สมัยผมเรียนประถมถึงมัธยม (ราว ๆ ปี 2542-2554) ผมเป็นคนไม่เก่งคณิตศาสตร์ ไม่ชอบ ไม่เอาเลย ผลสอบออกมาก็คะแนนไม่ดี พูดตรง ๆ คือผมอคติกับคณิตศาสตร์นั่นแหละ แล้วยิ่งพอมาเจอครูที่ให้ความสำคัญกับคณิตศาสตร์มาก ๆ เลยยิ่งเป็นทุกข์

ตอนประถมผมไปเรียนกวดวิชา ที่โรงเรียนนั้นจะเรียนครั้งละ 3 คาบ โดยต้องมีคณิตทุกสัปดาห์ ในขณะที่วิชาอื่นจะเป็นสัปดาห์เว้นสัปดาห์ สมมติสัปดาห์นี้เรียนไทย อังกฤษ สัปดาห์หน้าเรียนวิทย์ สังคม ยกเว้นคณิตที่มีทุกสัปดาห์ไม่มีเว้น

หรือในคาบเรียนปกติที่โรงเรียน ผมจะรู้สึกว่าครูคณิตศาสตร์จะบ้าการสอนเป็นพิเศษ ตอนประถมมีครูคนหนึ่งที่เขาจะเข้ามาแทนเวลามีครูลา ส่วนมากจะเจอเขาเข้ามาแทนคาบไทยกับคณิต โดยที่ครูคนนี้ถ้าเข้ามาแทนเขาจะไม่ปล่อยนักเรียนนั่งเฉย ๆ ชิล ๆ จะต้องสอนตามเนื้อหาวิชานั้น ๆ แน่นอนว่าผมก็ไม่ชอบเวลาเขาเข้ามาแทนในคาบคณิต เพราะเขาจะสอน ให้งานทำเหมือนเป็นครูคณิตคนหนึ่ง

อย่างตอน ป.6 ผมก็เจอครูคณิตศาสตร์ที่บ้าการสอนคณิตศาสตร์มาก ชอบให้งาน ชอบให้การบ้านเยอะ ๆ (เคยมีครั้งหนึ่งต้องไปเข้าค่ายพุธ-ศุกร์ หยุดเสาร์อาทิตย์ เขาก็ให้การบ้านเยอะ ๆ ทิ้งไว้ เพราะถือว่าหยุดยาว) อีกอย่างคือทางโรงเรียนมอบหมายให้เขาสอนสุขศึกษาด้วยอีกวิชา แต่ถึงคาบสุขศึกษาเขาก็สอนคณิตศาสตร์ต่อไป ไม่สอนสุขศึกษาเท่าที่ควร เต็มที่แค่พรินต์ชีทมาให้อ่านเฉย ๆ เหมือนไม่ให้ความสำคัญ แล้วห้องผมดันเรียนสุขศึกษาต่อจากคณิตศาสตร์ด้วย เลยกลายเป็นเรียนคณิตศาสตร์สองคาบติดไปเลย

ตอนมัธยมก็มีคาบลูกเสือ ปกติคาบลูกเสือเขาจะให้ไปพบครูตามฐานต่าง ๆ ครูก็อาจจะสอนหรือให้ทำกิจกรรมตามเนื้อหาลูกเสือ แต่วันนั้นห้องผมต้องไปเจอครูที่สอนคณิตศาสตร์ห้องผมเป็นปกติอยู่แล้ว เขาก็ไม่สอนลูกเสือนะ สอนแต่คณิตศาสตร์ของเขา

เลยอยากรู้ว่าการให้ความสำคัญกับคณิตศาสตร์ขนาดนั้นมันเป็นเรื่องปกติหรือไม่