เราเป็นนักเรียนคนนึงในห้องเรียน ไม่ได้มีอะไรอย่างการรังเเกหรือด่ากัน เเต่ว่ามีหลายครั้งที่เรารู้สึกตกต่ำ รู้สึกไม่เหมือนอื่นในทางที่เเย่
เราทำอะไรก็ดูจะไม่ได้เท่าคนอื่น เพื่อนได้100 เราก็ได้เเค่60 ตอนแรกกก็คิดว่าสงสัยต้องเก่งขึ้นเเต่พอนานเข้าเรารู้สึกได้ว่าเพื่อนๆเริ่มไม่สนใจคนที่คะเเนนน้อย เราพยายามจะคุยด้วยแต่เหมือนจะตามใครไม่ทันพอจะถามก็โดนเมิน ทำให้เรารู้สึกว่าต้องเก่งขึ้นเพื่อเป็นที่ยอมรับ ทำให้ดีขึ้นแต่ก็ไม่ทันเพื่อนอยู่ดี
ทำให้รู้สึกท้อแต่เราก็อยากให้เป็นเพื่อนและะเป็นที่ยอมรับ เราฝืนทุกอย่างไม่ว่าจะอาหาร สิ่งที่ชอบ หรือกระทั่งการเรียน เราเป็นคนนึงที่ไม่เก่งวิชาอังกฤษเลย
พอเราไม่ได้เพื่อนไก็ดูเหมือนจะไม่อยากคุยหรือบางครั้งเมินเราตลอด ทำให้เราต้องอ่านหนังสือเรียนซึ่งเราคิดว่ามันดีนะได้พัฒนาแต่สุดท้ายก็ไม่ใช่...
เพื่อน ผ่านอังกฤษ ส่วนเราไม่ผ่าน ทำให้เราเริ่มมีความรู้สึกที่เรียกหวั่นไหวง่ายเกิดขึ้น พอเราไม่ได้อย่างที่หวังเราจะวิตกกังวล กลัวและร้องไห้ และะจะโทษตัวเองเสมอว่า "ทำไมแค่นี้ถึงทำไม่ได้ คนอื่นๆก็ทำได้ ทำไมทำไม่ได้ว่ะ"ตลอด เราพยายามกลั้นความรู้สึกทุกครั้งเพราะเราคิดว่าถ้าเราเป็นคนร้องไห้บ่อยๆดูเหมือนเรียกความสนใจเลยว่ะ คนแบบนี้เพื่อนไม่คบเเน่ๆ ทำให้หลายครั้งที่เรากลั้นไม่อยู่เราจะอ้างทุกอย่างรอบตัว จากเรื่องงานก็ลามมาหลายเรื่อง 
เช่น เพื่อนไม่คุยด้วยหรือเมิน เราก็จะเริ่มมีน้ำตาทีละนิด อ่านหนังสือแต่อ่านไม่มากกว่าที่ตัวเองคิดก็จะเริ่มร้องไห้ บางครั้งเราฝืนทุกอย่างจนกำเดาไหลเราก็จะร้องไห้ว่าเราอ่อนเเอคนแบบนี้โคตรเรียกร้องความสนใจ เราต้องการผู้รู้ว่าสิ่งที่เราเป็นคืออะไร หยุดยังไง บางครั้งเราก็อยากเอาชนะจนหากทำไม่ได้ก็จะโทษตัวเอง เราอยากหายจากโรคหรืออาการแบบนี้มากค่ะ ช่วยด้วยเถอะนะคะ