เจอปัญหาครอบครัวมาตั้งแต่ อนุบาล 3 สมัยนั้นอยู่กับลุงกับป้า พ่อเสียตั้งแต่ 2 ขวบ ลุงเลยเป็นพ่อคนนึงเลย จนเขามีบ้านเล็กบ้านน้อย ประมาณ 3-4 บ้าน
แล้วป้าก็ชอบบอกว่าเพราะเราไม่น่ารัก เขาเลยไม่อยู่กับเรา ใจสลายจัง แล้วก็โดนกรอกหูประจำว่าผู้ชายมันเลว 

แล้วด้วยความต่างจังหวัด ผู้หญิง(ส่วนมาก)ก็แทบจะเป็นขี้ข้าอ่ะนะ ก็เลยฝังใจด้วย ไม่อยากแต่งงานแล้วอยู่ในวงจรนั้น ไม่อยากเป็นแค่หมาเฝ้าบ้าน ไม่อยากถูกลืม อยากได้ความรักก็ต้องพยายาม ไม่เหมือนกับเด็กผู้ชาย ทำตัวโง่ๆก็ยังถูกรัก

อันเนี่ย คิดว่าเป็นจุดเริ่มต้น เป็นสันดานที่แก้ไม่ได้แล้วความคิดตรงนี้ 

พอมาอยู่กับแม่ตัวเอง แม่ก็มีพ่อใหม่ ไม่ถูกชะตาเลยนะ มันมีพฤติกรรมที่ไม่โอเคหลายอย่าง รุกล้ำควาทเป็นส่วนตัว ทำร้ายร่างกาย และรู้สึกว่าแม่ไม่ปกป้อง ไม่มีใครปกป้อง

อยากเป็นปดิวรัดา อยากเป็นมากก อยากหวานๆ แต่ชีวิตแบบไฟล์ทบังคับให้เป็นทัดดาวบุษยาอ่ะ เจ้าฮะๆ

แล้วพอมีความสัมพันธ์เป็นของตัวเอง มันก็มีทั้งแบบ ปัญหาเรื่องเพื่อนผู้หญิง ปัญหาเรื่องแฟนเก่า ปัญหาเรื่องชายเป็นใหญ่ ปัญหาเรื่องคนคุย 

แล้วยิ่งเคยคบทหาร มันก็จะมีความคิดหรือคำพูด Toxicฝังใจด้วย

จนคสพ.ล่าสุดที่จบไปเหมือนมันชัดแบบ Full HD ว่าไม่สามารถมีความสัมพันธ์แบบถึงหยั่งลึกถึงรากได้ รวมถึงความสัมพันธ์แบบเพื่อนด้วย

กลัว หงุดหงิด กังวล ย้ำคิดย้ำทำ ไม่พอใจ ไม่ไว้ใจ ไม่ชอบใจ เหนื่อย เบื่อหน่าย อยากอยู่คนเดียว รู้สึกปลอดภัยกว่า

มันมีหลายแว้บเลยนะ ทุกความสัมพันธ์เลย แบบ รักเราเลยไม่ได้เหรอ ไม่ต้องพยายามเหมือนคนอื่นแล้วถูกรักเลยไม่ได้หรอ ไม่ต้องเป็นคนเท่ คนคูล เวิร์คกิ้งวูแมน หญิงสาวผู้เปี่ยมไปด้วยเหตุผลบลาๆๆ ทอมบอยบลาๆๆ ดูแลกันบ้างไม่ได้เหรอ ถ้าดูแลไม่ได้แล้วมาด่าก็ยินดีจะอยู่คนเดียว แต่อย่ามาเซ้าซี้ได้ไหม

ถ้าไปพบจิตแพทย์แล้วคำตอบคือ ออกกำลังกาย รักตัวเอง บลาๆ คือก็ทำอยู่ มันก็ไม่ได้ถึงขั้นฟูมฟาย แต่มันมีก้อนในใจ เราอยากเรียนรู้การจริงใจ และการมอบความรัก ความอบอุ่นให้คนอื่น เราไม่รู้ว่ามันต้องทำยังไง เราไม่เคยมีตัวอย่าง

แม้แต่กับแม่ตัวเอง เรายังไม่รู้ว่าที่ดูแลแม่ตัวเองตอนนี้คือในความรู้สึกของการเป็นลูก หรือเพื่อนหญิง หรืออะไร เราไม่เข้าใจ