กรณีที่คนมีระเบียบก็ไม่ได้ถึงขนาดไปบังคับอีกฝ่ายนะว่าต้องวางของทุกอย่างตรงเป๊ะ เรียงแบบนี้ๆ ทุกอย่างต้องหันด้านเดียวกัน สีเดียวกัน
แค่ขอให้เก็บเข้าที่เดิม ไม่ใช่วางเรี่ยราด 
กินหรือทำกับข้าวแล้วรีบล้างรีบเก็บ ไม่ใช่ทิ้งนานๆ อย่าทำเลอะเทอะ หมั่นเช็ดทำความสะอาดบ้าง
ซึ่งว่ากันตามจริงมันเป็นเรื่องปกติด้วยซ้ำ กับการหยิบอะไรมาก็ควรเก็บที่เดิม รักษาความสะอาด  
มันไม่น่าจะเป็นเรื่องทำยากเย็นหรือไม่สมเหตุสมผลตรงไหน

อีกด้านหนึ่งเคยพยายามลองมองด้วยสายตาคนไร้ระเบียบเหมือนกันนะ
ว่าหรือเวลาเขาเห็นอะไรที่เป็นระเบียบ สะอาด แล้วมันรำคาญสายตา หงุดหงิด (อารมณ์เหมือนเวลาคนมีระเบียบไม่ชอบเห็นของวางระเกะระกะ)

แน่นอนว่าเราซึ่งเป็นฝั่งมีระเบียบย่อมรู้สึกว่าเป็นฝ่ายปรับตัวยากกว่า ต้องคอยตามเก็บ เพิ่มภาระงาน
ไม่อยากพูดมากเพราะจะทะเลาะกัน อีกฝ่ายกินแล้วยังไม่ล้างก็ปล่อยไป ไม่ไปจู้จี้อะไร ซึ่งก็ถือว่าเราปรับตัวนะ
(หรือทน?) แต่ก็ปรับตัวแหละ แบบปล่อยวาง ก้มหน้าก้มตาเก็บไป

ในขณะที่ฝ่ายไร้ระเบียบก็อยู่แบบเดิม ไม่ต้องปรับตัวเท่าไร 
หรือจริงๆ เขากำลังปรับตัวคะ แบบต้องทนเห็นของที่วางเกะกะอยู่ข้างนอกกลับไปอยู่ในกล่องเหมือนตอนแรกที่หยิบออกมา
หรือเห็นของที่มันสุมๆ กองๆ มาเป็นอาทิตย์กลับถูกจัดวางเป็นระเบียบเสียแล้ว (อันนี้หมายถึงของส่วนรวมนะ ไม่ใช่ของส่วนตัวของเจ้าตัว)

คือเราไม่เข้าใจคนไร้ระเบียบจริงๆ นะว่าทำไมทำให้มันเรียบร้อยไม่ได้ ไม่ต้องถึงขนาดเป๊ะๆ หรอก
แค่อย่าให้รกก็พอ เหนื่อย