คือตัวผมเกิดมาพ่อแม่แยกทางแต่เด็ก ถูกเลี้ยงโดยย่าตั้งแต่เด็ก แต่ย่าเขาเหมือนคนวิกลจริต(พูดง่ายๆโรคจิตนั้นแหละแต่ไม่รุนแรง)
เขาเป็นประเภทที่ชอบพูดเสียงดัง ขี้โวยวาย นิสัย กูถูกอยู่เสมอ กูไม่ผิดใครห้ามว่ากู กูว่าคนอื่นได้ แล้วทุกครั้งที่ผมเหนื่อยผมท้อผมก็อยากหันไประบายใจกับคนในบ้านซึ่งมันทำไม่ได้เลย เขาแทบไม่ฟังอะไรถึงฟังก็ทำหูทวนลม (แต่กับคนนอกบ้านเขาฟังนะ ซับพอร์ตดีด้วยเป็นธุระให้เขาแทบทุกเรื่อง ยกเว้นกับคนในบ้าน) แล้วชอบเอาเรื่องแย่ๆของตนเองมา กลบความรู้สึกคนในบ้าน จนตัวผมเป็นโรคซึมเศร้าเข้าปีที่ 6 แล้วครับ(ผมอายุ 23 ปี) ปัจจุบันชีวิตก็ไม่รู้จะหันไปทางไหนมันมืด 8 ด้านไปหมด อยากมีชีวิตดีๆอยากมีความสุขเหมือนครอบครัวคนอื่นจังครับแต่คงจะยากเพราะผมเข้าสังคมไม่เป็น ถูกเลี้ยงแบบห้ามมาตั้งแต่เด็ก กลัวนู้นกลัวนี้กลัวไปหมดผมไม่เคยได้เที่ยวหรือไปไหนกับเพื่อนๆ เวลาผมเจอสังคมหมู่มาก มักจะทำตัวไม่ถูกอยู่เสมอ มันกลายเป็นปมในใจผมไปเลย
ปล.พ่อกับแม่ต่างคนต่างมีครอบครัวมีลูกใหม่ ผู้เป็นพ่อยังติดต่อยังเข้ามาหาบ้างแต่นานๆครั้ง ส่วนคนเป็นแม่หายเข้ากลีบเมฆไปแล้วครับไม่เคยติดต่อมา
ปล.2 ผมแทบไม่มีความสัมพันธ์กับผู้เป็นพ่อและแม่ มีความสัมพันธ์แค่ย่า แต่เขาดันเป็นคนวิกลจริต 😢
อยู่กับคนแก่แล้วเครียดหนักมากครับ เครียดจนผมเป็นโรคซึมเศร้าเรื้อรัง