@

ต้นไผ่เดียวดายต้องลมหนาว

ใบร่วงกราวลงพื้นไร้สีสัน

เมฆาหุ้มห่อโลกไร้แสงตะวัน

หน่ออ่อนพลันเสียดแทงแยงดินโผล่มา

เจ้าเกิดมาบนโลกไร้แสงสี

เท่าที่มีก็แค่ใบไผ่ทั้งนั้น

จะอีกนานแค่ไหนเท่าใดกัน

กว่าจะผ่านกาลเวลาให้เติบโต

อากาศหนาวและเหน็บพัดมาซู่

ต้นหน่อผู้ทรนงยืนค้ำฟ้า

ในสักวันจักพิชิตโลกโลกา

และขึ้นมาเป็นต้นไผ่ให้ระบือ

#

- กลอนเสรี
- แสร้งว่ากลอนแปด