บันทึกของเด็กชายตั้งใจ 01/01/2024
สวัสดีปีใหม่นะครับทุกคน กระทู้นี้จะเป็นกระทู้ที่ระบายและเล่าเรื่องราว(ไม่)ทั้งหมดชอบผมเอง ตั้งแต่ต้นปีมา ตัวเองเรียนจบมหาวิทยาลัยสักที แต่ดันเป็นคณะที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจหรือคิดที่จะเรียน เรียนเพราะที่บ้านมีปัญหาเรื่องการเงิน เลยจำใจต้องเรียนตามที่ครอบครัวส่งไหว แต่ไม่เป็นไรถือว่ามีความรู้ติดตัวก็ยังดี ในขณะที่เรียนผมเองก็ยอมรับว่าค่อนข้างจะถวายตัวเองให้กับกิจกรรมมากกว่าการเรียน และจะมีชุดความคิดที่ว่า "ตัวเองเก่งมากๆ ที่มาทำอะไรตรงนี้ได้" หรือ "ทำไมคนทำไม่ได้เหมือนเรา" ผมเคยคิดแบบนี้จริงๆ แต่แล้วความคิดนี้ก็ได้มาพังตอนที่ได้เข้าสู้ช่วงที่เขาเรียกกันว่า "ชีวิตการทำงานที่แท้จริง" ทั้งความรู้ที่ตัวเองคิดว่ามี ความสามารถที่ตัวเองคิดว่าเก่ง จะสมัครงานอะไรคนก็รับแน่ๆ เปล่าเลย เราไม่ได้เก่งและไม่ได้เก่งสำหรับทุกคน ช่วงนั้นซึมมากๆ จากคนที่มั่นใจในความสามารถตัวเองว่าทำงานกับใคร ที่ไหนก็ได้ มันทำให้ผมได้ย้อนกลับมามองตัวเองใหม่ทั้งหมดเลยว่าตัวเองเก่งจริงๆ หรือเปล่า
ช่วงเรียนจบใหม่ๆ เพื่อนๆหลายคนก็แยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเองกัน และก็มีหลายๆคนที่ออกไปจากชีวิตเยอะเหมือนกัน ตอนแรกผมตั้งคำถามกับตัวเองเสมอว่า "เรานิสัยแย่ขนาดนั้นเลยหรอ" เพราะไม่มีการพูดคุยกันอีก จนมาเจอคนๆหนึ่งพูดให้ฟังว่า "ทุกคนเกิดมาเพื่อเจอกันและจากกัน เวลาจะเป็นคำตอบให้เองว่าเจอกันนานแค่ไหน จากกันนานหรือเปล่า หรือตลอดไป" มันก็จริงอย่างที่พี่พูดแหละ เขาอาจจะมีเหตุผลของเขา ซึ่งเราไม่จำเป็นต้องถามหาเหตุผลหรอก แต่ถ้าถามว่าเหงาไหม จากคนที่เคยพูดคุยกันมาตลอดและไม่ได้คุยกันอีกเลย เหงามากๆ เพราะส่วนตัวก็ไม่ได้มีเพื่อนเยอะ มีแค่คนรู้จักเท่านั้น ทำได้แค่เข้าใจและเดินหน้าต่อไป
