“เฮ้ย ไอ้ศร เสาร์นี้กูไปบ้านนะ ครูให้ทำงานฝีมือส่ง กูทำไม่เป็น ฝีมือดี จะให้ช่วยหน่อย”
เสียงไอ้ตี๋ บอกเพื่อนรักที่นั่งอยู่ด้วยกัน โต๊ะติดกันในห้องเรียน ของเย็นวันศุกร์

เพื่อนรักคู่ซี้ เรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล เพราะบ้านอยู่ใกล้กัน จึงเดินมาเรียนด้วยกัน กลับด้วยกันตลอด 6 ปี ที่เรียนที่โรงเรียนแห่งนี้
ชีวิตวัยเด็กสนุกสนานยิ่งนัก

ไอ้ศร ตัวอ้วนตุ๊ต๊ะ เป็นลูกชาวประมง บ้านอยู่หลังตลาด
มันมีฝีมือเรื่องการทำงานฝีมือ เพราะพ่อมันสอน เรื่องเลื่อย ปะ ตอกตะปูมันเก่งมาก บ่อยครั้งที่มันต่อเก้าอี้ง่ายๆด้วยเศษไม้ไว้ใช้เอง โต๊ะตัวเล็กๆ ไว้ให้แม่ใช้ในครัว

ส่วนไอ้ตี๋ลูกเจ๊ก ในตลาด มันตัวเล็ก ขาวตาตี่ เรียนเก่ง
บ่อยครั้งที่มันจะคอยสอนการบ้านให้ไอ้ศร ที่การเรียนไม่ค่อยจะดีนัก ทั้งคู่มาเจอกันวันแรกที่มอบตัวเข้าปอ 1 พ่อกับแม่มันทั้งสองคนมามอบตัว พร้อมกัน มันทั้งสองคนเลยมีเลขที่ติดกัน นั่งด้วยกัน ทั้งสองตกลงกันเองว่าจะเป็นเพื่อนเกลอกัน ช่วยเหลือกันตลอดไป
เช้าวันเสาร์ ไอ้ตี๋ไปหาไอ้ศรที่บ้าน ตามที่นัดไว้ วิชาการงานพื้นฐานอาชีพ คุณครูมอบหมายให้ไปทำ งานฝีมือสำหรับใช้ในบ้าน คนละ 1 ชิ้น เป็นเรื่องง่ายดายสำหรับไอ้ศรมาก แต่สำหรับไอ้ตี๋แล้วมันเป็นเรื่องยากมากนัก จำเป็นต้องพึ่งเพื่อนรัก

“ กูทำเก้าอี้ไม้เล็กๆ ส่งครู ของกูทำเสร็จแล้ว แต่ของกูว่านะ ทำกรอบรูปสวยๆด้วยทางมะพร้าวน่าจะดี เดี๋ยวกูช่วยเอง “

ไอ้ศรวางแผนเรียบร้อย ซึ่งไอ้ตี๋ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
“ก่อนอื่นไปหาทางมะพร้าวแห้งกันก่อน”
สองเพื่อนซี้ เดินลัดไปหลังตลาด เข้าสวนมะพร้าว เพื่อไปหาวัสดุมาทำงานฝีมือ
สวนมะพร้าว รก ทั้งสองเดินฝ่ากอหญ้าไปเพื่อหาทางมะพร้าวสวยๆ เอาทำงานฝีมือให้เพื่อนรัก

“โอ้ย...... เฮ้ยไอ้ศร กูโดนงูกัด”
ไอ้ตี๋ล้มลง ร้องไห้ แผลงูกัดขนาดใหญ่ เลือดไหลซิบ
“ อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวกูรัดขาก่อน คุณครูบอกว่างูกัดต้องรัดขา ระหว่างแผลกับหัวใจ “

ไอ้ศร กัดแล้วฉีกผ้าขาวม้าผืนรักออกเป็นเส้น ๆ พอเหมาะ จัดการรัดขาเพื่อน รัก
เพื่อกันพิษเข้าสู่หัวใจ เมื่อเสร็จแล้ว ก็ยกเอาไอ้ตี๋ตัวเล็กๆใส่หลัง วิ่งแบบไม่คิดชีวิต ไปอนามัย………


นายช่างศร จบ ปวส ด้านไฟฟ้าจาก วิทยาลัยเทคนิคชื่อดังในจังหวัด
รับตำแหน่ง นายช่างใหญ่ประจำ โรงพยาบาล เป็นมือหนึ่งของโรงพยาบาลที่ดูแลรักษา อุปกรณ์การแพทย์ ซ่อมแซม เครี่องใช้ต่างๆ เต็มความสามารถตลอด 5 ปีที่รับราชการมา เป็นที่รักของเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลทุกคน แต่มีเรื่องเดียวที่ช่างศร มีปัญหาคือชอบทะเลาะกับ ผู้อำนวยการ เพราะเขามองว่างานที่เขาทำ ผู้อำนวยการไม่มีวันเข้าใจงานศิลปะแบบนี้ จึงมีเรื่องให้ทะเลาะโดนคาดโทษหลายครั้งแล้ว

“พี่ศร พี่ศร ผอ เรียกพบพี่ตอนนี้ครับ ไปที่ห้องประชุมเลย คณะกรรมการรออยู่พี่”
วันนี้คงเป็นอีกวันที่ได้มีวิวาทะ กันอีกแน่ ช่างศรคิด
ผู้อำนวยการนั่งหัวโต๊ะ กรรมการ หมอ พยาบาล นั่งอยู่เกือบ 10 คน

“ ช่างศร พยาบาลแจ้งว่า คุณซ่อมเครื่องวัดความดัน มาจะสองเดือนแล้ว ไม่มีท่าทีจะเสร็จซะที คุณว่าไง”
“ท่าน ผอ ต้องเข้าใจผมด้วยไม่ใช่เอะอะอะไรก็ส่งมาๆ เคยดูแลรักษากันดีดีบ้างไหม ใช้กันไม่ดูแล จะไม่พังได้ไง ผมขอโทษด้วยผมยังไม่มีเวลา ที่จะซ่อมให้ ผมมีงานอื่นที่ด่วนกว่า ถ้ารอไม่ได้ท่านก็สั่งซื้อใหม่มาเลยครับ”

แล้วการประชุมในวันนั้นก็จบลง แบบโกลาหล

“ ผมขอปิดประชุม ครับ ขอเชิญทุกท่านครับ ช่างศรอย่าเพิ่งไปนะครับ ผมคงต้องคุยกับคุณสักหน่อย”

ทุกคนออกไปหมดแล้ว เหลือคนนั่งหัวโต๊ะกับปลายโต๊ะสองคน ประจันหน้ากัน

“ไอ้คุณศร ช่วยกรุณาอย่ากวนตีนกับกูมากได้ไหม งานรับไปแล้วก็ซ่อมซะให้เสร็จๆ ปวดหัวกับจริง”
“เรียนท่านผู้อำนวยการไอ้ตี๋ครับ ถ้ารอไม่ได้ ท่าน ผอ ตี๋ก็เอาไปซ่อมเองเลยนะครับท่าน”
การทะเลาะยังไม่จบ ยังดำเนินต่อไป ไม่มีทีท่าจะสงบลง

พัดลมพัดแรงแค่ใหนคงไม่ทำให้ทั้งสองใจเย็นลง แต่ลมก็พัดทำเอาขากางเกง นพ ตี๋ เปิด

ทำให้พอมองเห็นรอยแผลเป็นงูกัด ที่ข้อเท้าเป็นรอยจางๆ