เรื่องนี้ เกิดขึ้นเมื่อปี2521 ตอนนั้นผมอายุประมาณ 18-19 ปี (ตอนนี้ผม 64 แล้ว)
เรื่องมันเกิดกับเพื่อนของเพื่อนผมอีกที คือผมเป็นนักศึกษาวิทยาลัยครูแห่งหนึ่ง
(ไม่ต้องบอกชื่อนะครับ ฟังไปแล้วเดี๋ยวคุณผู้ฟังจะร้องอ๋อเอง)
ส่วนเพื่อนผมชื่อไอ้ธิ ไอ้ชาติ ไอ้รัน และไอ้นะ
ทั้ง 4 คนมันเรียนอยู่วิทยาลัยเทคนิคฯ ซึ่งก็อยู่ใกล้ๆกับวิทยาลัยครูที่ผมเรียนอยู่อยู่นั่นแหละ
พวกเราทั้งหมดเช่าบ้านอยู่รวมกันด้านหลังวิทยาลัยครู
ตามประสาของวัยรุ่นบ้านนอกที่เข้ามาเรียนในเมือง
เย็นวันศุกร์วันหนึ่งหลังจากเลิกเรียนกลับมาบ้านแล้ว
เพื่อนจากวิทยาลัยเทคนิคฯทั้ง 4 คน มันมาชวนผมว่า
เฮ้ย!!!...เย็นนี้กูว่าเราไปหาที่แปลกๆกินเหล้ากันดีกว่าว่ะ
บังเอิญตอนนั้นผมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้
จึงบอกพวกมันไปตามตรงว่ากูขอนอนก่อนว่ะ เหมือนกูจะเป็นไข้
พวกมันก็ไม่ได้ว่าอะไรแล้วพวกมันก็ไปชวนเพื่อนของพวกมันอีกคนนึงซึ่งเรียนอยู่วิทยาลัยเทคนิคเหมือนกัน(สมมุติชื่อไอ้ปอ)
ซึ่งพักอยู่คนละที่ ไอ้ปอนี่ผมไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไรแต่ก็เคยเห็นอยู่บ้าง
จากนั้นพวกมัน5คนก็ซื้อเหล้าไปนั่งกินกันที่สะพานรถไฟแถวๆบึงบอระเพ็ด
( ตอนนี้คุณผู้ฟังคงรู้แล้วนะครับว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นที่จังหวัดอะไร?)
ซึ่งเป็นสะพานเหล็กที่รถไฟวิ่งผ่านห้วงน้ำในบึงบอระเพ็ด
ตอนนั้นเป็นเวลา2ทุ่ม ทุกคนกำลังเมาได้ที่ จู่ๆไอ้ปอก็ลุกขึ้นแล้วบอกว่า
เฮ้ย!!!...กูอยากจะกระโดดน้ำเล่นว่ะ ใครอยากกระโดดก็ตามกูมาเว้ย
(สะพานเหล็กตรงนั้นผมว่าสูงจากพื้นน้ำไม่ต่ำกว่า6เมตร)
ยังไม่ทันที่ทุกคนจะพูดอะไร ไอ้ปอก็พุ่งหลาว ลงน้ำตูมไปซะแล้ว
ทุกคนตกใจร้องเรียกไอ้ปอกันใหญ่แต่ไม่มีใครกระโดดตามลงไป
มืดก็มืดทุกคนไม่รู้จะทำยังไง พักใหญ่ไอ้ปอก็ยังไม่โผล่ขึ้นมา
ทุกคนเริ่มใจคอไม่ดีถึงกับสร่างเมากันเลยทีเดียว พวกมันรอจนกระทั่ง4ทุ่ม ก็ยังไม่มีวี่แววว่าไอ้ปอจะโผล่ขึ้นมา
มันจึงพากันเดินตามรางรถไฟเพื่อไปบอกให้ชาวบ้านแถวนั้นมาช่วยกันค้นหาไอ้ปอ...
