ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเป็นคนที่ตีตัวออกห่างจากครอบครัวสุดๆ ไม่คุย ไม่มองหน้า ไม่อะไรเลย นอกจากเขาจะมาชวนคุยเอง แต่เราก็จะตอบผ่านๆ เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ข้าวก็กินพร้อมหน้ากันล่าสุดก็3ปีแล้ว อยู่ รร ก็มีปัญหาเพราะเป็นพวกไม่ชอบเข้าสังคม

ครอบครัวเรามีกัน4คน พ่อ แม่ พี่(อายุห่างกัน4ปี) แล้วก็เรา
แม่เป็นคนเดียวที่เราเปิดใจคุยบางเรื่องได้บ้าง

เข้าเรื่องเลยค่ะ ตอนเด็กเราเป็นเด็กเงียบๆคนนึง จนถูกลุงเรียกว่าอีใบ้ค่ะ จากนั้นพี่กับญาติๆก็เรียกตามเหมือนล้อเลียนเรา ซึ่งเราตอนนั้นก็ไม่คิดอะไร แต่พี่เราเริ่มแกล้งเรามากขึ้น ตั้งแต่คำพูด ท่าทาง จนไปถึงขั้นทำร้าย เวลาที่เราทำอะไรไม่ถูกใจ เช่นตอนนั้นเราน่าจะ ป.4พี่เรามาล้อเราว่าอีใบ้ แล้วก็ตบหัว เราก็บอกว่าอย่าตบมันเจ็บ พี่เราก็ไม่ฟังจนเราด่าคืน จากนั้นก็เตะเราเอาไม้แขวนเสื้อมาตี บางครั้งต่อยเลยก็มี แน่นอนค่ะพอมีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งต่อมา เราถูกทำร้ายร่างกลายซ้ำๆ ตลอด2ปี ไม่ใช่ว่าไม่บอกพ่อแม่นะคะ บอกแล้วแต่พ่อกับบอกว่าก็เราดื้อเอง จะโดนก็ไม่แปลก แม่ก็นั่งเงียบ ตอนนั้นเราผิดหวังมากที่แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่ปกป้องเรา แล้วยิ่งฟ้องเราก็โดนหนังขึ้นค่ะ จากปกติจะโดนแค่ตอนมันมากวนแล้วเราพูดไม่เข้าหู แต่พอมันรู้ว่าพ่อไม่ว่าอะไร ทุกครั้งที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้านเลยก็ว่าได้ พอ ม.ต้นมา เหมือนมันพึ่งคิดได้มั้งคะเลยเลิกทำร้าย แต่มาด่าเหมือนเดิมชอบมองเราด้วยสายตาแปลกๆ มองตลอดเวลาที่เรามองกลับ แต่เราทำเมินแล้วค่ะไม่อยากนับพี่เลยด้วยซ้ำ

ส่วนพ่อแม่
พ่อเป็นคนที่พูดแรงค่ะ บอกว่าเราไม่มีประโยชน์บ้าง เลี้ยงเรามาเสียเวลาชีวิตบ้าง ของต่างๆไม่ต้องซื้อให้หรอก ไม่มีประโยชน์
แล้วก็บังคับให้เราอ่านแต่หนังสือ บอกว่าเราโง่บ้าง ทำไมได้แค่ที่5 ไม่เอาที่1(ทั้งห้องมี32คน) กดดันเราต่างๆ ชอบเข้ามาในห้องโดยไม่ขอ อยู่ๆก็ตะโกนเรียกชื่อเรา ไม่ตอบก็ตะโกนดังขึ้น ชอบมายุ่งเรื่องของเรา มือถือเราก็ชอบบอกให้เอาให้เขาดู แต่เราไม่ให้นะคะ พูดให้เราอับอายก็มี ชอบล้อเลียนการกระทำเรา

แม่เราเป็นคนที่เราไว้ใจค่ะ แต่ก็ไม่ได้ไว้ใจที่จะบอกทุกเรื่อง เพราะบางครั้งแกก็ชอบเอาไปพูดเป็นเรื่องตลก บางทีเราทำปัญหาอะไรไปบอกก็นิ่งเฉย มาแก้ก็ตอนมันสายไปแล้ว แต่ก็เป็นคนที่พูดดีกับเราที่สุดค่ะ

เราไม่รู้ว่าที่ใช่สาเหตุที่เราควรตีตัวออกห่างจากครอบครัวมั้ยนะคะ หรือว่าเราเห็นแก่ตัวกันแน่ ทุกคนคิดว่ายังไงคะ