แม่เราบางทีก็ดีบางทีก็แล้วค่ะ เดาอารมณ์ไม่ถูก ส่วนตัวหนูเป็นคนชอบคิดมาก และขี้น้อยใจอยู่แล้ว รู้สึกไม่สบายตั้งแต่เมื่อวานแล้ว วันนี้เลยไม่ได้ไปโรงเรียนค่ะ เราก็เลยนอนอยู่ในห้องเฉยๆ ไม่ค่อยได้ทำไรมาก เพราะรู้สึกเมื่อตัวมาก และมีแผลอยู่ค่ะ เรานอนแบบทั้งวัน เพราะเวลาพักเราน้อยมาก มันเหนื่อยมากค่ะสำหรับเด็กอายุเท่านี้ เรื่องเรียนส่วนใหญ่ค่ะ แต่พอมาเจอแม่ที่พูดแบบนี้เหนื่อยกว่าเดิม คือแม่หนูค่อนข้างที่จะพูดไปเรื่อยค่ะ จะบ่นอยู่บ่อยๆ จนคนรอบข้างมีรำคาญบ้าง ส่วนตัวเราไม่ค่อยอะไรค่ะชินแล้ว วันนี้แม่ก็น่าจะทำงานเหนื่อย เขาก็มาพูดว่าเราเหมือนคนโดนเอามา ดูไม่มีแรง ไปทำอะไรมา พูดอย่างงี้วนๆค่ะ ก่อนหน้านี้ก็เคยพูดแนวๆนี้ค่ะพยายามไม่เถียงอะไรค่ะ แต่วันนี้คือแม่พูดแบบเหมือนเราไม่ใช่ลูกเลย มันรู้สึกน้อยใจ เสียใจ บอกไมถูกค่ะ อยากถามแม่เหมือนกันว่าลูกไม่มีความรู้สึกหรอ ชอบเอาไปเปรียบเทียบกับคนนั้นคนนี้บ้าง ไม่รู้ว่าจะมีคนเห็นไหมแค่อยากระบายและอยากได้กำลังใจเฉยๆค่ะ ขอบคุณคนที่ผ่านมาอ่านนะคะ