สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของหนูเลยค่ะ หนูขอรบกวนเวลาของพี่ๆสักหน่อยนะคะ เข้าเรื่องเลยนะคะหนูจะเล่าแบบคร่าวๆก่อนนะคะ ตอนนี้หนูอายุ16ค่ะ พ่อแม่เลิกทางกันตั้งแต่หนูอายุได้5เดือน หนูอยู่ฝั่งคุณพ่อค่ะ พ่อต้องทํางานเลยต้องฝากคุณย่าไว้ คุณย่าในที่นี้เป็นคุณย่าที่เป็นน้องของปู่ค่ะ ก็คือ ปู่มีพ่อพ่อมีหนูแบบนี้ค่ะ คุณย่าที่บ้านมี2คนค่ะ นามสมมุติว่า คุณย่าจันทร์กับคุณย่าหน่อยค่ะ คุณย่าจันทร์จะแก่กว่าย่าหน่อย ตอนเด็กหนูชอบเล่นกับย่าหน่อยมากกว่าย่าจันทร์ค่ะ หนูจะเล่นกับย่าก็ต่อเมื่อมีของเล่นมาล่อหรือขนมมาให้ค่ะ55555 หน้าน้อยใจมากใช่ไหมคะ แต่ก็เวลาผ่านไปหนูก็เริ่มชอบย่าจันทร์มากขึ้นค่ะชอบเล่นกับย่าจันทร์สนิทกันมาเรื่อยๆจนหนูรักเขามากๆย่าจันทร์มีโรคประจําตัวมากมายค่ะบวกกับที่ท่านอายุจะ60แล้ว ท่านป่วยเป็นเบาหวานค่ะแล้วท่านก็เป็นคนตัวใหญ่ค่ะ (นํ้าหนักมาก) แต่ตอนเด็กหนูไม่รู้อะไรเลยค่ะเพราะไม่มีใครบอกว่าท่านป่วยมั้ยหรือเป็นอะไร จนกระทั่งหนูอายุ 6 ขวบ คุณย่าได้เข้าโรงพยาบาลป่วยหนักหนูจําได้ลางๆว่ามีสายอะไรเต็มตัวย่าไปหมดเลยแล้วก็ย่ายื่นมือมาช้าๆแบบว่าท่านจะไปแล้วค่ะหนูไม่ยอมจับหนูกลัวมากค่ะตอนนั้นไม่รู้ทําไมจนท่านจากไปค่ะ ตอนนั้นหนูไม่รู้อะไรเลยค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นผู้ใหญ่บอกกับหนูว่า ย่าเค้าแค่หลับเดี๋ยวก็ตื่นให้ย่าเขาพักผ่อน จนวันงานเผาหนูก็ไปค่ะ หนูเห็นเขาเอาหีบที่ใส่ย่าไว้เข้าไปในเมน หนูก็ตกใจใหญ่เลยค่ะว่าย่าจันทร์อยู่ในนั้นๆ แต่มีผู้ใหญ่คนนึงบอกหนูว่าคุณย่าไปสบายแล้วลูกคุณย่าจะไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ตอนนั้นหนูงงๆค่ะแต่ร้องไห้ที่ว่าทําไมย่าไม่พาหนูไปด้วยหนูร้องไห้ทุกวันเลยค่ะเพราะคิดถึงคุณย่าแต่ก็เริ่มทําใจได้ค่ะแต่พอคิดถึงท่านแล้วก็จะนํ้าตาไหลตลอดเลย ตอนหนูเข้าเรียนป.1-6 หนูโดนบูลลี่มาตลอด6ปีค่ะ ตอนหนูเข้าไปวันแรกก็โดนเลยค่ะเหตุผลหนูก็ไม่รู้ค่ะว่าเขาทําไปเพราะอะไรแต่ที่จําได้ลางๆตอนป.1 