ช่วงปีหลังก็เป็นช่วงที่ตัวเองเครียดมากๆ เครียดถึงขั้นป่วย กินอะไรไม่ลง ผมร่วง คลื้นไส้บ่อยมากๆ เปลี่ยนงานบ่อยและงานปัจจุบันมันหายาก จึงจำใจไปทำงานๆ หนึ่งที่ใกล้ที่พัก ถือว่าประหยัดค่าเดินทางไปได้เยอะเลย แต่กลับกันเป็นที่ทำงานที่ไม่ดี ระบบการทำงานไม่ดี สังคมแย่ ทำงานร่วมกันได้ยากมากๆ ตีกับแผนกอื่นไปทั่ว ซึ่งผมก็อยากให้หัวหน้าแก้ไขปัญหาตรงนี้ด้วยการเสนอหน้าคุยกับหัวหน้า ผมสามารถใช้คำนี้ได้เลย เพราะเป็นการขอคุยกับหัวหน้าเลยกับเรื่องที่ทำงาน เพราะยังมีไฟในการทำงาน ยอมรับว่าขยันทำงานมากๆตอนนั้น เพราะอยากที่จะเติบโดในหน้าที่การงานไวๆ ผมตั้งใจอยากจะทำให้ที่ทำงานมันดีขึ้น เพื่อนร่วมงานสามารถทำงานกันด้วยดี แต่ล้มเหลว หัวหน้ากมองว่า ผมมั่นใจตัวเองเกินไป หัวหน้าก็บอกกับผมว่า เข้าใจนะว่าผมอะอยากให้ทุกอย่างมันดีกว่าเดิม แต่ถ้าทำแบบนี้ผู้ใหญ่เขาจะมองว่า เป็นเด็กที่ทำงานด้วยไม่ได้ ซึ่งผมก็ทำได้แต่ทนต่อไป ทำอะไรไม่ได้ จนผมตัดสินใจที่จะลาออกจากที่ทำงานตรงนี้ ที่ทำงานได้แค่ 19 วันเท่านั้น หัวหน้าก็เรียกผมคุยว่าทำไมถึงลาออก ผมก็เล่าสาเหตุว่าทำไมถึงลาออก ก่อนจะเขียนใบลาออก หัวหน้าก็ได้พูดมาประโยคหนึ่ง "หัวหน้าหวังว่าจะมีที่ทำงานที่เขาเปิดกว้างและรับฟังเรามากกว่าที่นี่นะ ทุกอย่างมันมีเหตุและผลในตัวเองมันเอง ขอให้เติบโตอย่างที่ตั้งใจไว้ โชคดีนะ" หลังจากนั้นก็มีสัมภาษณ์งานอื่นๆ เรื่อยๆ สมัครงานเรื่อยๆ ผิดหวังตัวเองมากๆ ร้องไห้บ่อยมากๆ ไม่กล้าโทรไปหาที่บ้าน ไม่กล้ากลับบ้านกลัวไม่ภูมิใจ กลัวจะมองว่าเราไม่พยายาม ช่วงที่ว่างงาน เงินที่ยังมีอยู่ก็น้อยนิด เคยดูหนังชีวิตพนักงาน Office กินแต่มาม่า กินแต่ปลากระป๋องกับข้าวเปล่าๆ แค่นั้น ตอนนั้นคิดว่าใครมันจะมากินแค่นี้ จนมาเจอเข้ากับตัวเอง ที่กินได้แต่มาม่าในทุกๆ วัน จนมีคนทักว่าร่างกายผอมมากๆ ทำไมไม่กินอะไรดีๆ ผมร้องไห้โฮออกมาเลยตอนนั้น ทั้งกดดันตัวเองและเครียดที่ไม่ได้งานทำสักที ทั้งอายไม่กล้าแม้แต่ที่จะโทรไปบอกที่บ้านว่าไม่มีตัง ทำได้แค่อดทน ละวันนั้นพี่คนที่ทัก (ผมเจอหน้าและพูดคุยกับพี่เขาบ่อยครั้ง) เขาก็พาผมไม่เลี้ยงชาบู มื้อนั้นเป็นมื้อที่ตัวเองรู้สึกอร่อยมากๆ กินไปร้องไห่ไป ไม่เข้าใจนะว่าทำไมถึงร้องไห้ออกมา แต่มันร้องออกมาแล้ว หลังจากก็ไม่เจอพี่เขาอีกเลย ไม่ได้มีโอกาสขอบคุณ และเลี้ยงชาบูกลับเลย ขอบคุณมากๆเลยนะครับ
