เราคบกับแฟนมา9ปีช่วงคบแรกๆก็ไม่ได้คิดถึงอนาคตพอช่วงเข้าปีที่มีโควิดเขาไม่ช่วยเราทำงานหาเงินเลยพอเราทำงานนอกบ้านยังต้องมาทำงานในบ้านอีกทั้งที่แฟนเราก็อยู่ห้อง เราหาเงินคนเดียวมาเป็นปี เป็นหนี้บัตรเครดิตหนี้บัตรกดเงินสด เป็นหนี้ญาติ และเขาก็มีหนี้ของเขาด้วยเรารู้นะว่าคนเรามีการเห็นแก่ตัวแต่เราเป็นแฟนกันอยู่ด้วยกันก็ต้องช่วยกัน แต่เขาก็อยากให้หนี้ที่เป็นของตัวเองหมดก่อน พออยู่กันมาเข้าปีที่7-8 เราเริ่มทะเลาะกันเราโดนทำร้ายร่างกาย เขาโมโหทั้งตบตีจนตัวเราเขียวแต่ตอนเช้าเราก็ต้องไปทำงาน(ช่วงนี้เขาได้งานทำแล้ว) ช่วงปีที่9เราโดนออกจากงานเพราะเขามีส่วนร่วมในการที่เราโดนออกจากงาน เราก็เปลี่ยนงานปกติ เรารู้ว่าทุกคนอยากมีอนาคตเราก็อยากมี ส่วนตัวเราพยามเก็บเงินอยากดูแลตัวเอง เราขอเลิกกับเขาแล้วเราจึงเริ่มคุยกับคนอื่น เราผิดไหมที่เรามีคนอื่นก่อน แยกกันอยู่แล้วเราแยกกันอยู่เราต้องมารับผิดชอบหนี้ที่ก่อร่วมกันมาแล้วก็หนี้ปัจจุบันเขาอีก เรารู้สึกว่าเขาเห็นแก่ตัวมากเกินไปเราพูดแล้วว่าเราอยากมีชีวิตที่ช่วยกันสร้างขึ้นมาเรารู้ว่าที่บ้านไม่ชอบเขาแต่เราก็พยามอยากอยู่กับเขาเราไม่เคยหมดรักเขาเลยแต่ที่ต้องเป็นแบบนี้เพราะเราเหนื่อยที่จะต้องเรื่องเดิมๆตลอด เราเลยเลือกที่จะมีคนอื่น  เรารู้ว่าเราผิดที่นอกใจแต่อยากให้รู้ว่าการอดทนมันไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่าความรักมันเรียกว่าทนอยู่ เราไม่รู้ว่าเขารักหรือเปล่าด้วยซ้ำ ตอนนี้เรามีคนอื่นแล้วเราอยากมีอนาคตที่ดี