ขอพื้นที่ระบายสักนิ๊ดหนึ๊งนะคะ เคยเป็นกันบ้างไหมคะกับeแค่เรื่อง ไปรร. แล้วกลับบ้านวนอยู่แบบนี้ซ้ำๆ จนกว่าจะเรียนจบ เราทนไม่เคยบอกใครเลยนะคะ ว่าที่รร.เราอยู่ตัวคนเดี่ยว มองคนอื่นมีเพื่อนสนิทก็แอบอิจฉาที่มีเรื่องให้คุยเม้ามอยกัน เราได้แต่นั่งเงียบที่โต๊ะ เรากลัวการโดนมองว่าเราเป็นคนไม่มีเพื่อน แต่เราก็ต้องจำเป็นจำใจเพราะเราไม่มีจริงๆ ครั้งหนึ่งก็"แค่เคยมี"จะว่าโดนทิ้งก็ไม่เชิง แต่นั้นแหละค่ะ ในวันหนึ่งเราต้องเจอเพื่อน,ครู สังคม ที่ทำให้เรารู้สึกได้เลยว่า เหนื่อยใจ จิตใจย้ำแย่ ครูก็ไม่สนใจหรอคนะคะเด็กแบบเราเพราะไม่มีอะไรเด่นเลย หน้าตา,ทั้งการเรียน การเป็นเด็กสุภาพเรียบร้อย มันไม่มีที่ยืนแล้วหรอคะในสังคมเรา เพราะเราโดนเอาเปรียบบ่อยเหลือเกินแต่กว่าจะรู้ตัวว่าพึ่งโดนเขาเอาเปรียบก็ผ่านมาเสียแล้วว .. เพื่อนๆเห็นเราเป็นคนชอบอยู่คนเดี่ยว เงียบๆ มักจะชอบชวนเราไปไหนมาไหนตอนพวกเขาไม่มีคนไปด้วย พอตาเราบ้างก็โดนไม่สนใจใยดี อ้างนั้นบลาๆ ก็นึกว่าเขาจะสำนึกบุญคุณ เราไม่ชอบเลยที่ต้องมาตกเป็นตัวเลือก ไม่มีใครเกรงใจ เราอยากหายไปพ้นๆ เราไม่น่าเกิดมาตั้งแต่แรก เราไม่อยากให้พ่อกับแม่เจอกันและก็ไม่ต้องมีเราในวันนี้ ดูเหมือนจะเป็นคำที่เห็นแก่ตัวไปหรือปล่าวคะ เราไม่ได้โทษพ่อแม่นะคะ เราโทษตัวเองนี่แหละเพราะทุกอย่างไม่ได้เรื่องเอง ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะพี่ๆพันทิป ขอให้เจอแต่เรื่องดีๆค่ะ