ทำไมมันเหนื่อย มันล้าแบบนี้
มีชีวิตคู่ มีลูก1 คน ใช้ชีวิตคู่เข้าสู่ปีที่12 ใช้ชีวิตคู่ทุกอย่างที่ผ่านมาเหมือนเป็นความเคยชิน
ตื่นเช้ามาเตรียมเสื้อผ้าให้สามีให้ลูก เตรียมอาหารเช้า ห่ออาหารให้ไปทำงาน
ส่งลูกไป รร. บางครั้งป่วย ตื่นมา เวียนหัวบ้านหมุน บางครั้งท้องเสียกลางคืนลุกเข้าห้องน้ำเป็นสิบไรอบ
แทบล้มหมดสติในห้องน้ำ แต่ต้องผนุงตัวเองออกมาทำให้ตัวเองดีขึ้น...แล้วทำทุกอย่างที่เคยทำให้กับชีวติคู่ปกติ
ทั้งที่ข้างในล้า...บางครั้งน้ำตาไหล ทำไมชีวิตเรามันเหนื่อยแบบนี้นะ...ใครๆก็มองว่าสบายอยู่บ้าน
ไม่ต้องทำงานนอกบ้าน เลี้ยงลูกอยู่บ้าน ไม่ได้เจอใคร ถ้าเลือกได้อยากกลับไปใช้ชีวิตที่ไม่เหนื่อยไม่ล้าแบบนี้ดีกว่า
ทุกครั้งที่เหนื่อย ทุกครั้งที่ล้าหน้าพ่อแม่ลอยมาแต่ไกล น้ำตาไหลคิดถึงอยากกลับไปอยู่ตรงนี้นมากก...แต่ก็ทิ้งตรงนี้ไม่ได้อีกกก
บางครั้งป่วยไข้สูง 39-40. ขับรถไป รพ.เอง จนหมอจะให้แอดมิด...แต่เราก็ปฏิเสธการแอดมอด
นึกถึงลูกขึ้นมาทันที ใครจะไปรับ ใครจะหาข้าวให้ลูก บลาๆๆ ต้องบอกหมอขอแค่ยาและฉีดยาให้ดีขึ้นตอนนี้ก็พอ
เอาตรงๆการพิมพ์ครั้งนี้เป็นการระบายที่เต็มไปด้วยน้ำตา🥹🥹วันหยุดของอีกคนแทนที่จะพาครอบครัว
ไปกินข้าว หรือหาอะไรอร่อยๆกินกัน ดูหนังร่วมกัน แต่อีกคนเลือกกินเหล้ากับเพื่อน เพราะเหตุผลที่ว่าเหงา😓😓
เค้าเหงา...แต่เค้าเลือกจะอยู่กับเพื่อน แล้วเราล่ะ เราคืออะไร ทำไมเค้าเหงา...
เราทำหน้าที่อะไรบกพร่องไปหรือป่าว เค้าเหงา แต่เราเหนื่อย กับชีวิตคู่