สุดท้าย เมื่อก่อนผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมเราจะต้องคิดบวกตลอดเวลา คนพวกนี้เขามองโลกแบบไหนในมุมมองของเขา เพราะมุมมองผมตอนนั้นคือมองทุกอย่างเป็นลบ คิดว่าตัวเองเข้าใจโลกดี สุขภาพจิตแข็งแรง จนได้เข้ามาทำงานจริงๆ เจอสังคมใหม่ๆ สังคมกว้างมากขึ้นกว่าเดิม จากที่เคยอยู่แค่บ่อน้ำเล็ก ตอนนี้ได้ย้ายมาอยู๋บ่อน้ำที่ใหญ่ขึ้น ได้เจอมุมมองใหม่ๆ คนใหม่ๆ มากขึ้น และได้เจอเรื่องที่ทำให้สภาพจิตใจคือแย่มากๆ จนผมคิดกับตัวเองว่าหรือจริงๆแล้วที่เขาเอาแต่พูดว่าคิดบวกตลอดเวลา หรือพาตัวเองไปเจอแต่เรื่องดีๆ เขาแค่ไม่อยากเจอแต่เรื่องแย่ๆกัน หรือมันเป็นสิ่งที่คอยฮีลใจพวกเขา ซึ่งยอมรับว่าผมยังไม่ค่อยเข้าใจมากเท่าไร ด้วยอายุและประสบการณ์แค่นี้ มีอีกหลายเรื่องที่ผมต้องใช้เวลาทำความเข้าใจมากๆขึ้น
หากอ่านมาถึงตรงนี้ ขอบคุณมากๆเลยนะครับที่เข้ามาอ่านกระทู้ของเด็กคนหนึ่งที่ระบายอะไรก็ไม่รู้ให้ฟัง ประสบการณ์ก็ไม่ได้เยอะมาก และขอให้ทุกๆคนเจอแต่เรื่องดีในชีวิตไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม สู้ๆครับ
01/01/2024
สวัสดีปีใหม่นะครับทุกคน กระทู้นี้จะเป็นกระทู้ที่ระบายและเล่าเรื่องราว(ไม่)ทั้งหมดชอบผมเอง ตั้งแต่ต้นปีมา ตัวเองเรียนจบมหาวิทยาลัยสักที แต่ดันเป็นคณะที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจหรือคิดที่จะเรียน เรียนเพราะที่บ้านมีปัญหาเรื่องการเงิน เลยจำใจต้องเรียนตามที่ครอบครัวส่งไหว แต่ไม่เป็นไรถือว่ามีความรู้ติดตัวก็ยังดี ในขณะที่เรียนผมเองก็ยอมรับว่าค่อนข้างจะถวายตัวเองให้กับกิจกรรมมากกว่าการเรียน และจะมีชุดความคิดที่ว่า "ตัวเองเก่งมากๆ ที่มาทำอะไรตรงนี้ได้" หรือ "ทำไมคนทำไม่ได้เหมือนเรา" ผมเคยคิดแบบนี้จริงๆ แต่แล้วความคิดนี้ก็ได้มาพังตอนที่ได้เข้าสู้ช่วงที่เขาเรียกกันว่า "ชีวิตการทำงานที่แท้จริง" ทั้งความรู้ที่ตัวเองคิดว่ามี ความสามารถที่ตัวเองคิดว่าเก่ง จะสมัครงานอะไรคนก็รับแน่ๆ เปล่าเลย เราไม่ได้เก่งและไม่ได้เก่งสำหรับทุกคน ช่วงนั้นซึมมากๆ จากคนที่มั่นใจในความสามารถตัวเองว่าทำงานกับใคร ที่ไหนก็ได้ มันทำให้ผมได้ย้อนกลับมามองตัวเองใหม่ทั้งหมดเลยว่าตัวเองเก่งจริงๆ หรือเปล่า
