ตามหัวข้อเลยค่ะอาจจะดูไม่มีสมองไม่มีความคิด คิดได้แค่นี้เหรอ

ปล่าวค่ะคิดเยอะคิดมากคิดจนคิดไม่ออกคิดจนตันไปหมด คิดจนคิดว่าเราสู้ไม่ไหว
แค่ระยะเวลาสั้น2อาทิตย์ แต่เป็น2อาทิตย์ที่เราพึ่งพาใครไม่ได้
เพื่อนแฟนเพื่อนเราพี่น้องแฟนพี่น้องเราเราช่วยหมด พอวันนึงเราล้มแต่แค่รอเวลาเงินกู้สหกรณ์แฟนเราออก เราไม่เหลือแม้แต่เงินให้ลูกไปโรงเรียน เราขายทุกอย่างใช้หนี้ ทุกอย่างในบ้านที่มีค่าเพื่อที่จะไม่ต้องเครียด มันก็ไม่หมดแต่ก็เหลือน้อยลง เราคิดว่าเราคงจะพอถูๆไถๆ ระหว่างนี้กับเพื่อนพี่น้องได้ ปล่าวเลยค่ะ เราพึ่งเค้าไม่ได้ ทั้งๆที่แต่ล่ะคนก็ยืมเงินเราไป มากบ้างน้อยบ้าง

วันนี้เราไม่มี (แค่ไม่กี่วัน) เราขอให้ช่วยเราหน่อย แค่พอเราได้มีให้ลูกกินอิ่ม เราอดได้เราทนได้ เราแค่ขอให้พี่สาวเราช่วยแค่100เดียว (ยืมเราไปเกือบ2หมื่น)แต่คำเดียวสั้นๆไม่มี โทรไม่รับ ไม่คุยสุดท้ายบล็อค และอีกหลายๆคนก็เหมือนกัน วันนี้เราขอบคุณความล้มเหลวในชีวิต เพราะเรารู้แล้วว่าเงินไม่ถึงร้อยก็ซื้อจิตใจคนได้

แต่เราเสียใจๆที่วันนี้เราเป็นแม่ที่แย่ เรานอนร้องไห้ คอยถามตัวเองว่าวันนี้ฉันจะสู้ไหวมั้ย

ยืมใครไม่ได้ พึ่งใครไม่ได้ หันหาใครไม่ได้
รู้เลยว่าทำไมคนถึงคิดสั้นกันได้ง่ายๆ มันหนักมาก ตอนนี้มีหลายอย่างที่เราอยากระบายแต่เราพูดไม่ได้
วันนี้เรานั่งกอดกันร้องไห้ เราให้กำลังใจกันว่าเราจะสู้ให้ถึงสิ้นเดือนนี้ แต่มันก็หนักมากเหมือนกันกับวันที่เราไม่เหลือแม้แต่ข้าวสารในถัง

ใครที่อ่านจนจบ อย่าว่าเรานะ เราท้อเราเหนื่อย เราคิดไม่ออก เราอยากระบาย เราสงสารลูกสงสารแฟน สงสารตัวเอง
เราไม่รู้ว่าโรคซึมเศร้าที่เราเป็นจะพ
าเราดิ่งเมื่อไหร่ ตอนนี้ไม่รู้จะสู้ชีวิตรึจะสู้กับตัวเองก่อนดี

รอวันเริ่มต้นใหม่ (ถ้าฉันยังมีแรง)

ไม่หวังให้ใครมาให้กำลังใจหรอกนะคะ อยากระบายในวันที่มองเห็นแค่เงาตัวเอง