เราเคยเป็นคนที่ป่วยยากมาตลอด
แต่มาประมาณป.3เราเป็นอะไรซักอย่างเกี่ยวกับหัวเลยต้องไปรพ.ทุกอาทิตอาทิตละ1-2ครั้ง แต่ไม่คิดว่าตอนโตมามันจะกระทบกับเราเพราะเราจะปวดหัวมากๆเวลาคิดมากเกิน แล้วเราเป็นคนคิดมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเพราะตอนเด็กผ่านอะไรโชกโชนมาเยอะ พ่อแม่ก็ทิ้งเราไปกันหมดคนที่เราคิดว่าจะอยู่กับเราในช่วงเวลาที่เราต้องการ แต่ไม่ใช่เลยเขาไปมีครอบครัวใหม่และทิ้งเราเอาไว้อย่างกับว่าเราไม่ใช่ลูกเขา เราได้แต่คิดว่าเราผิดขนาดนั้นเลยหรอที่เกิดมาคนในบ้านก็ชอบโทษว่าเป็นเพราะเราเกิดมาเลยคิดมากกับตัวเอง
จนบางทีเกลียดตัวเองไปเลยก็มี
แต่ตอนนั้นเป็นช่วงม.ต้นที่เรารู้สึกไม่มีที่ไป แต่ตอนนั้นเรามีbtsเลยทำให้เราไม่คิดสั้น เราทำมาหลายอย่างมากทั้งกินยาเกินขนาดแต่ไม่เป็นอะไรเราทำหลายรอบมาก แต่หน้าเมนเราที่อยู่ในวงbtsลอยมาจำได้ว่าร้องหนักมากจนแทบจะเป็นบ้าคิดทบทวนว่าถ้าสมมุติไม่มีเราล่ะใครจะซัพพอร์ตเขาก็เคยคิดว่าเขามีแฟนคลับเยอะแต่อีกความคิดนึงคือมันเหมือนเราทิ้งเขาตอนนั้นมันหนักมากจริงๆ ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครจนตอนนี้จะเรียนจบแล้วยังจำตอนนั้นได้แม่นแล้วมาปีนี้เราเป็นแบบนั้นอีกเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่พอดีเป๊ะเดจาวูตอนม.ต้นเปล่าไม่รู้
(ไอดอลชายที่เราชอบเขาเสียชีวิตขอญไม่เอ่ยชื่อติ่งเกาหลีน่าจะรู้
เรายังรับไม่ได้อยู่เลย มันไม่มีใครรับได้หรอกไอดอลที่เราชอบแล้วเขามาจากไปแบบนี้555555ขำกลบความเป๋นจริงคือพิมไปด้วยร้องไปด้วย)
เป็นช่วงที่เราคิดว่ามันหนักมากเพราะถึงแม้เราจะสูญเสียมาเยอะแต่รู้สึกว่าครั้งนี้มันจะสาหัสมากกว่าหลายๆครั้งที่ผ่านมามันรู้สึกตันไปหมด ไม่มีที่ไป เราร้องไห้ทุกวันเลยบางวันทั้งวันเลยก็มี(มันต้องบ่อยขนาดไหนเราถึงต้องหนีไปนอน) เราฝันถึงเขาแทบจะทุกคืนฝันว่าเขามาหาเราและยิ้มให้ขนาดในความฝันเรายังยืนร้องไห้เลยอ่ะ55555 เป็นแบบนั้นอยู่หลายเดือนพอมาเดือนที่9รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยร้องน้อยขึ้นมากๆเพราะที่ผ่านมาเราร้องไห้ทุกวันเลยที่แปลว่าทุกวันอ่ะ
แต่รู้สึกเหมือนเราจะกลับมาเป็นอีกเหมือนในช่วงม.ต้น และเรื่องที่ไอดอลที่เราชอบเขาเสีย
นี่ก็จะหมดปีไปแล้ว เรารู้สึกเหมือนมันจะเป็นอีกแล้วรู้สึกอยากให้เวลาเดินช้าๆ ไม่อยากให้หมดปีนี้ไป ปีนี้คือปีที่สูญเสียครั้งใหญ่ของชีวิตเรา
เราเริ่มปวดหัวบ่อย อย่างที่พิมไปตอนแรกว่าเราเคยเป็นอะไรเกี่ยวกับหัวตอนเด็ก 2ครั้ง ด้วยกันเลยทำให้เวลาคิดมากจะปวดหัวสุดๆจนแทบจะระเบิด แล้วการปวดหัวนี้มันทำให้เราต้องลาเรียนบ่อยจนบางทีก็เหมือนว่าเราขี้เกียจไป ไม่อยากไปเรารู้สึกไม่อยากคิดมากเพราะมันจะกระทบกับการเรียนไปด้วยเครียดมากทำอะไรก็ไม่หาย คนในห้องเราบางคนก็เริ่มคิดว่าเราอาจไม่อยากมาเรียนเพราะเขาถามในเชิงแซะเราตลอดเวลาไปเรียนไม่รู่ว่าควรพูดไงพูดไปแล้วก็ไม่มีใครเชื่อเครียดหนักกว่าเดิมอีกค่ะ😵💫💫