พอออกเดินได้สักพักท่ามกลางแสงเดือนสลัวๆพวกมันได้ยินเสียงหมาจากบ้านของชาวบ้านหอนรับกันเป็นทอดๆ
แล้วพวกมันก็เห็นไอ้ปอใส่กางเกงยีนเสื้อยืดสีขาวถอดพาดบ่าเดินสวนมาบนรางรถไฟ
ด้วยร่างกายที่เปียกโชกไปด้วยน้ำ พวกมันดีใจสุดขีด ไอ้รัญจึงพูดขึ้นว่า
อ้าว!!!...ไอ้ปอไปแอบพวกกูอยู่ตรงไหนวะไอ้เชี่ย กูเป็นห่วงแทบแย่
ไอ้ปอยิ้มหน้าเจื่อนๆ หน้ามันขาวจนซีด บอกกับเพื่อนๆว่ากูว่ายน้ำไปขึ้นฝั่งโน้น
แล้วก็เดินกลับมาหาพวกนี่แหละ
ไอ้ธิเลยพูดตัดบทขึ้นว่า
เอาละๆเจอไอ้ปอก็ดีแล้ว กลับกันเถอะพวกเรา
ไอ้ปอมันบอกว่าเดี๋ยวกูไปเอารองเท้ากูก่อนกูวางไว้ที่วงเหล้าโน่น...
จากนั้นต่างคนก็แยกย้านกันกลับทีพัก เที่ยงวันเสาร์ยังไม่ทันที่
ไอ้4คนจะตื่นนอน ก็มีตำรวจมาหาพวกมันที่บ้านเช่าโดยบอกว่า
พบศพนักศึกษาวิทยาลัยเทคนิคฯศพนึง ลอยมาติดอยู่ที่ตอม่อสะพานเดชาติวงศ์
สอบสวนคนใกล้ชิดแล้วได้ความว่าเมื่อคืนคนตายกินเหล้าอยู่กับพวกน้องทั้ง4คนนี้
พอพวกมันได้ฟังดังนั้นถึงกับหลอนไปตามๆกัน ไอ้นะถึงกับเข่าอ่อนพูดว่า
เฮ๊ย!!!...แล้วที่ไอ้ปอมันเดินสวนกับเราบนรางรถไฟเมื่อคืนนี้มันคือไรวะ?...ใครก็ได้อธิบายให้กูฟังหน่อยซิ
โธ่!!!...ไอ้ปอนี่หลอกพวกกูแบบซึ่งๆหน้าเลยหรอวะ ...
จากนั้นพวกมันก็ตามพี่ตำรวจไปที่พบศพไอ้ปอทันที
เรื่องจาก Supawat Chimho
สวนทางผี
เรื่องมันเกิดกับเพื่อนของเพื่อนผมอีกที คือผมเป็นนักศึกษาวิทยาลัยครูแห่งหนึ่ง
(ไม่ต้องบอกชื่อนะครับ ฟังไปแล้วเดี๋ยวคุณผู้ฟังจะร้องอ๋อเอง)
ส่วนเพื่อนผมชื่อไอ้ธิ ไอ้ชาติ ไอ้รัน และไอ้นะ
ทั้ง 4 คนมันเรียนอยู่วิทยาลัยเทคนิคฯ ซึ่งก็อยู่ใกล้ๆกับวิทยาลัยครูที่ผมเรียนอยู่อยู่นั่นแหละ
พวกเราทั้งหมดเช่าบ้านอยู่รวมกันด้านหลังวิทยาลัยครู
ตามประสาของวัยรุ่นบ้านนอกที่เข้ามาเรียนในเมือง
เย็นวันศุกร์วันหนึ่งหลังจากเลิกเรียนกลับมาบ้านแล้ว
เพื่อนจากวิทยาลัยเทคนิคฯทั้ง 4 คน มันมาชวนผมว่า
เฮ้ย!!!...เย็นนี้กูว่าเราไปหาที่แปลกๆกินเหล้ากันดีกว่าว่ะ
บังเอิญตอนนั้นผมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้
จึงบอกพวกมันไปตามตรงว่ากูขอนอนก่อนว่ะ เหมือนกูจะเป็นไข้
พวกมันก็ไม่ได้ว่าอะไรแล้วพวกมันก็ไปชวนเพื่อนของพวกมันอีกคนนึงซึ่งเรียนอยู่วิทยาลัยเทคนิคเหมือนกัน(สมมุติชื่อไอ้ปอ)
ซึ่งพักอยู่คนละที่ ไอ้ปอนี่ผมไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไรแต่ก็เคยเห็นอยู่บ้าง
จากนั้นพวกมัน5คนก็ซื้อเหล้าไปนั่งกินกันที่สะพานรถไฟแถวๆบึงบอระเพ็ด
( ตอนนี้คุณผู้ฟังคงรู้แล้วนะครับว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นที่จังหวัดอะไร?)
