เราอายุ 21 ค่ะ มีแฟนอายุ 31 เค้าเป็นคนที่ดีทุกอย่างเลย ไม่กินเหล้า สูบบุหรี่ กลับบ้านไว ทำให้สบายใจตลอด ดูแลดีคุยกันสนุกในเวลาที่ดีกัน มีความสุขกัน แต่ในเวลาที่ทะเลาะกันหรือพูดจาผิดใจกันเค้าจะค่อนข้างดุมากๆ เสียงแข็งและเสียงดังจนเรากลัวไปหมด ครั้งแรกเราอึ้งมากๆเพราะมันรุนแรงที่สุดในชีวิตเราแล้ว(อาจจะเป็นเพราะยังเด็กเจอโลกไม่มากด้วย) เราตัดสินใจเป็นฝ่ายขอโทษและง้อเค้าเพื่อให้เรื่องจบไป แต่เรานั่งร้องไห้ต่อคนเดียวเพราะเราเสียใจกับคำพูดของเค้า แต่เค้ากลับเดินมาบอกว่าร้องไห้หรอ คนที่ต้องร้องคือเค้า ไม่ใช่เรา เราคือคนที่ทำให้เค้าเจ็บ เรานั่นแหละสมควรได้รับการลงโทษก็คือคำพูดแรงๆของเค้าแล้ว เรารู้สึกว่าต่อให้เรื่องนั้นเราผิดจริงๆ แต่ทำไมเค้าไม่เห็นแก่ความรู้สึกของเรา หรือใจเราที่กำลังเจ็บมากๆเลย และเราก็ยอมรับมันและจบไป

จากนั้นพอมีเรื่องที่ใกล้จะทะเลาะกันเราจะกลัวมากๆและบ่ายเบี่ยงไปพูดเรื่องอื่นทันที แต่วันนี้เหตุการณ์การเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเราคุยแล้วความเห็นไม่ตรงกัน เราเล่าว่ามีคำพูดนึงของเค้าที่มันกระทบจิตใจเรา เรารู้สึกกดดัน น้อยใจในตัวเองเมื่อเค้าพูดถึงเรื่องนั้น(เป็นเรื่องการทำงานที่เราทำได้ไม่ดีพอ) เราตั้งใจอธิบายออกไปเพื่อให้เค้าเข้าใจหัวอกเราและหลีกเลี่ยงมัน แต่เค้ากลับพูดกับเราว่าสิ่งที่เราต้องแก้คือตัวเราเอง ไม่ใช่ไปแก้ที่คำพูดของคนอื่น ก็คือ เค้าไม่ได้พูดอะไรผิด จะไปต่อว่าเค้าได้อย่างไร เค้าหาว่าเราต่อว่าเค้าทำเราเสียใจ

เป็นทุกคนจะปฏิบัติกับคนที่รักอย่างไรคะแฟนมาระบายว่าไม่สบายใจ เราน้อยใจมากเข้าไปใหญ่ที่เค้าดูไม่เห็นแก่จิตใจของเราเลย แถมยังโกรธที่เราต่อว่าว่าเค้าผิด เวลาที่เค้าคิดว่าเค้าไม่ผิดแล้วเค้าจะไม่เคยง้อเราเลยค่ะ เลือกที่จะนอนแยกกันบ้าง เราออกจากบ้านก็ไม่สนใจ ไม่ตาม (เราไม่ได้อยากออกนะคะแต่เค้าบอกว่านอนด้วยกันไปเดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก เลยรู้สึกว่าเค้าไม่ได้ต้องการเรา) เราเลยตัดสินใจเลือกความรู้สึกตัวเองว่าไม่อยากโดนใครทำร้ายต่อถึงแม้จะรักเค้าเท่าไรก็ตาม

เราไม่อยากงี่เง่าหรือเอาแต่ใจตัวเองให้ใครต้องมาทำตามใจตามง้อตลอดเวลา แต่เรื่องมองข้ามความรู้สึกเรามันเจ็บที่ใจของเราทุกครั้งเลยเรารู้สึกเหมือนเค้าไม่ได้รักไม่ได้แคร์ความรู้สึกเราเลย ความรักแบบนี้มันคือแบบผู้ใหญ่ หรือคนที่ไม่ได้รักกันแน่คะ…