หลวงปู่โต๊ะสนทนาธรรมกับหลวงปู่มั่น โดยมีความละเอียดดังต่อไปนี้

พระนิพพานน่ะ ไม่ใช่ว่า ทานโทษ ตายไป แล้วได้นะ ไม่ใช่ 
เป็นๆ นี่ก็ได้ อวิชชา ตัณหา อุปาทาน กิเลส กรรม วิบาก โลภ โกรธ หลง 3 ตัวนี่ ไม่เกิดขึ้นกับเรา ได้แล้ว นี่ทางพระนิพพาน...ได้เป็นลำดับ ลำดับ

นิพพานเป็นไง หูตาจิตใจไม่มีอะไร หมด มีแต่เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา เห็นความเกิด แก่ เจ็บ ตาย ปราศจากร่างกายของเรา เสมอกันหมด ไม่มีการเบียดเบียนกันเลย แม้แต่เพียงนิคดหน่อย มีแต่ใจเจือจุนอุดหนุนกัน

เขามีความสุข เออ คนอื่นเขามีความสุขก็ให้คนอื่นสุขเรื่อยๆ ไป หรือเขามีความทุกข์เราก็หาทางแก้ช่วยเหลือกัน จิตไม่แปรเป็นธาตุที่ดับอีกต่อไป แจ๋วเลย ใช้ของใช้บริสุทธิ์หมดจด หมด แต่สิ่งเหล่านี้ต้องกระทำ เขาเรียกการปฏิบัติจนเห็นธรรมแจ้งอยู่กับใจของตน ยืนก็มีธรรม เดินก็มีธรรม นั่งก็มีธรรม นอนก็มีธรรมะประจำอิริยาบถอยู่เสมอๆ ความไม่ดี ไม่งามก็เกิดขึ้นไม่ได้ เพราะความดีความงามมันสูงกว่าสุดเอื้อมของเขา เขาก็นิ่งไปเอง เขาก็ดับของเขาเอง เขาก็ล้มละลายของเขาเอง โดยอำนาจความดีของเรานั่นเอง จึงไม่มีโจรเข้ามาปล้น ทางหู ทางตา ทางใจ ของเรา

ท่านว่าเป็น วิมุตติ หลุดพ้นไปได้เป็นครั้งคราว รู้ไว้ว่าวาสนาของเราแก่กล้า หลุดไปเลย หลุดไปเลย หลุดอย่างสบาย ผู้ปฏิบัติ เป็นอุบาสก อุบาสิกา สมณะชีพราหมณ์ หวังพระนิพพาน เพราะเป็นยอดความสุข

พระนิพพานน่ะ หยิบยกให้กันไม่ได้ ได้แต่บอก ได้แต่บอกหนทางให้ว่า ทำอย่างนี้นะ นี่ทุกข์ นี่เหตุเกิดทุกข์ นี่ดับทุกข์ นี่หนทางดำเนิน หนทางหมดทุกข์ เรียกมรรค 8 เมื่อเราเข้าไปในมรรค 8 ได้ เข้าไปเข้าขั้นของอริยะ ไม่ต้องเสียอกเสียใจ รำพันว่า เฮ้อ! เราทำไมมันปฏิบัติไม่ถึงโน่น ไม่ถึงนี่ ทำไมไม่ถึงพระอริยะสักที อย่าไปคิด

เราควรดีอกดีใจ เข้าถึง เข้าถึง เข้าถึงขั้น ขั้นของพระอริยะอะไร ขั้นต่ำๆ โสดาเป็นยังไง ปกครอง ปกครองบ้านเมือง ลูกเต้า ปกครองได้หมด ปกครองด้วยศีล 5 ไม่มีผิดศีล ความเหลื่อมล้ำต่ำสูง ไม่มี ความสงสัยในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ไม่มี ท่านเป็นอริยะเข้าขั้น พระก็เหมือนกัน เข้าขั้นอริยะ ปกครองบ้านเมือง หากินตามปกติ สัมมาอาชีวะทำอะไรก็ขึ้น ด้วยความดีนี่ แต่อย่าเข้าใจว่า เราน่ะเป็นปุถุชน ไม่ใช่นะ นี่เป็นสัปบุรุษแล้วนะพวกเรานี่ เป็นสัปบุรุษ เลื่อนแล้วนะ เลื่อนจากชั้นปุถุชน ขึ้นกัลยาณชน รักษาต่อไปให้ถึงอริยชนเลย