งที่มีปัญหา///ผมอยากไปหาหมอนะแต่ผมคิดยังไงรอผมขึ้นมหาลัยค่อยไปหาดีกว่าตอนนี้ไม่เหมาะสุดๆ
แบบนี้นับเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยครับ