สวัสดีค่ะ เราชื่อB เราเกิดในครอบครัวต่างจังหวัด ฐานะทางบ้านปานกลาง พอมีหน้ามีตาในสังคมบ้านนอกนิดหน่อย ครอบครัวเรามีเราเป็นพี่คนโต และ
น้องชาย1คนค่ะ บ้านเราจะมีวัฒนธรรมเห่อลูกชายค่ะ ทั้งบ้านรักน้องชายเรามาก ปู่ย่าตายายลุงป้าน้าอา ทุกคนรักเอาใจใส่น้องคนนี้มาก ส่วนเราก็เป็นแค่เด็กธรรมดาคนนึงที่ไม่ได้รับความคาดหวังหรืออะไร เพราะส่วนตัวเราจะเงียบ เรียบร้อย ดูโง่ๆ เรียนไม่เก่ง จนเพื่อนๆที่โรงเรียนสมัยประถมเรียก eจืด ไม่ได้รับการยอมรับสักเท่าไหร่ แต่เราก็มีความหวังเล็กๆ ว่าอยากเรียนจบมหาวิทยาลัย อยากทำงานดีๆ เลี้ยงดูตัวเอง จนวันนึง เราเรียนจบค่ะ ได้เข้าทำงานในบริษัทใหญ่ เงินเดือนพอเลี้ยงตัวได้ ส่วนนองชายเรารับราชการค่ะ ชีวิตเหมือนจะดีมากๆแล้ว จนวันนึงเราเลือกแต่งงาน กับผู้ชายที่เรารัก ถึงไม่ได้ร่ำรวยมาก แต่เราเชื่อว่าจะสร้างกันได้ หลังจากแต่งงานได้1ปี เราารู้ความจริงจากที่บ้านว่า แม่ได้เอาบ้านและที่นาไปจำนำ เอาเงินไปให้น้องชาย โดยน้องชายสัญญาว่าถ้ากู้ได้ จะเอาเงินมาคืน แต่น้องชายเราไม่ได้เอาเงินมาคืน จนบ้านจะโดนยึด แม่ร้องไห้ มีแต่พดว่าจะตาย จะฆ่าตัวตายถ้าบ้านโดนยึด ขอให้เราช่วย เราปรึกษากับสามี แต่สามีไม่เห็นด้วย ที่เราจะกู้ซื้อบ้านแม่ แต่เราไม่ฟังค่ะ ้เรากู้จนทำให้เงินเดือนอันน้อยนืดไม่พอใช้ และเริ่มเป็นหนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนน้องชายเราก็มีเหตุได้ออกจากราชการ แล้วก็กลับมาอยู่บ้าน ติดยา ไม่เป็นผู้เป็นคน ในระหว่างนั้นเราต้องดูแลครอบครัวนี้และคอยหาเงินให้น้องในบ่อยๆครั้งที่เขาขอ เพราะความรักน้องรักพ่อแม่ จนเราหลงผิด เราผิดจริงข้อนี้ เราทำทุจริตในหน้าที่ เพื่อจะเอาเงินมาให้ครอบครัว แต่เราก็คืนเงินค่าเสียหายตรงนั้นจนหมดแล้ว ทางบริษัทจึงให้เราออก และดำเนินคดี ตอนนี้เราตกงานมา 1 ปีแล้วค่ะ บัตรเครดิตก็โดนฟอง บ้านก็โดนฟ้อง เครียดมาก สงสารลูก สงสารสามีมาก ส่วนแม่ก็ยังเที่ยวหายืมเงินรายวันอยู่เลยค่ะ แล้วก็มีแต่บ่นว่าจะตาย แต่คนจะตายน่าจะเป็นเรามากกว่า ที่มาอยู่ตรงนี้เพราะให้น้องให้แม่ จนตัวเองจะตาย กำลังจะตายแล้วค่ะ สมัครงานที่ไหนก็ไม่รับเพราะโดนไล่ออก แถมมีคดีอาญาติดตัว เราเครียดมาก บางวันมองว่าบ้านตัวเองว่ามีตรงไหนน่าจะผูกคอตายได้ ถ้าตายคงจะสบาย แต่เรามีลูกค่ะ อีกทั้งยังอยากจะชดใช้ให้กับสามีที่ทำให้เขาต้องมาลำบากด้วย ทั้งๆที่วิตเขาควรจะเจอคนดีมากกว่านี้ ถ้าไม่มี คงตายไปนานแล้ว
ปล สามีเราคอยบอก คอยเตือนตลอดว่าอย่าช่วยจนตัวเองลำบาก สงสารลูก สงสารเขาบ้าง แต่เราไม่เคยฟัง เพราะคิดว่าทำเพื่อครอบครัว แต่เราลืมไปว่าจริงๆ เราก็มีครอบครัวของเราที่ต้องดูแลเหมือนกัน อยากจะขอโทษสามีและลูกมากๆที่ทำให้ลำบาก แล้วก็ขอบคุณที่ไม่หนีไปไหน
*** เราไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่เราอยากให้เรื่องของเรา เป็นอุทาหรณ์ อย่ารักใครมากกว่าตัวเอง อย่าให้ความสำคัญ อย่าให้ความรักกับคนที่เขาไม่เคยเห็นความสำคัญ และไม่เคยรักเรา
ขอบคุณค่ะ
