เป็นผู้หญิงนะคะขออณุญาตใช้ผม,ครับ
เค้าขอสอบถามหน่อยครับ
คือผมอายุ13ปี มีปัญหาเยอะแยะไปหมดรู้สึกว่าชีวิตมันไม่อะไรดีเลยตั้งแต่เกิดมาพ่อแม่ก็ไม่เลี้ยงดูไม่รู้จะเกิดมาทำไมแม่ก็ไม่เคยส่งตังมาให้เรียนพ่อก็ไม่เคยจะช่วยอะไรเลยย่าผมต้องเลี้ยงดูผมคนเดี่ยวรู้สึกผิดมากที่ไม่สามารถทำอะไรให้ย่าเลยสักนิผมรู้สึกผิดมากที่ตอนนั้นทำแบบไม่คิดสอบเข้าepที่ต้องใช้เงินถึง25000โดนที่ไม่นึกถึงครอบครัวตอนเด็กผมก็โดนรังเกียจไม่เคยได้รับความรักจากใครเลยทั้งๆที่ไม่ทำผิดด้วยซิำแค่อยากเป็นตัวเองอยากมีเพื่อนอยากได้รับความรักที่เหมือนคนอื่นเขาบ้างวันๆก็นอนแต่อยู่บ้านไม่ทำอะไรเลยป.1-6ก็ไม่เคยมีชีวิตที่สนุกกับเพื่อนเลยมีแต่การแกล้งการที่ผมเป็นน้ำเหลืองเสียขาลายผิดขนาดนั้นเลยหรอทำอะไรก็ผิดไปหมดไม่เคยถูกสักอย่างผมมีโรคประจำตัวคือหอบหืดผมก็ผิดหาว่าผมแกล้งแอ็บคือผมต้องตายก่อนใช่ไหมถึงจะเชื่อพอเป็นตัวเองก็บอกว่าออหร้อทำไรก็ผิดทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องยิ้มแล้วขำตามพี่เขาทำไมคนถึงเกลียดผมนิสัยผมผมก็ยอมทุกอย่างผมทำทุกอย่างคูรก็ไม่เคยเข้าข้างผมเลยมีแต่เข้าข้างคนอื่นไม่เคยสนใจผมเลยเด็กคนนึงกำลังจะหอบตายบอกเด็กเป็นตัวปัญหาผมไม่เคยได้รับความยุติธรรมเลย พอขึ้นม.1มาผมก็คิดว่ามันจะดีมันจะเปลี่ยนชีวิตผมให้ดีขึ้นได้แต่สุดท้ายก็ไม่ต่างอะไรจากเดิมครอบครัวผมก็ใกล้จะถังแตกเพราะผมผมไม่รู้จะเกิดมาทำไม่ทั้งๆที่ย่าผมก็บอกอยู่ว่าเกิดมาลำบากคนอื่นตายๆไปสักก็ดีอยู่ไปผมก็มีแต่เสียตังไม่รุ้จะทำอะไรเป็นประโยชน์ต่อเขาได้ม.1เข้ามาแรกมันก็ดีได้เป็นตัวของตัวเองแต่ก้มีเพื่อนคนนึงผมเปลี่ยนตัวอยากเป็นคนไม่ยอมคนสุดท้ายก็ทำไม่ได้อยู่ดีผมตัดเพื่อนกับเขาเพราะนิสัยของเขานิสัยเอาเปรียบคนอื่นทำให้คนอื่นดูแย่แล้วพูดทำร้ายจิตใจคนอื่นผมก็เล่ให้เพื่อนใหม่ที่อยู่ด้วยกับผมบ้าลคนฟังเรื่องเพื่อนคนนี้เขาก็อยู่ห้องเดี่ยวกับผมนานๆเข้าเพื่อนผมคนนั้นเขาก็อยุ่กับเพื่อนใหม่ในห้องผมแบบมีความสุขผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไม่ต้องเกิดกับผมตลอดอะไรๆก็ผมทำไมคนที่ทำให้ผมเสียใจเข้าต้องมีความสุขหมดผมไม่เคยมีความสุขเลยผมมีเพื่อนสนิดของผมคนนึงผมพูดอะไรนิดหน่อยเขาก็โกรธผมดูแลดีมากสำหรับผมแต่เขาก็ต้องมาเสียใจเพราะผมที่ไม่รุ้ทำอะไรผิดหรือผมนิสัยไม่ดีเองผมก็พูดดีกับเขาทุกอย่างผมพยามทำให้เขามีความสุขผมทำเพื่อเขาทุกอย่างไปที่ไหนเราไปด้วยกันมี ครั้งนึงผมแก้งานวิชาอังกฤษอยู่แล้วผมรู้สึกอายเพราะว่าผมไม่เก่งอังกฤษเลยผมเลยกลั่นน้ำตาแล้วไปร้องคนเดี่ยวที่ห้องน้ำผมโทรหาเขาและทักหาเขาแต่เขาก็อ่านบ้างไม่อ่านบ้างแต่ผมเข้าใจเขาตั้งใจเรียบอยุ่แหละแต่ผมขอให้เขามาแปปเดี่ยวแต่เขาไม่มาเลยมันทำให้ผมรุ้สึกมันดิ่งมากแบบเพื่อนที่รักที่สุดสนิทที่สุดกับเมินเฉยแต่กับอีกคนนึงทีผมรู้จักเขาแรกๆไม่ได้สนิทมาตั้งแต่แรกกลับมาปลอบผมคุยกับผมตอนนั้นทำให้ผมดิ่งแบบมากๆจนเบลอทั้งวันผมรู้สึกอยากร้องให้ออกมาหน้าเขาแต่ก็ทำไม่ได้ และมีอีกเรื่องนึงครับสดๆร้อนๆผมมีแฟนคนนึงครับเขาแอบชอบผมมาตั้งแต่ม.1ผมรู้ตั้งแต่ตอนนั้นแต่ก็ไม่อยากไปยุ่งแต่เราเป็นแค่เพื่อนแต่พอม.2ผมเป็นคนสงสารคนง่ายและผมยอมรับครั้งนี้จริงๆว่าผมยอมคบกับคนอื่นเพราะสงสารทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเขาคนนั้นก็คนดีนะครับแถบเรียนเก่งแต่เขาไม่ดูแลตัวเองแล้วทำให้เพื่อนในห้องพูดถึงตัวเขากันแต่ผมก็ไม่สนใจผมก็ต่อต้านมาตลอดหาข้อแก้ตัวให้ผมเก็บกดจากหลายๆมากๆก่อนที่ผมจะสอบท้ายเทอมเสร็จผมก็คุยในแชทกับเขา(ตอนนี้ตกลงเป็นแฟนแล้วนะครับ)ว่าเราไม่ว่างกันทั้งสองวันที่สอบเสร้จตกลงกันเสร็จพอมาวันสุดท้ายเขาเป็นคนบอกเองในแชทก่อนวันสอบว่าวันสุดท้ายไม่ว่างไปด้วยนะผมก็เลยกลับบ้านไปกินชาบูแถวบ้านแทน แต่สิ่งที่ผมได้มาคือเพื่อนเขาทักมาว่า"เองทิ้ง**นะ🥲" "เองรู้ไหมว่ามันรอเองนานมาก" แต่เองดันทิ้งมันมันเศร้ามาก" ผมไม่เข้าใจว่าผมไปทิ้งมันตอนไหนทั้งๆที่เขาเป็นคนบอกเองว่าไม่ว่างไปแต่มาบอกว่าผมทิ้งเขาตอนนั้นผมฟิวขาดเลยเลยระเบิดออกมนหมดผมไม่ชอบเลยทำไมมันต้องเกิดแต่กับผมผมทำอะไรก็ผิดไปหมดทำอะไรก้โดนแซะโดนเรื้อนไปหมดผมไม่รุ้จะทำยังไงกับชีวิตแล้วแล้วเพื่อนคนนั้นที่เขาทักผมมาเขาก็หน้าจะไปบอกคนอื่นๆจนคนอื่นๆคิดว่าผมเป็นไอ
ที่ทิ้งคนอื่น ผมผิดเองแหละที่ไปเห็นใจคนง่ายทำะไรก็พังอะไรก็นั้นไปหมดผมควรทำยังไงกับชีวิตดีครับผมไม่กล้าเอาไประบายกับใครเล่าให้ใครฟังผมรุ้สึกว่าเล่าไปเขาก็คิดว่าตลกทั้งๆที่ตัวเองผมเองก้คิดว่ามันเบียวคริ้นดูอายเล่าไปก็ไม่มีใครเชื่อ ผมควรทำยังไงดีครับผมไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม่ตายไปจะได้ไม่เป้นภาระของครอบครัวผมไม่รุ้จะทำยังไงแล้วผมไม่เคยระบายกับใครเลยและคงไม่มีใครคิดที่อยากจะรับฟังผมเก็บกดจนสุดๆพอมีทางช่วยผมไหมครับ
