เหตุการณ์คือ คุณยายที่เลี้ยงหนูมาตั้งแต่แบเบาะจนอายุ15ปี เสียด้วยอาการติดเชื้อ แกป่วยมานานแล้ว จนวันนี้แกจากไปอย่างสงบ ซึ่งหนูกลับไม่มีความรู้สึกเสียใจหรือฟูมฟายเลย มีแต่อาการนิ่ง เฉยชา ไม่ได้ยึดติดอะไร ถามว่ารักไหม รักกว่าแม่แท้ๆอีกค่ะ🥺

วันนี้หนูคิดว่าจะกลับไปเรียน เพราะหนูคิดว่าคนตายตายแล้วก็ไม่ฟื้นขึ้นมา หนูไม่อยากให้เหตุการณ์มาทำให้เรื่องอื่นๆต้องเสียด้วย ถ้าหนูลาเรียนอีกหนูมีโอกาสไม่มีสิทธิ์สอบแน่นอน ทำให้ทุกคนที่บ้านไม่เข้าใจทำไมอยากกลับไปเรียนในสถานะการณ์แบบนี้ ไม่มีความสำนึกเลยฯลฯ ป้าข้างบ้านเป็นญาติฝ่ายป้า ตอนยายมีชีวิตอยู่เขาแทบไม่มาเยี่ยมเลย ยกเว้นตอนป้ากลับบ้านเขาจะมาให้เห็น ชอบจัดการนู่นี้ตามใจ หนูรู้สึกว่าเขาไม่จริงใจเลย แต่ป้าเขาก็ยังยกยอเอาใจ อีกอย่างเขาพูดจาไม่ดี เขาบอกว่าหนูผิดมนุษย์มนา ไม่มีความเป็นมนุษย์เลย ทั้งที่เขาก็เคยบวชชี แต่กลับไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แต่หนูไม่ได้โกรธอะไรน่ะค่ะ แค่มองแล้วไม่ถูกโฉลก แม้ว่าต่อหน้าพูดดีมากๆก็ตาม

ซึ่งหนูสังสัย และหลายครั้งที่แปลกใจ ว่าทำไมตัวเองถึงไม่มีความรู้สึกเลย ได้แค่มองแล้วนิ่งแล้วเงียบ ทั้งที่คนอื่นกำลังวุ่นวายไปหมด  หนูอกตัญญูขนาดนั้นเลยหรอ มันผิดมนุษย์มนาจริงๆหรอค่ะ