มีแฟนเป็นทอม คุยกันมา 10 เดือนกว่า แล้วก็คบกันจนตอนนี้รวมแล้ว ปีกว่านิดๆ
ต่างคนต่างมีอดีตของคนเก่า เรื่องทำร้ายจิตใจร่างกาย ขอไม่พูดถึงว่าหนักแค่ไหน เอาเป็นว่าหนักทั้งคู่
ขอเกริ่นนะคะ ว่าตลอดเวลาที่คุยกันทะเลาะบ่อยกว่าตอนคบ แบบว่าพอคบดันเวลาทะเลาะกันปัญญาคลี่คลายง่ายกว่า น่าจะเพราะว่า เราเป็นคนที่รอเขาตอนคุยกัรอ่ะค่ะว่าเมือไหร่เขาจะพร้อมคบกับเรา นี่ก็แฟนคนแรกด้วยที่เราจริงจัง และ ให้เวลาเขามากที่สุดไว้ว่าจะเรื่องอะไร ส่วนตัวเป็นคนยอมคนง่ายมากอยู่แล้ว แฟนก็ติบ้างค่ะ ว่าบางเรื่องไม่ต้องยอมก็ได้ มันไม่ดี แต่เวบาเราไม่ยอมเขาจะมีอาการแบบ เธอไม่รักเค้าหรอ เพราะว่า เราเป็นคนตามใจแฟนมาก ตั้งแต่คุยกันวันแรกเลยค่ะ ที่เรายอมเขาทุกเรื่อง เขาไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงมือที่3 จะมีก็แต่เอาแต่ใจบางเรื่อง กับห่างเหินด้วยความที่แฟน ทำงานประจำ แต่เราเรียนด้วยทำงานด้วย ต่างคนต่างเหนื่อย แล้วเวบาทำงานของแฟนทำให้เรา2คนแทบไม่มีเวลาเลย เขาเลิกงานมาก็อยากมีเวลาส่วนตัว เคยทะเลาะกันช่วงนี้เพราะความงี่เง่าของเราเองอ่ะค่ะ แต่เราก็จัดการตัวเองได้แล้วและให้เวลาเขา
คือเรารู้สึกว่า มันยิ่งห่างเหินกันอ่ะค่ะ เพราะเขาเป็นคนเข้ามาจีบเรา เขาเคยพิศวาทเรามาก ต้องการเรามากอาจจะเพราะช่วงคุยช่วงคบทำให้มีเหตุการณ์บางเหตุการณ์ทำให้เราห่าง ซึ่งเรา2คนคุยกันแล้ว แบบเราไปทำให้เขาไม่พอใจ จนเขาสร้างปมในใจเรา เราขอโทษกันและกันแล้วผ่านมาเป็นเดือนจะปีแล้วค่ะเหคุการณ์นี้ แต่ปัจจุบันอ่ะค่ะ ความห่างเหินมันแบบ เหมือนที่อยู่กันทุกวัน ก็อยู่ไปงั้น เราอยู่ให้เขาใช้หยิบนั้นหยิบนี้ เวลาเราต้องการเขา เขาก็ไม่อยู่ตรงนั้นอ่ะค่ะ เขาวีนบ่อย เขาโมโหง่าย เราไม่มีความลับเราโอเคกับการที่เขามาเล่นโทรศัพท์เราแต่ เขาไม่เคยให้เรายุ่งกับโทรศัพท์เขาเลย แต่ว่าเราก็ไม่ได่อะไรจนล่าสุดเราจะช่วยดูโทรศัพท์ให้เห็นัมนมีปัญหา แต่เขากลับเอาโทรศัพท์หนี เราก็รู้สึกแหละค่ะว่ามันมีอะไร แต่ก็อยากคิดอีกว่า คนมันจะนอกใจ มันก็จะทำอยู่หรอ เขาทำงานแล้วนะ จะเอาเวลาไหนไปทำ เราเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเพราะเขา
จริงๆเขาช่วยเราหลายอย่างมาก ผ่านมาหลายอย่าง ตอนนี้เขาเริ่มอยากสร้างบ้านให้ครอบครัว เราเข้าใจนะคะพึ่งคบกันมาปีกว่าถึงจะผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะแต่มันคงยากที่เขาจะเอ่เราเข้าไปอยู่ในอนาคตของเขา
