เรากับแฟนอายุห่างกันมากความคิด มุมมองก็ต่างกันมาก เขาเป็นต่างชาติแต่เขาอยู่ไทยมานานมากเหมือนจะเป็นคนไทยคนนึงไปแล้ว เวลาเราน้อยใจอะไร หรือ ไม่พอใจอะไรเขาจะไม่ค่อยมองตรงนี้ เราอธิบายความรู้สึกของเราทุกอย่างนะว่าเรารู้สึกยังไงบ้าง น้อยใจ ไม่พอใจอะไร เราบอกเขา แต่คือเขาจะมองทุกเรื่องเป็นเรื่องเล็กสำหรับเขาเสมอ และ ที่สำคัญ เขาไม่ชอบพูดอะไรเลย เราพูดแต่เขาไม่พูดอะไรสักคำ เเต่เขาเคยบอกเราว่า เขาไม่ชอบพูด เขาจะเงียบ จะทน และ เก็บไว้ จนวันไหนเขาทนไม่ได้ หรือ ไม่ไหวเขาค่อยปล่อยออกมา แล้วจุดจบที่ผ่านมาของเขาถ้าเขาทนไม่ไหวที่สุดแล้วก็คือจบกันกับอดีตของเขา.. คือ เราแค่รู้สึกเหมือนเขาไม่ค่อยแคร์ในความรู้สึกของเราเลย ไม่ว่าเรื่องไหนเขาก็จะเป็นแบบนี้ จนเรามีความรู้สืกว่าเราจะสามารถรู้สืกอะไรได้บ้าง พอเรารู้สืกเขาก็ไม่ได้อะไรเลย ทะเลาะกันวันนี้ ก็เงียบ ส่วนพรุ่งนี้ก็จะทำตัวค่อยๆเป็นปกติตามกาลเวลา แล้วคนที่รู้สึกกลับเป็นเรา ที่สะสมไว้ น้อยใจสะสม คิดมากสะสม เราพยายามไม่คิดมากนะ อยากทำได้เหมือนเขาที่เขาเลือกที่จะไม่พูดไม่เคลียร์อะไรเลย เเล้วเราก็เป็นฝ่ายขอโทษเขาก่อนทุกครั้งไม่ว่าเราจะเป็นคนผิดหรือไม่ผิด เหมือนเรารู้ตัวว่าเราเด็กกว่า แล้วเขาโตกว่า เราเลยให้เกียจเขาในทุกๆอย่าง เราเสียความรู้สึกนะบางครั้งก็น้ำตาไหลในความเฉยชาของเขา เราคงแคร์เขามากเกีนไปเรารู้ตัวดี และ เราก็รักเขามาก อยากให้เขาแคร์เรามากเกีนไปมั้ง.. 
เรามีความกลัวอยู่ตลอดว่าถ้าเราไม่พอใจ หรือ น้อยใจอะไร หลายครั้งต่อไป วันนึงเขาจะไปแบบไม่พูดอะไร หรือ เปล่า เอาตรงๆเราไม่ใช่คนงี่เง่าอะไรนะ แค่เรื่องบางเรื่องเราก็อยากได้แค่การแคร์ความรู้สืกกันเท่านั้น 
ไปไหนเขาไม่เคยบอกเรา จนเขาต้องถามเขาเองทุกวัน.. แต่เราไปไหนเราจะบอกเขาก่อนเสมอ เหมือนมันเป็นเรื่องเล็กนะ  แต่เรากลับมองว่ามันเป็นสิ่งสำคัญอย่างนึง ความใส่ใจกันอย่างนึง ไม่รู้ใครจะคิดแบบไหน แต่เรารู้สืกแบบนี้ ว่าเราเห็นความสำคัญตรงนี้ เราไปไหนเราถึงบอกทุกครั้งที่จะไป หรือ ไปถึงก็จะบอก แต่เขา .. ไม่เลย 
เราก็เลยไม่สามารถรู้ความคิดของเขาเลย เพราะเขาไม่พูดอะไรสักคำถ้ามีเรื่องเคืองใจกัน
เราจริงจังกับเขามาก จนไม่อยากเสียเวลาที่คบกันไปเพราะการไม่พูดอะไรกัน แล้ววันนึงต้องจบกัน