ท้าวความก่อนนะคับผมเนี่ยชอบคนๆนึงในช่วงเรียนม.ต้นเลยเเละเป็นเพื่อนผู้หญิงที่สนิทกันระดับนึงเลยเเต่เรื่องมันเกิดขึ้นช่วงนึงที่ผมเนี่ยดันไปขอเป็นเเฟนเขาเเรกๆเขาเหมือนจะมีใจด้วยละมั้งเเต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรเเต่พอผ่านไปไม่นานผมก็ถามอีกว่าจะเป็นไหมเเต่เรื่องมันกลับพลิกเขาว่าเราเป็นเเค่เพื่อนก็พอได้ไหมเเล้วเธอก็เริ่มห่างจากผมไปเลยตั้งเเต่วันนั้นมันเหมือนผมรับไม่ได้กับคำตอบเหมือนมันจะฝังใจไปเลยบอกได้เลยว่าผมนั้นชอบเธอปลื้มเธออย่างสุดใจถวายดวงใจให้เธอเลยก็ว่าได้เเต่นี่ก็ผ่านมา6-7ปีเเล้วระหว่างนั้นก็ทักถามเธออยู่บ้างเธอก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างตอนนั้นผมคิดว่าตัวเองเนี่ยคงเฉยๆล้ะมั้งเเต่ในใจลึกๆผมก็เจ็บปวดเหมือนกันผมก็รู้ว่าตัวเองนั้นจมปลักเเละหวังลมๆเเล้งๆทั้งๆที่รู้ตัวเเต่ตัวผมไม่เคยลืมเธอเลยจนตอนนี้มันเป็นอะไรผมเหนื่อยมากสิ่งที่เเย่ที่สุด
ผมดันไปเห็นที่เขาลงสตอรี่หรือเม้นกับเพื่อนว่าหาเเฟนให้หน่อยเนี่ยผมยิ่งปวดจิตไปอีกผมรู้ตัวเองดีคับผมอยากลืมจิงๆเพราะเรื่องนี้เหมือนมันดึงผมไว้ผมไม่กล้าที่ก้าวออกจากจุดนี้ทำให้เรื่องความรักของผมเนี่ยมันติดลบสำหรับคนที่อ่านมาถึงตรงนี้คุณก็สามารถด่าผมได้เลยคับทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่เเล้วเเต่ก็จะถามเเต่นี่อาจจะเป็นก้าวเเรกของผมก็ได้คับหากเเนะนำเเนวทางให้ผมได้ผมก็จะใช้ให้เกิดประโยชน์ที่สุดเนื่องจากตัวผมปัญหามันมากมายอยู่เเล้วผมเองก็ไม่อยากคิดเรื่องเเบบนี้หรอกเเต่มันก็บังคับไม่ได้ยังใงก็ขอบคุณที่อ่านด้วยนะคับบางทีมันไร้สาระนิดนึงก็ขออภัยด้วยผมสุดเเล้วจิงๆ