ขอระบายหน่อยนะคะ เราเหนื่อยมากจริงๆ
น้องชาย1คนค่ะ บ้านเราจะมีวัฒนธรรมเห่อลูกชายค่ะ ทั้งบ้านรักน้องชายเรามาก ปู่ย่าตายายลุงป้าน้าอา ทุกคนรักเอาใจใส่น้องคนนี้มาก ส่วนเราก็เป็นแค่เด็กธรรมดาคนนึงที่ไม่ได้รับความคาดหวังหรืออะไร เพราะส่วนตัวเราจะเงียบ เรียบร้อย ดูโง่ๆ เรียนไม่เก่ง จนเพื่อนๆที่โรงเรียนสมัยประถมเรียก eจืด ไม่ได้รับการยอมรับสักเท่าไหร่ แต่เราก็มีความหวังเล็กๆ ว่าอยากเรียนจบมหาวิทยาลัย อยากทำงานดีๆ เลี้ยงดูตัวเอง จนวันนึง เราเรียนจบค่ะ ได้เข้าทำงานในบริษัทใหญ่ เงินเดือนพอเลี้ยงตัวได้ ส่วนนองชายเรารับราชการค่ะ ชีวิตเหมือนจะดีมากๆแล้ว จนวันนึงเราเลือกแต่งงาน กับผู้ชายที่เรารัก ถึงไม่ได้ร่ำรวยมาก แต่เราเชื่อว่าจะสร้างกันได้ หลังจากแต่งงานได้1ปี เราารู้ความจริงจากที่บ้านว่า แม่ได้เอาบ้านและที่นาไปจำนำ เอาเงินไปให้น้องชาย โดยน้องชายสัญญาว่าถ้ากู้ได้ จะเอาเงินมาคืน แต่น้องชายเราไม่ได้เอาเงินมาคืน จนบ้านจะโดนยึด แม่ร้องไห้ มีแต่พดว่าจะตาย จะฆ่าตัวตายถ้าบ้านโดนยึด ขอให้เราช่วย เราปรึกษากับสามี แต่สามีไม่เห็นด้วย ที่เราจะกู้ซื้อบ้านแม่ แต่เราไม่ฟังค่ะ ้เรากู้จนทำให้เงินเดือนอันน้อยนืดไม่พอใช้ และเริ่มเป็นหนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนน้องชายเราก็มีเหตุได้ออกจากราชการ แล้วก็กลับมาอยู่บ้าน ติดยา ไม่เป็นผู้เป็นคน ในระหว่างนั้นเราต้องดูแลครอบครัวนี้และคอยหาเงินให้น้องในบ่อยๆครั้งที่เขาขอ เพราะความรักน้องรักพ่อแม่ จนเราหลงผิด เราผิดจริงข้อนี้ เราทำทุจริตในหน้าที่ เพื่อจะเอาเงินมาให้ครอบครัว แต่เราก็คืนเงินค่าเสียหายตรงนั้นจนหมดแล้ว ทางบริษัทจึงให้เราออก และดำเนินคดี ตอนนี้เราตกงานมา 1 ปีแล้วค่ะ บัตรเครดิตก็โดนฟอง บ้านก็โดนฟ้อง เครียดมาก สงสารลูก สงสารสามีมาก ส่วนแม่ก็ยังเที่ยวหายืมเงินรายวันอยู่เลยค่ะ แล้วก็มีแต่บ่นว่าจะตาย แต่คนจะตายน่าจะเป็นเรามากกว่า ที่มาอยู่ตรงนี้เพราะให้น้องให้แม่ จนตัวเองจะตาย กำลังจะตายแล้วค่ะ สมัครงานที่ไหนก็ไม่รับเพราะโดนไล่ออก แถมมีคดีอาญาติดตัว เราเครียดมาก บางวันมองว่าบ้านตัวเองว่ามีตรงไหนน่าจะผูกคอตายได้ ถ้าตายคงจะสบาย แต่เรามีลูกค่ะ อีกทั้งยังอยากจะชดใช้ให้กับสามีที่ทำให้เขาต้องมาลำบากด้วย ทั้งๆที่วิตเขาควรจะเจอคนดีมากกว่านี้ ถ้าไม่มี คงตายไปนานแล้ว
ปล สามีเราคอยบอก คอยเตือนตลอดว่าอย่าช่วยจนตัวเองลำบาก สงสารลูก สงสารเขาบ้าง แต่เราไม่เคยฟัง เพราะคิดว่าทำเพื่อครอบครัว แต่เราลืมไปว่าจริงๆ เราก็มีครอบครัวของเราที่ต้องดูแลเหมือนกัน อยากจะขอโทษสามีและลูกมากๆที่ทำให้ลำบาก แล้วก็ขอบคุณที่ไม่หนีไปไหน
*** เราไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่เราอยากให้เรื่องของเรา เป็นอุทาหรณ์ อย่ารักใครมากกว่าตัวเอง อย่าให้ความสำคัญ อย่าให้ความรักกับคนที่เขาไม่เคยเห็นความสำคัญ และไม่เคยรักเรา
ขอบคุณค่ะ