เราควรทำยังไง
แต่มาประมาณป.3เราเป็นอะไรซักอย่างเกี่ยวกับหัวเลยต้องไปรพ.ทุกอาทิตอาทิตละ1-2ครั้ง แต่ไม่คิดว่าตอนโตมามันจะกระทบกับเราเพราะเราจะปวดหัวมากๆเวลาคิดมากเกิน แล้วเราเป็นคนคิดมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเพราะตอนเด็กผ่านอะไรโชกโชนมาเยอะ พ่อแม่ก็ทิ้งเราไปกันหมดคนที่เราคิดว่าจะอยู่กับเราในช่วงเวลาที่เราต้องการ แต่ไม่ใช่เลยเขาไปมีครอบครัวใหม่และทิ้งเราเอาไว้อย่างกับว่าเราไม่ใช่ลูกเขา เราได้แต่คิดว่าเราผิดขนาดนั้นเลยหรอที่เกิดมาคนในบ้านก็ชอบโทษว่าเป็นเพราะเราเกิดมาเลยคิดมากกับตัวเอง
จนบางทีเกลียดตัวเองไปเลยก็มี
แต่ตอนนั้นเป็นช่วงม.ต้นที่เรารู้สึกไม่มีที่ไป แต่ตอนนั้นเรามีbtsเลยทำให้เราไม่คิดสั้น เราทำมาหลายอย่างมากทั้งกินยาเกินขนาดแต่ไม่เป็นอะไรเราทำหลายรอบมาก แต่หน้าเมนเราที่อยู่ในวงbtsลอยมาจำได้ว่าร้องหนักมากจนแทบจะเป็นบ้าคิดทบทวนว่าถ้าสมมุติไม่มีเราล่ะใครจะซัพพอร์ตเขาก็เคยคิดว่าเขามีแฟนคลับเยอะแต่อีกความคิดนึงคือมันเหมือนเราทิ้งเขาตอนนั้นมันหนักมากจริงๆ ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครจนตอนนี้จะเรียนจบแล้วยังจำตอนนั้นได้แม่นแล้วมาปีนี้เราเป็นแบบนั้นอีกเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่พอดีเป๊ะเดจาวูตอนม.ต้นเปล่าไม่รู้
(ไอดอลชายที่เราชอบเขาเสียชีวิตขอญไม่เอ่ยชื่อติ่งเกาหลีน่าจะรู้
เรายังรับไม่ได้อยู่เลย มันไม่มีใครรับได้หรอกไอดอลที่เราชอบแล้วเขามาจากไปแบบนี้555555ขำกลบความเป๋นจริงคือพิมไปด้วยร้องไปด้วย)
เป็นช่วงที่เราคิดว่ามันหนักมากเพราะถึงแม้เราจะสูญเสียมาเยอะแต่รู้สึกว่าครั้งนี้มันจะสาหัสมากกว่าหลายๆครั้งที่ผ่านมามันรู้สึกตันไปหมด ไม่มีที่ไป เราร้องไห้ทุกวันเลยบางวันทั้งวันเลยก็มี(มันต้องบ่อยขนาดไหนเราถึงต้องหนีไปนอน) เราฝันถึงเขาแทบจะทุกคืนฝันว่าเขามาหาเราและยิ้มให้ขนาดในความฝันเรายังยืนร้องไห้เลยอ่ะ55555 เป็นแบบนั้นอยู่หลายเดือนพอมาเดือนที่9รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยร้องน้อยขึ้นมากๆเพราะที่ผ่านมาเราร้องไห้ทุกวันเลยที่แปลว่าทุกวันอ่ะ
แต่รู้สึกเหมือนเราจะกลับมาเป็นอีกเหมือนในช่วงม.ต้น และเรื่องที่ไอดอลที่เราชอบเขาเสีย
นี่ก็จะหมดปีไปแล้ว เรารู้สึกเหมือนมันจะเป็นอีกแล้วรู้สึกอยากให้เวลาเดินช้าๆ ไม่อยากให้หมดปีนี้ไป ปีนี้คือปีที่สูญเสียครั้งใหญ่ของชีวิตเรา
เราเริ่มปวดหัวบ่อย อย่างที่พิมไปตอนแรกว่าเราเคยเป็นอะไรเกี่ยวกับหัวตอนเด็ก 2ครั้ง ด้วยกันเลยทำให้เวลาคิดมากจะปวดหัวสุดๆจนแทบจะระเบิด แล้วการปวดหัวนี้มันทำให้เราต้องลาเรียนบ่อยจนบางทีก็เหมือนว่าเราขี้เกียจไป ไม่อยากไปเรารู้สึกไม่อยากคิดมากเพราะมันจะกระทบกับการเรียนไปด้วยเครียดมากทำอะไรก็ไม่หาย คนในห้องเราบางคนก็เริ่มคิดว่าเราอาจไม่อยากมาเรียนเพราะเขาถามในเชิงแซะเราตลอดเวลาไปเรียนไม่รู่ว่าควรพูดไงพูดไปแล้วก็ไม่มีใครเชื่อเครียดหนักกว่าเดิมอีกค่ะ😵💫💫