ซึ่งเป็นสะพานเหล็กที่รถไฟวิ่งผ่านห้วงน้ำในบึงบอระเพ็ด
ตอนนั้นเป็นเวลา2ทุ่ม ทุกคนกำลังเมาได้ที่ จู่ๆไอ้ปอก็ลุกขึ้นแล้วบอกว่า
เฮ้ย!!!...กูอยากจะกระโดดน้ำเล่นว่ะ ใครอยากกระโดดก็ตามกูมาเว้ย
(สะพานเหล็กตรงนั้นผมว่าสูงจากพื้นน้ำไม่ต่ำกว่า6เมตร)
ยังไม่ทันที่ทุกคนจะพูดอะไร ไอ้ปอก็พุ่งหลาว ลงน้ำตูมไปซะแล้ว
ทุกคนตกใจร้องเรียกไอ้ปอกันใหญ่แต่ไม่มีใครกระโดดตามลงไป
มืดก็มืดทุกคนไม่รู้จะทำยังไง พักใหญ่ไอ้ปอก็ยังไม่โผล่ขึ้นมา
ทุกคนเริ่มใจคอไม่ดีถึงกับสร่างเมากันเลยทีเดียว พวกมันรอจนกระทั่ง4ทุ่ม ก็ยังไม่มีวี่แววว่าไอ้ปอจะโผล่ขึ้นมา
มันจึงพากันเดินตามรางรถไฟเพื่อไปบอกให้ชาวบ้านแถวนั้นมาช่วยกันค้นหาไอ้ปอ...
พอออกเดินได้สักพักท่ามกลางแสงเดือนสลัวๆพวกมันได้ยินเสียงหมาจากบ้านของชาวบ้านหอนรับกันเป็นทอดๆ
แล้วพวกมันก็เห็นไอ้ปอใส่กางเกงยีนเสื้อยืดสีขาวถอดพาดบ่าเดินสวนมาบนรางรถไฟ
ด้วยร่างกายที่เปียกโชกไปด้วยน้ำ พวกมันดีใจสุดขีด ไอ้รัญจึงพูดขึ้นว่า
อ้าว!!!...ไอ้ปอไปแอบพวกกูอยู่ตรงไหนวะไอ้เชี่ย กูเป็นห่วงแทบแย่
ไอ้ปอยิ้มหน้าเจื่อนๆ หน้ามันขาวจนซีด บอกกับเพื่อนๆว่ากูว่ายน้ำไปขึ้นฝั่งโน้น
แล้วก็เดินกลับมาหาพวกนี่แหละ
ไอ้ธิเลยพูดตัดบทขึ้นว่า
เอาละๆเจอไอ้ปอก็ดีแล้ว กลับกันเถอะพวกเรา
ไอ้ปอมันบอกว่าเดี๋ยวกูไปเอารองเท้ากูก่อนกูวางไว้ที่วงเหล้าโน่น...
จากนั้นต่างคนก็แยกย้านกันกลับทีพัก เที่ยงวันเสาร์ยังไม่ทันที่
ไอ้4คนจะตื่นนอน ก็มีตำรวจมาหาพวกมันที่บ้านเช่าโดยบอกว่า
พบศพนักศึกษาวิทยาลัยเทคนิคฯศพนึง ลอยมาติดอยู่ที่ตอม่อสะพานเดชาติวงศ์
สอบสวนคนใกล้ชิดแล้วได้ความว่าเมื่อคืนคนตายกินเหล้าอยู่กับพวกน้องทั้ง4คนนี้
พอพวกมันได้ฟังดังนั้นถึงกับหลอนไปตามๆกัน ไอ้นะถึงกับเข่าอ่อนพูดว่า
เฮ๊ย!!!...แล้วที่ไอ้ปอมันเดินสวนกับเราบนรางรถไฟเมื่อคืนนี้มันคือไรวะ?...ใครก็ได้อธิบายให้กูฟังหน่อยซิ
โธ่!!!...ไอ้ปอนี่หลอกพวกกูแบบซึ่งๆหน้าเลยหรอวะ ...
จากนั้นพวกมันก็ตามพี่ตำรวจไปที่พบศพไอ้ปอทันที
เรื่องจาก Supawat Chimho