ผมเรียนโรงเรียนแห่งนึงในกรุงเทพฯ คือตอนนี้ก็ ม.5 เทอมหน้าก็ จะ ม.6 แล้วคือก็แอบใจหายนะ ใช้ชีวิตโรงเรียนนี้มาตั้งแต่ ม.1 ปี2019 จำได้เลยวันแรกเปิดเทอมมาเป็นยังไง บรรยากาศเป็นยังไง อากาศดีมากตอนนั้น จำได้ว่าเจอเพื่อน3คนรู้จักกันครั้งแรก ตอนปรับพื้นฐาน ตอนนั้นอยากเตะบอลแต่ไม่มีเพื่อน เพื่อนก็มาชวน พอเปิดเทอม บังเอิญมาอยู่ห้องเดียวกัน ดีใจมากตอนนั้น สนิทกัน ไปกินไอศกรีมด้วยกัน พอม.3 มา ฮาเลย มีต่อยกัน แต่ก็จบด้วยดี  ตอนนี้ก็ ม.5 ยังเจอเพื่อนแค่คนนึง แต่เรียนคนละห้อง ยังคุยกัน เตะบอลด้วยกัน เจอเพื่อนใหม่ใน ม.ปลายแต่เพื่อนสนิทผมก็ยังเป็นเพื่อนมาจาก ม.ต้น


นี่ก็ ม.5 เทอมหน้าก็ ม.6 ละ รู้สึกใจหาย ปีสุดท้ายก่อนจากกันไปใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ชีวิตม.ปลาย ของผมก็ไม่ได้ราบรื่นนะครับ มีทะเลาะกับเพื่อนบ้าง ช่วงเวลาดีๆก็มีมากเช่นกัน จบไปคงคิดถึงแน่นอนเลย คิดถึงสนามบอลที่เตะ คิดถึงโรงอาหาร คิดถึงห้องเรียน คิดถึงรุ่นน้องที่แอบชอบ55555 คิดถึงคนคุยเก่า555 คิดถึงห้องสมุดแอร์เย็นๆ คิดถึงกระจกห้องน้ำที่เคยส่อง คิดถึงครูประจำชั้นที่บ่นดุ (แต่ครูคนนี้จะเกษียณเทอมหน้าแล้วว คงคิดถึงแน่เลย ถึงจะไม่ชอบที่บ่นแต่ครูแกก็ดีมากๆๆๆ)

ม.6 คงได้เก็บความทรงจำจริงๆแล้วแหละ ถึงม.4-5 ผมรู้สึกว่าเก็บความทรงจำค่อนข้างคุ้ม มีหลายรสชาติของชีวิตเลย แต่ม.6 จะพยายามสนุกกับชีวิต เตะบอลบ้าง แวะห้องสมุดบ้าง5555