สมัยเรียน ผมเคยทำงานพาร์ทไทม์ร้านขายเครื่องดนตรีที่นึง มีความสุขมากครับเพราะนั่นคือครั้งแรกที่ผมได้ร่อนใบสมัครไม่กี่ที่แล้วก็ได้เลย และเป็นรายได้ระหว่างเรียนครั้งแรกของผม ได้คลุกคลีกับสิ่งที่ผมก็ชอบ อยู่ที่ร้านเหมือนบ้านเลย บางทีผมกลับหอไม่ไหว ก็อาศัยที่นี่นอนไปพลางๆ บ้าง หยิบยืมของอะไรบ้างแบบแทบไม่กลับหอเลยช่วงนั้น ผมทำได้ไม่ถึงปี เหมือนฟ้าผ่ากลางใจ เจ้าของร้านล้มละลายครับ ผมตกงาน แต่ก็ได้เงินมาก้อนหนึ่งพอตั้งตัว ผมจำได้ดีถึงความรู้สึกอกหักจากงานครั้งแรกเลย และเป็นบทเรียนหนึ่งที่สอนผมเลยว่าบางทีเจ้านายดูภายนอกเหมือนไม่มีอะไร แต่เขาก็มีทุกข์ที่ไม่อยากบอกลูกน้องหรอก เพิ่งมารู้ตอนที่เก็บไว้ไม่อยู่แล้วนี่แหละ (ทุกวันนี้ผมยังคุยกันอยู่กับพี่ที่เคยอยู่ร้านด้วยกันครับ บางคนดีมาก ยังคอยช่วยเหลือกันหลายอย่างในชีวิตเลย)

นึกถึงเรื่องตัวเองแล้ว ผมเลยอยากชวนคุยครับ ว่าเคยกันไหมครับ ต้องตกงาน/ลาออก ทั้งที่เรารักในงานที่ทำมาก ๆ จำวินาทีนั้นกันได้ไหมครับ แล้วอีกนานไหมกว่าจะฟื้นตัวจากเหตุการณ์นั้นได้