เราอยากฟังความเห็นทุกคนอ่ะค่ะว่าคิดยังไง มันปกติใช่ไหมที่นานก็ห่างเหิน ไม่สนใจเหมือนไม่ทีตัวตน เขาอาจจะเหนื่อยงานหรืออะไร
หรือว่า มันก็ถูกแล้วที่จะไม่มีเราในอนาคตเขา พึ่งปีกว่า เรางี่เง่าเองใช่ไหมคะ
คือเรามีเขาอยู่ในอนาคตของเรานะคะ แบบมีบ้านอยู่ด้วยกัน ช่วยเหลือกันแต่งงานอะไรแบบนี้ เราเรียนอยู่ก็จริงแต่เราคิดอยากทำงานไปเรียนไปเก็บประสบการณ์ ใกล้จะฝึกงานแล้ว อีกอย่าง เรามีเขาในอนาคตแต่เราก็คิดไว้ค่ะว่าถ้าเขาไม่มีเรา เราก็มีอนาคตที่วางไว้ในแบบที่ไม่มีเขาอยู่
หรือเราคิดการไกลเกินไป
เราทั้งคู่ อายุในเกณฑ์20 เขาเด็กกว่าเรานิดนึง เขาบอกว่าต้องการเป็นผู้ใหญ่ความรักผู้ใหญ่ แต่ขณะเดียวกัน เขาก็บอกตลอดว่าเขาอายุยังน้อยยังวัยรุ่นยังต้องเจออีกเยอะ เจอคนอีกมาก รวมถึงเราเองด้วย มันแบบไม่มีเราในอนาคตขนาดนั้น
เราหรือเขาเห็นแก่ตัวกันแน่ หรือไม่มีใครเห็นแก่ตัวเป็นแค่ความงี่เง่าของเจ้าของกระทู้ซะเอง...
ปล.ใช่ค่ะ ตอนนี้เป็นประจำเดือน คงเหมือนคนฟุ้งซ่านซะมากกว่า แต่ควาทคิดเหล่านี้คือคิดมากสักพักใหญ่มากแล้วค่ะ
? ห่างเหินกับแฟน เป็นเรื่องปกติมั้ย
ต่างคนต่างมีอดีตของคนเก่า เรื่องทำร้ายจิตใจร่างกาย ขอไม่พูดถึงว่าหนักแค่ไหน เอาเป็นว่าหนักทั้งคู่
ขอเกริ่นนะคะ ว่าตลอดเวลาที่คุยกันทะเลาะบ่อยกว่าตอนคบ แบบว่าพอคบดันเวลาทะเลาะกันปัญญาคลี่คลายง่ายกว่า น่าจะเพราะว่า เราเป็นคนที่รอเขาตอนคุยกัรอ่ะค่ะว่าเมือไหร่เขาจะพร้อมคบกับเรา นี่ก็แฟนคนแรกด้วยที่เราจริงจัง และ ให้เวลาเขามากที่สุดไว้ว่าจะเรื่องอะไร ส่วนตัวเป็นคนยอมคนง่ายมากอยู่แล้ว แฟนก็ติบ้างค่ะ ว่าบางเรื่องไม่ต้องยอมก็ได้ มันไม่ดี แต่เวบาเราไม่ยอมเขาจะมีอาการแบบ เธอไม่รักเค้าหรอ เพราะว่า เราเป็นคนตามใจแฟนมาก ตั้งแต่คุยกันวันแรกเลยค่ะ ที่เรายอมเขาทุกเรื่อง เขาไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงมือที่3 จะมีก็แต่เอาแต่ใจบางเรื่อง กับห่างเหินด้วยความที่แฟน ทำงานประจำ แต่เราเรียนด้วยทำงานด้วย ต่างคนต่างเหนื่อย แล้วเวบาทำงานของแฟนทำให้เรา2คนแทบไม่มีเวลาเลย เขาเลิกงานมาก็อยากมีเวลาส่วนตัว เคยทะเลาะกันช่วงนี้เพราะความงี่เง่าของเราเองอ่ะค่ะ แต่เราก็จัดการตัวเองได้แล้วและให้เวลาเขา
คือเรารู้สึกว่า มันยิ่งห่างเหินกันอ่ะค่ะ เพราะเขาเป็นคนเข้ามาจีบเรา เขาเคยพิศวาทเรามาก ต้องการเรามากอาจจะเพราะช่วงคุยช่วงคบทำให้มีเหตุการณ์บางเหตุการณ์ทำให้เราห่าง ซึ่งเรา2คนคุยกันแล้ว แบบเราไปทำให้เขาไม่พอใจ จนเขาสร้างปมในใจเรา เราขอโทษกันและกันแล้วผ่านมาเป็นเดือนจะปีแล้วค่ะเหคุการณ์นี้ แต่ปัจจุบันอ่ะค่ะ ความห่างเหินมันแบบ เหมือนที่อยู่กันทุกวัน ก็อยู่ไปงั้น เราอยู่ให้เขาใช้หยิบนั้นหยิบนี้ เวลาเราต้องการเขา เขาก็ไม่อยู่ตรงนั้นอ่ะค่ะ เขาวีนบ่อย เขาโมโหง่าย เราไม่มีความลับเราโอเคกับการที่เขามาเล่นโทรศัพท์เราแต่ เขาไม่เคยให้เรายุ่งกับโทรศัพท์เขาเลย แต่ว่าเราก็ไม่ได่อะไรจนล่าสุดเราจะช่วยดูโทรศัพท์ให้เห็นัมนมีปัญหา แต่เขากลับเอาโทรศัพท์หนี เราก็รู้สึกแหละค่ะว่ามันมีอะไร แต่ก็อยากคิดอีกว่า คนมันจะนอกใจ มันก็จะทำอยู่หรอ เขาทำงานแล้วนะ จะเอาเวลาไหนไปทำ เราเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเพราะเขา
จริงๆเขาช่วยเราหลายอย่างมาก ผ่านมาหลายอย่าง ตอนนี้เขาเริ่มอยากสร้างบ้านให้ครอบครัว เราเข้าใจนะคะพึ่งคบกันมาปีกว่าถึงจะผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะแต่มันคงยากที่เขาจะเอ่เราเข้าไปอยู่ในอนาคตของเขา
เราอยากฟังความเห็นทุกคนอ่ะค่ะว่าคิดยังไง มันปกติใช่ไหมที่นานก็ห่างเหิน ไม่สนใจเหมือนไม่ทีตัวตน เขาอาจจะเหนื่อยงานหรืออะไร
หรือว่า มันก็ถูกแล้วที่จะไม่มีเราในอนาคตเขา พึ่งปีกว่า เรางี่เง่าเองใช่ไหมคะ
คือเรามีเขาอยู่ในอนาคตของเรานะคะ แบบมีบ้านอยู่ด้วยกัน ช่วยเหลือกันแต่งงานอะไรแบบนี้ เราเรียนอยู่ก็จริงแต่เราคิดอยากทำงานไปเรียนไปเก็บประสบการณ์ ใกล้จะฝึกงานแล้ว อีกอย่าง เรามีเขาในอนาคตแต่เราก็คิดไว้ค่ะว่าถ้าเขาไม่มีเรา เราก็มีอนาคตที่วางไว้ในแบบที่ไม่มีเขาอยู่
หรือเราคิดการไกลเกินไป
เราทั้งคู่ อายุในเกณฑ์20 เขาเด็กกว่าเรานิดนึง เขาบอกว่าต้องการเป็นผู้ใหญ่ความรักผู้ใหญ่ แต่ขณะเดียวกัน เขาก็บอกตลอดว่าเขาอายุยังน้อยยังวัยรุ่นยังต้องเจออีกเยอะ เจอคนอีกมาก รวมถึงเราเองด้วย มันแบบไม่มีเราในอนาคตขนาดนั้น
เราหรือเขาเห็นแก่ตัวกันแน่ หรือไม่มีใครเห็นแก่ตัวเป็นแค่ความงี่เง่าของเจ้าของกระทู้ซะเอง...
ปล.ใช่ค่ะ ตอนนี้เป็นประจำเดือน คงเหมือนคนฟุ้งซ่านซะมากกว่า แต่ควาทคิดเหล่านี้คือคิดมากสักพักใหญ่มากแล้วค่ะ