คนในครอบครัวเก็บความลับไม่อยู่ค่ะ ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังแต่ว่าเป็นคนในบ้านก็เลยเห็นกันเพราะอยู่ด้วยกันทุกวัน แล้วเขาเป็นคนปากเบามาก อะไรในบ้านเล่าให้คนนอกฟังหมดเลย เคยคุยกันแล้วก็แก้ไม่ได้ สักพักลืมก็ทำแบบเดิมอีก หนักข้อเข้าก็ทะเลาะกันเขาจะโต้อย่างไม่สำนึกว่ามันไม่ใช่ความลับร้ายแรงทำไมจะพูดต่อไม่ได้ แต่เรากลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวไม่ใช่เรื่องที่ต้องโพนทะนา เช่น มีอะไรใหม่แกก็เอาไปอวด เราตั้งเป้าอะไรไว้แกก็เอาไปเล่าให้ญาติๆฟังทั้งที่เรายังทำไม่สำเร็จ ทำให้เรารู้สึกแย่มากค่ะเพราะเวลาทำงานหรืออะไรบางอย่างยังไม่เสร็จแล้วถูกคนนอกที่ไม่ใช่เพื่อนร่วมงานมาถามมันกดดันเหมือนถูกตามงานในชีวิตส่วนตัว มีใครมาหาเราก็เอาไปพูด มีเงินมากน้อยแค่ไหนก็เล่าต่อแล้วก็ดึงดูดคนมายืมเงินเรา คือมันทุกเรื่องจนเรารู้สึกว่าไม่มีชีวิตส่วนตัวเลย มีวิธีแก้ไขเชิงจิตวิทยายังไงบ้างคะ อย่าบอกให้ย้ายหนีนะคะเพราะเป็นแม่ค่ะตัวคนเดียวถ้าเราย้ายหนีไม่มีคนดูแลค่ะ