ขอบคุณที่ทนอ่านคำระบายและคำถามของผมนะครับ
ควรทำยังไงดีครับสุดๆแล้วจริงๆ
เค้าขอสอบถามหน่อยครับ
คือผมอายุ13ปี มีปัญหาเยอะแยะไปหมดรู้สึกว่าชีวิตมันไม่อะไรดีเลยตั้งแต่เกิดมาพ่อแม่ก็ไม่เลี้ยงดูไม่รู้จะเกิดมาทำไมแม่ก็ไม่เคยส่งตังมาให้เรียนพ่อก็ไม่เคยจะช่วยอะไรเลยย่าผมต้องเลี้ยงดูผมคนเดี่ยวรู้สึกผิดมากที่ไม่สามารถทำอะไรให้ย่าเลยสักนิผมรู้สึกผิดมากที่ตอนนั้นทำแบบไม่คิดสอบเข้าepที่ต้องใช้เงินถึง25000โดนที่ไม่นึกถึงครอบครัวตอนเด็กผมก็โดนรังเกียจไม่เคยได้รับความรักจากใครเลยทั้งๆที่ไม่ทำผิดด้วยซิำแค่อยากเป็นตัวเองอยากมีเพื่อนอยากได้รับความรักที่เหมือนคนอื่นเขาบ้างวันๆก็นอนแต่อยู่บ้านไม่ทำอะไรเลยป.1-6ก็ไม่เคยมีชีวิตที่สนุกกับเพื่อนเลยมีแต่การแกล้งการที่ผมเป็นน้ำเหลืองเสียขาลายผิดขนาดนั้นเลยหรอทำอะไรก็ผิดไปหมดไม่เคยถูกสักอย่างผมมีโรคประจำตัวคือหอบหืดผมก็ผิดหาว่าผมแกล้งแอ็บคือผมต้องตายก่อนใช่ไหมถึงจะเชื่อพอเป็นตัวเองก็บอกว่าออหร้อทำไรก็ผิดทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องยิ้มแล้วขำตามพี่เขาทำไมคนถึงเกลียดผมนิสัยผมผมก็ยอมทุกอย่างผมทำทุกอย่างคูรก็ไม่เคยเข้าข้างผมเลยมีแต่เข้าข้างคนอื่นไม่เคยสนใจผมเลยเด็กคนนึงกำลังจะหอบตายบอกเด็กเป็นตัวปัญหาผมไม่เคยได้รับความยุติธรรมเลย พอขึ้นม.1มาผมก็คิดว่ามันจะดีมันจะเปลี่ยนชีวิตผมให้ดีขึ้นได้แต่สุดท้ายก็ไม่ต่างอะไรจากเดิมครอบครัวผมก็ใกล้จะถังแตกเพราะผมผมไม่รู้จะเกิดมาทำไม่ทั้งๆที่ย่าผมก็บอกอยู่ว่าเกิดมาลำบากคนอื่นตายๆไปสักก็ดีอยู่ไปผมก็มีแต่เสียตังไม่รุ้จะทำอะไรเป็นประโยชน์ต่อเขาได้ม.1เข้ามาแรกมันก็ดีได้เป็นตัวของตัวเองแต่ก้มีเพื่อนคนนึงผมเปลี่ยนตัวอยากเป็นคนไม่ยอมคนสุดท้ายก็ทำไม่ได้อยู่ดีผมตัดเพื่อนกับเขาเพราะนิสัยของเขานิสัยเอาเปรียบคนอื่นทำให้คนอื่นดูแย่แล้วพูดทำร้ายจิตใจคนอื่นผมก็เล่ให้เพื่อนใหม่ที่อยู่ด้วยกับผมบ้าลคนฟังเรื่องเพื่อนคนนี้เขาก็อยู่ห้องเดี่ยวกับผมนานๆเข้าเพื่อนผมคนนั้นเขาก็อยุ่กับเพื่อนใหม่ในห้องผมแบบมีความสุขผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไม่ต้องเกิดกับผมตลอดอะไรๆก็ผมทำไมคนที่ทำให้ผมเสียใจเข้าต้องมีความสุขหมดผมไม่เคยมีความสุขเลยผมมีเพื่อนสนิดของผมคนนึงผมพูดอะไรนิดหน่อยเขาก็โกรธผมดูแลดีมากสำหรับผมแต่เขาก็ต้องมาเสียใจเพราะผมที่ไม่รุ้ทำอะไรผิดหรือผมนิสัยไม่ดีเองผมก็พูดดีกับเขาทุกอย่างผมพยามทำให้เขามีความสุขผมทำเพื่อเขาทุกอย่างไปที่ไหนเราไปด้วยกันมี ครั้งนึงผมแก้งานวิชาอังกฤษอยู่แล้วผมรู้สึกอายเพราะว่าผมไม่เก่งอังกฤษเลยผมเลยกลั่นน้ำตาแล้วไปร้องคนเดี่ยวที่ห้องน้ำผมโทรหาเขาและทักหาเขาแต่เขาก็อ่านบ้างไม่อ่านบ้างแต่ผมเข้าใจเขาตั้งใจเรียบอยุ่แหละแต่ผมขอให้เขามาแปปเดี่ยวแต่เขาไม่มาเลยมันทำให้ผมรุ้สึกมันดิ่งมากแบบเพื่อนที่รักที่สุดสนิทที่สุดกับเมินเฉยแต่กับอีกคนนึงทีผมรู้จักเขาแรกๆไม่ได้สนิทมาตั้งแต่แรกกลับมาปลอบผมคุยกับผมตอนนั้นทำให้ผมดิ่งแบบมากๆจนเบลอทั้งวันผมรู้สึกอยากร้องให้ออกมาหน้าเขาแต่ก็ทำไม่ได้ และมีอีกเรื่องนึงครับสดๆร้อนๆผมมีแฟนคนนึงครับเขาแอบชอบผมมาตั้งแต่ม.1ผมรู้ตั้งแต่ตอนนั้นแต่ก็ไม่อยากไปยุ่งแต่เราเป็นแค่เพื่อนแต่พอม.2ผมเป็นคนสงสารคนง่ายและผมยอมรับครั้งนี้จริงๆว่าผมยอมคบกับคนอื่นเพราะสงสารทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเขาคนนั้นก็คนดีนะครับแถบเรียนเก่งแต่เขาไม่ดูแลตัวเองแล้วทำให้เพื่อนในห้องพูดถึงตัวเขากันแต่ผมก็ไม่สนใจผมก็ต่อต้านมาตลอดหาข้อแก้ตัวให้ผมเก็บกดจากหลายๆมากๆก่อนที่ผมจะสอบท้ายเทอมเสร็จผมก็คุยในแชทกับเขา(ตอนนี้ตกลงเป็นแฟนแล้วนะครับ)ว่าเราไม่ว่างกันทั้งสองวันที่สอบเสร้จตกลงกันเสร็จพอมาวันสุดท้ายเขาเป็นคนบอกเองในแชทก่อนวันสอบว่าวันสุดท้ายไม่ว่างไปด้วยนะผมก็เลยกลับบ้านไปกินชาบูแถวบ้านแทน แต่สิ่งที่ผมได้มาคือเพื่อนเขาทักมาว่า"เองทิ้ง**นะ🥲" "เองรู้ไหมว่ามันรอเองนานมาก" แต่เองดันทิ้งมันมันเศร้ามาก" ผมไม่เข้าใจว่าผมไปทิ้งมันตอนไหนทั้งๆที่เขาเป็นคนบอกเองว่าไม่ว่างไปแต่มาบอกว่าผมทิ้งเขาตอนนั้นผมฟิวขาดเลยเลยระเบิดออกมนหมดผมไม่ชอบเลยทำไมมันต้องเกิดแต่กับผมผมทำอะไรก็ผิดไปหมดทำอะไรก้โดนแซะโดนเรื้อนไปหมดผมไม่รุ้จะทำยังไงกับชีวิตแล้วแล้วเพื่อนคนนั้นที่เขาทักผมมาเขาก็หน้าจะไปบอกคนอื่นๆจนคนอื่นๆคิดว่าผมเป็นไอ
ขอบคุณที่ทนอ่านคำระบายและคำถามของผมนะครับ