โดนเขียนโต๊ะด่าเอาถังขยะมาเทใส่ที่นั่งโดนเอากระเป๋าไปทิ้งท่อนํ้าทิ้งของโดนขโมยทุกวันโดนบุลลี่มาตลอดโดนสร้างเฟคนิวส์ต่างๆนาๆไม่มีเพื่อนเลยค่ะถามว่ามีมั้ยเรามีค่ะแต่จะเป็นเพื่อนแบบไม่ได้สนิทกันแต่เขาแค่ไม่ได้เกลียดเราเท่าไหร่ค่ะ โดนฉีกสมุดการบ้านเอาดินสอมาวาดละเลงการบ้านที่ทํามาเกือบทั้งหมด โดนกลุ่มผู้ชายรังแกไถเงินแทบทุกวันถ้าไม่มีให้จะโดนตีค่ะตบหัวบ้างต่อยแขนบ้างถีบเราบ้าง จริงๆมีเยอะกว่านี้ค่ะเราเล่าแค่นี้ดีกว่าค่ะเล่าแล้วใจเจ็บมากๆเลย เด็กอายุ 7 ขวบที่คิดอยากตายตั้งแต่อายุแค่นี้เราว่าสุดๆเลยล่ะค่ะ เราเป็นซึมเศร้ามาตลอดแล้วอาการก็แย่ลงแต่เราหยั้งคิดไว้ได้ค่ะแต่พอเข้าม.1มาไม่เคยโดนบูลลี่เลยค่ะเพื่อนเยอะมากๆมีคนเข้ามาเมคเฟรนด์เยอะมากค่ะจนเราตกใจเราคิดในใจด้วยซํ้าค่ะว่าประถมยังขนาดนี้มัธยมจะขนาดไหนสรุปไม่มีค่ะชีวิตดีมากๆตอนนั้น พอจบม.3 หนูจบตอนอายุ14ค่ะ ขึ้นก่อนเกณฑ์1ปี หนูก็ดรอปมาค่ะเพราะหนูรู้สึกว่าอยากพักที่หนูเรียนมากดดันมากๆร้องไห้แทบทุกวันเพราะอยู่ห้องท๊อปค่ะเรียนยากงานเยอะมากๆ ดรอปปีแรกผ่านไปจะขึ้นไปเรียนใหม่กะว่าขึ้นไปจะได้มีเพื่อนรุ่นเดียวกันแต่ต้องมาสะดุดตรงที่ย่าหน่อยท่านป่วยขึ้นมาค่ะ ป่วยเป็นโรคหลอดเลือดในสมอง เหตุเกิดตอนช่วงอากาศร้อนค่ะ หนูอยากให้ทุกคนระวังเกี่ยวกับโรคนี้นะคะเพราะสามารถเกิดขึ้นได้ทุกวัยเลยโดยเฉพาะผู้สูงอายุ ตอนป่วยอายุ 66 ค่ะ ตอนนั้นหนูอยู่ในเหตุการณ์ค่ะท่านนั่งที่หน้าบ้านแล้วอากาศค่อนข้างร้อนมากแล้วจู่ๆท่านบอกเวียนหัวบ้านหมุนลืมตาไม่ได้หนูเลยพยุงเข้าบ้านแล้วท่านก็อ้วกเป็นวันเลยค่ะบอกมันหมุนตลอดเวลาจนพาส่งรบ.ค่ะ ก็ตรวจว่าเป็นเบาหวานความดันโรคหลอดเลือดสมองตีบ ท่านไม่เคยไปหาหมอเลยค่ะกลัวหมอพอมาแล้วเจอจังๆเลย ท่านป่วยมาเกือบปีค่ะ ประมาณ 8 เดือน ติดเตียง8เดือนท่านไม่มีลูกไม่มีแฟนไม่มีใครนอกจากหนูค่ะ หนูดูแลท่านคนเดียวตามลําพังไม่มีใครช่วยเลยในวัยแค่15 จริงๆญาติพี่น้องที่ไม่ได้เขียนในกระทู้ค่อนข้างเยอะญาติพี่น้องท่านเยอะมากๆแต่ไม่เคยมีใครมาดูท่านเลยสงสารท่านจับใจเลยค่ะ เอาแค่พ้อยหลักนะคะ คือมีย่าอีกคนค่ะที่เป็นน้องสาวคนเล็กกับลูกสาวย่าเขาแต่เขาไม่เคยมาดูช่วยเลยค่ะ มาค่ะนานๆทีมีช่วยเหลือบ้างโทรเรียกมาบ้างทียังไม่มาเลยค่ะแต่สุดท้ายก็เป็นหนูค่ะที่ทําทุกอย่าง24ชม ท่านชอบร้องโวยวายค่ะมาตลอด8เดือนหนูนอนน้อยมากบางวันไม่ได้นอนค่ะเนื่องจากท่านอาจจะร้องบ้างหิวบ้างนั่นนี่ค่ะแต่ท่านร้องแบบนานมากค่ะเป็น3-4ชมหรือบางทีพักเหนื่อยละร้องต่อค่ะผลข้างเคียงก็มาจากโรคนี้ค่ะทําให้ข้างบ้านไม่ได้นอนไปด้วยร้องจนอสม.ผู้ใหญ่บ้านต้องมาดูเลยค่ะ TT หนูเครียดมากๆแค่ดูแลก็เหนื่อยพอแล้วใช่มั้ยคะแต่ต้องทนฟังเสียงร้องท่านใส่หูฟังไม่ได้ด้วยค่ะเผื่อท่านเป็นอะไรขึ้นมา ชีวิตนี้หนูอยู่กับท่านมาตลอดทั้งชีวิตท่านเข้ารบ.3รอบ รอบละอาทิตย์กว่า 2อาทิตย์หนูไปเฝ้าคนเดียวตลอดค่ะไม่มีใครมาเปลี่ยนให้สักวัน ตัดมาตอนไปรบ.รอบสุดท้ายเฝ้าไปอาทิตย์กว่าค่ะแต่รอบนี้อาการแย่มากๆติดเชื้อในกระแสเลือดติดเชื้อที่ปอดหายใจเองไม่ได้ใส่ออกซิเจนตลอดค่ะ แต่ท่านก็โวยวายตลอดนะคะทุกวันแต่วันหลังๆท่านเริ่มไม่พูดอะไรไม่กินอะไรวันสุดท้าย(ลัดมาตอนที่ท่านไม่มีแรงทําอะไรเลยนะคะ) ท่านพยายามเอามือท่านมาจับหนูหนูนํ้าตาไหลไม่หยุดเลยค่ะมันเหมือนเดจาวูกับย่าจันทร์เลยค่ะออกมาร้องไห้ในห้องนํ้าจนตอนเย็นท่านเริ่มหยุดหายใจหนูเรียกพี่พยาบาลเขาบอกกับหนูว่าท่านจะไปตอนไหนยังระบุไม่ได้นะคะแต่พี่ว่าย่าไม่ไหวแล้วหนูร้องไห้นอนไม่หลับเลยค่ะ ตัดไปตอนสายๆวันถัดมาท่านเสียตอนที่กําลังเปลี่ยนเสื้อผ้ากับล้างแผลค่ะ หนูเห็นตอนพลิกมาทางหนูท่านหายใจเฮือกแรงมากจนตอนพลิกหงายมาท่านก็จากไปแล้วค่ะ ตอนนั้นหนูช็อกค่ะได้ประมาณ5นาทีแล้วก็ร้องไห้โฮเลยไม่สนว่าใครจะมองจนมาตลอดระยะทางกลับบ้านเลยค่ะ ขอตัดจบแค่เท่านี้นะคะหนูเจ็บปวดมากเลยค่ะเพราะเหตุการณ์พึ่งจะเกิดขึ้นได้ไม่นาน ชีวิตนี้มีคนจากหนูไปมากมายเลยค่ะ เพื่อนสนิท2คน คนที่รัก6คน แล้วหนูไม่มีเพื่อนเลยค่ะตั้งแต่ดรอปจนหนูมาเจอเพื่อนคนนึงในออนไลน์คบมาได้เกือบปีแล้วค่ะ คนนี้หนูรักเขามากเหมือนชีวิตนี้หนูมีแต่เขาเลยค่ะที่หนูสบายใจอยู่ด้วยแล้วมีความสุขเล่าได้ทุกเรื่องคุยกันทุกอย่าง แต่สุดท้ายเราก็ทะเลาะกันค่ะ แล้วก็ขอแยกกันไปใช้ชีวิต ตอนนี้หนูว่างเปล่ามากค่ะ เคว้งสุดๆหนูคิดว่าหนูจะไม่ตายแล้วซะอีกสุดท้ายแล้วมันเหมือนโลกทั้งใบของหนูมันแตกสลายไปหมดเลยกําลังใจไม่มีไม่มีใครให้คุยด้วยต้องทําอยู่ตัวคนเดียวไม่เหลือใครเลยค่ะนอนไม่หลับมา3วันกินไรแทบไม่ลงเลยค่ะ จริงๆถามว่ามีใครอีกมั้ยในชีวิตนี้ มีค่ะ มีพ่อ แต่พ่อเขาหนูพยายามที่จะรักท่านแล้วค่ะแต่ด้วยเหตุการณ์ต่างๆหนูรักเขาไม่ลงจริงๆค่ะ ชอบหาเรื่องคนอื่นหลงตัวเองบังคับกดขี่จะให้หนูอยู่ในกรอบที่เขาวาดไว้พอหนูทําไม่ได้ก็จะด่าค่ะ ติดเหล้า อารมณ์ร้อน เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่สนคําพูดคนอื่น ชอบเปรียบเทียบ พูดไม่เข้าหูก็โดนตีค่ะ พูดไรด้วยไม่ได้เลยค่ะโดนด่าตลอด บังคับบงการ ขี้บ่น ด่าไร้สาระ ชอบพูดอะไรซํ้าๆชอบพ่นคํารุนแรงใส่อะไรที่ว่าพูดทําร้ายจิตใจได้เขาจะทําให้ได้มากที่สุดเลยค่ะ ทั้งคําพูดทั้งอริยบทต่างๆชอบสอนอะไรที่ไม่ดีชอบสอนอะไรผิดๆให้หัวโบราณค่ะ พอหนูบอกว่าสิ่งที่พ่อทําไม่ถูกก็อย่างนั้นแหละค่ะไม่พอใจพ่นคําหยาบมาแปดพันห้าล้านคําขู่ตีได้ทุกวันก้าวร้าวใส่ตะหวาดใส่พูดกรอกหูทุกวันว่าต้องเป็นแบบนี้ให้ได้ต้องติวเข้มหนักๆเรียนหนักๆจนหนูเป็นโรคแพนิคเพิ่มเข้ามาอีกค่ะ หนูเหนื่อยจัง เหมือนชีวิตเจออะไรที่แย่ๆพอผ่านไปก็จะเจออีกเรื่องนึงไปเรื่อยๆเลยค่ะ จริงๆนี่แค่เป็นสิ่งที่หนูเจอมา60%ค่ะยังมีอีกเยอะมากๆที่เจอถ้าให้เล่ามันยาวมากค่ะเอาแค่ที่คิดว่ามันหนักที่สุดที่เจอมาค่ะตอนนี้หนูเลยอยากรู้ว่าหนูควรทําอย่างไรต่อไปดีคะหนูรู้สึกเหมือนชีวิตนี้หนูไม่ควรเกิดมาตั้งแต่แรกใช่ค่ะ ไม่ควรเลย แต่หนูเลือกไม่ได้ค่ะ ถ้าเลือกได้หนูก็ขอไม่เกิดเหมือนกันค่ะถ้ารู้ว่าโลกนี้จะใจร้ายกับหนูขนาดนี้หนุเลือกอะไรได้บ้างคะ อยากหายไปจังเลยค่ะ ถ้าเลือกได้หนูอยากให้สิ่งที่หนูเกลียดหายไป แต่ถ้าเลือกไม่ได้จริงๆหนูก็ขอเลือกหายไปแทนได้มั้ยคะ หนูเหนื่อยมากเลยหนูอยากพักแล้วค่ะ