ช่วงเรียนจบใหม่ๆ เพื่อนๆหลายคนก็แยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเองกัน และก็มีหลายๆคนที่ออกไปจากชีวิตเยอะเหมือนกัน ตอนแรกผมตั้งคำถามกับตัวเองเสมอว่า "เรานิสัยแย่ขนาดนั้นเลยหรอ" เพราะไม่มีการพูดคุยกันอีก จนมาเจอคนๆหนึ่งพูดให้ฟังว่า "ทุกคนเกิดมาเพื่อเจอกันและจากกัน เวลาจะเป็นคำตอบให้เองว่าเจอกันนานแค่ไหน จากกันนานหรือเปล่า หรือตลอดไป" มันก็จริงอย่างที่พี่พูดแหละ เขาอาจจะมีเหตุผลของเขา ซึ่งเราไม่จำเป็นต้องถามหาเหตุผลหรอก แต่ถ้าถามว่าเหงาไหม จากคนที่เคยพูดคุยกันมาตลอดและไม่ได้คุยกันอีกเลย เหงามากๆ เพราะส่วนตัวก็ไม่ได้มีเพื่อนเยอะ มีแค่คนรู้จักเท่านั้น ทำได้แค่เข้าใจและเดินหน้าต่อไป
ช่วงปีหลังก็เป็นช่วงที่ตัวเองเครียดมากๆ เครียดถึงขั้นป่วย กินอะไรไม่ลง ผมร่วง คลื้นไส้บ่อยมากๆ เปลี่ยนงานบ่อยและงานปัจจุบันมันหายาก จึงจำใจไปทำงานๆ หนึ่งที่ใกล้ที่พัก ถือว่าประหยัดค่าเดินทางไปได้เยอะเลย แต่กลับกันเป็นที่ทำงานที่ไม่ดี ระบบการทำงานไม่ดี สังคมแย่ ทำงานร่วมกันได้ยากมากๆ ตีกับแผนกอื่นไปทั่ว ซึ่งผมก็อยากให้หัวหน้าแก้ไขปัญหาตรงนี้ด้วยการเสนอหน้าคุยกับหัวหน้า ผมสามารถใช้คำนี้ได้เลย เพราะเป็นการขอคุยกับหัวหน้าเลยกับเรื่องที่ทำงาน เพราะยังมีไฟในการทำงาน ยอมรับว่าขยันทำงานมากๆตอนนั้น เพราะอยากที่จะเติบโดในหน้าที่การงานไวๆ ผมตั้งใจอยากจะทำให้ที่ทำงานมันดีขึ้น เพื่อนร่วมงานสามารถทำงานกันด้วยดี แต่ล้มเหลว หัวหน้ากมองว่า ผมมั่นใจตัวเองเกินไป หัวหน้าก็บอกกับผมว่า เข้าใจนะว่าผมอะอยากให้ทุกอย่างมันดีกว่าเดิม แต่ถ้าทำแบบนี้ผู้ใหญ่เขาจะมองว่า เป็นเด็กที่ทำงานด้วยไม่ได้ ซึ่งผมก็ทำได้แต่ทนต่อไป ทำอะไรไม่ได้ จนผมตัดสินใจที่จะลาออกจากที่ทำงานตรงนี้ ที่ทำงานได้แค่ 19 วันเท่านั้น หัวหน้าก็เรียกผมคุยว่าทำไมถึงลาออก ผมก็เล่าสาเหตุว่าทำไมถึงลาออก ก่อนจะเขียนใบลาออก หัวหน้าก็ได้พูดมาประโยคหนึ่ง "หัวหน้าหวังว่าจะมีที่ทำงานที่เขาเปิดกว้างและรับฟังเรามากกว่าที่นี่นะ ทุกอย่างมันมีเหตุและผลในตัวเองมันเอง ขอให้เติบโตอย่างที่ตั้งใจไว้ โชคดีนะ" หลังจากนั้นก็มีสัมภาษณ์งานอื่นๆ เรื่อยๆ สมัครงานเรื่อยๆ ผิดหวังตัวเองมากๆ ร้องไห้บ่อยมากๆ ไม่กล้าโทรไปหาที่บ้าน ไม่กล้ากลับบ้านกลัวไม่ภูมิใจ กลัวจะมองว่าเราไม่พยายาม ช่วงที่ว่างงาน เงินที่ยังมีอยู่ก็น้อยนิด เคยดูหนังชีวิตพนักงาน Office กินแต่มาม่า กินแต่ปลากระป๋องกับข้าวเปล่าๆ แค่นั้น ตอนนั้นคิดว่าใครมันจะมากินแค่นี้ จนมาเจอเข้ากับตัวเอง ที่กินได้แต่มาม่าในทุกๆ วัน จนมีคนทักว่าร่างกายผอมมากๆ ทำไมไม่กินอะไรดีๆ ผมร้องไห้โฮออกมาเลยตอนนั้น ทั้งกดดันตัวเองและเครียดที่ไม่ได้งานทำสักที ทั้งอายไม่กล้าแม้แต่ที่จะโทรไปบอกที่บ้านว่าไม่มีตัง ทำได้แค่อดทน ละวันนั้นพี่คนที่ทัก (ผมเจอหน้าและพูดคุยกับพี่เขาบ่อยครั้ง) เขาก็พาผมไม่เลี้ยงชาบู มื้อนั้นเป็นมื้อที่ตัวเองรู้สึกอร่อยมากๆ กินไปร้องไห่ไป ไม่เข้าใจนะว่าทำไมถึงร้องไห้ออกมา แต่มันร้องออกมาแล้ว หลังจากก็ไม่เจอพี่เขาอีกเลย ไม่ได้มีโอกาสขอบคุณ และเลี้ยงชาบูกลับเลย ขอบคุณมากๆเลยนะครับ
สุดท้าย เมื่อก่อนผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมเราจะต้องคิดบวกตลอดเวลา คนพวกนี้เขามองโลกแบบไหนในมุมมองของเขา เพราะมุมมองผมตอนนั้นคือมองทุกอย่างเป็นลบ คิดว่าตัวเองเข้าใจโลกดี สุขภาพจิตแข็งแรง จนได้เข้ามาทำงานจริงๆ เจอสังคมใหม่ๆ สังคมกว้างมากขึ้นกว่าเดิม จากที่เคยอยู่แค่บ่อน้ำเล็ก ตอนนี้ได้ย้ายมาอยู๋บ่อน้ำที่ใหญ่ขึ้น ได้เจอมุมมองใหม่ๆ คนใหม่ๆ มากขึ้น และได้เจอเรื่องที่ทำให้สภาพจิตใจคือแย่มากๆ จนผมคิดกับตัวเองว่าหรือจริงๆแล้วที่เขาเอาแต่พูดว่าคิดบวกตลอดเวลา หรือพาตัวเองไปเจอแต่เรื่องดีๆ เขาแค่ไม่อยากเจอแต่เรื่องแย่ๆกัน หรือมันเป็นสิ่งที่คอยฮีลใจพวกเขา ซึ่งยอมรับว่าผมยังไม่ค่อยเข้าใจมากเท่าไร ด้วยอายุและประสบการณ์แค่นี้ มีอีกหลายเรื่องที่ผมต้องใช้เวลาทำความเข้าใจมากๆขึ้น
หากอ่านมาถึงตรงนี้ ขอบคุณมากๆเลยนะครับที่เข้ามาอ่านกระทู้ของเด็กคนหนึ่งที่ระบายอะไรก็ไม่รู้ให้ฟัง ประสบการณ์ก็ไม่ได้เยอะมาก และขอให้ทุกๆคนเจอแต่เรื่องดีในชีวิตไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม สู้ๆครับ