เขาอาจจะไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่ากำลังทำให้ผมช้ำใจโดยไม่ได้เจตนา.. ผมไม่อาจจะเรียกร้องขอความรักจากเขา..

     โดยที่ฐานะทางสังคมเขาต่างกันมาก เราต่างก็รู้กันดีไม่ได้ติดข้องใจอะไร เป็นผมเองที่น้อยใจเป็นธรรมดาที่ไม่สามารถทำทุกเรื่องด้วยกันได้อย่างไปเที่ยวไกลๆ ต่างประเทศ

     ด้วยเรื่องงานที่เขาต้องเจอคนมากปั้นหน้าปรับอารมณ์ตามลูกค้า ต่างกับผมที่ทำงานหน้าคอมในห้องสี่เหลี่ยมที่รอเจอรอคุยกับเขาเพียงคนเดียว บางทีเขาก็ไม่อยากคุย ไม่อยากรับรู้อะไร ทำให้ผมนั้นรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างบางที แต่ผมก็เข้าใจเพราะเขาเคยบอกไว้ก่อนแล้ว

     แม้เราไม่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกันเจอกันทุกวัน แต่เมื่อตอนเราอยู่ด้วยกันก็รักกันดีหวานจนมดขึ้นบอกรักทุกชั่วโมง
     ผมรู้สึกเขาใจดีกับทุกคนแต่ใจร้ายกับผมมากๆ เลย เขาทำเหมือนผมไม่มีตัวตนในโลกออนไลน์ของเขาแต่เขาก็แอบมาส่องผมอยู่เรื่อยๆ (เขาเลือกจะไม่กดติดตาม เขาก็ไม่เคยอวดผมในโซเชียลเหมือนกัน) แต่ก็แชทคุยกันปกติ
     ผมก็ได้แต่เป็นห่วง  ผมไม่เคยจู้จี้เลยนะแค่บอกว่าใช่กับไม่ ก็รู้เรื่องแล้ว (ในใจก็อยากรู้มากว่าอยู่ไหนทำอะไร) เขาก็ไม่ค่อยจะบอกมันอาจจะเป็นนิสัยเขา

    เรื่องคนมาจีบสารพัดทางข้อความผมเห็นนะเขาก็เปิดให้ดูบางอันก็รับไม่ได้ส่งทั้งภาพและคลิปมาให้ดูทุกวัน ผมก็ถามเขานะเรากลับไปเพื่อนกันมั้ยเหมือนแต่ก่อนคุณอยากทำอะไรก็สบายใจ 
   
    คู่รักเกย์มันไปไวสบตากันก็มีอะไรกันแล้วบางที คบกันรักกันทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าสักวันต้องจากกันหรือถ้าโชคดีหน่อยก็อาจเจอรักจริง
    เขาอาจจะแสดงความรักในแบบของเขา...  จริงๆ เราก็ยังรักกันดีคับ มันก็เป็นเพียงความน้อยใจของผมเอง