ที่มาเขียนกระทู้นี้ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ เพียงแค่ผมอยากบ่น อยากระบาย แต่ไม่รู้ว่าจะบ่นให้ใครฟังดี เพื่อนที่บอกว่าสนิทกันเค้าพร้อมจะรับฟังเราจริง ๆ หรอ หรือคนใกล้ตัวคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้รู้สึกว่าความรู้สึกของเราสำคัญกับพวกเค้ามากเท่าไหร่ มันเป็นความรู้สึกเหงาที่เศร้าไปพร้อม ๆ กัน บางทีก็แอบน้อยใจในชีวิตตัวเองว่าทำไมเราต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ไม่ใจเลยจริง ๆ ในใจก็ไม่ได้อยากทำตัวเรียกร้องความสนใจหรือทำตัว toxic ใส่คนอื่น

ผมเรียนมหาลัยอยู่ครับ อยู่หอกับเพื่อนคนนึง ก็ค่อนข้างสนิทกัน แต่ผมก็ไม่กล้าระบายความเศร้าในใจให้เค้าฟังมากเท่าไร กลัวเค้าจะเครียดตามแล้วคิดว่าเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้ว toxic ส่วนคนอื่น ๆ ก็คิดไปคิดมาไม่ทักหรือไม่โทรไปหาพวกเค้าดีกว่า สุดท้ายก็มานั่งอยู่คนเดียวกับวันเหงา ๆ พอคิดไปคิดมา ในวันนี้เรามีเพื่อนสนิทอยู่บ้าง เราอาจจะเป็น priority ที่อยู่ลำดับแรก ๆ รองจากแฟนของเพื่อนอะไรประมาณนั้น เพื่อนที่อยู่ไกลกันพวกเค้าจะว่างมานัดทานข้าวแฟนเสมอ แต่ก็จะไม่ว่างมานั่งทานข้าวกับเพื่อนสนิทเท่าไร นั่นมันเป็นเรื่องปกติมาก ๆ และผมก็เข้าใจ พอโตขึ้นไปอีก ต่างคนต่างมีครอบครัว มีหน้าที่การงาน ลำดับความสำคัญของเพื่อนสนิทก็จะถูกลดลงไปอีก เพราะพวกเค้าต้องไปทำงาน ดูแลพ่อแม่ ดูแลแฟนและเลี้ยงลูก สานสัมพันธ์กับลูกค้าและเพื่อนร่วมงาน สุดท้ายก็จะไม่เหลือที่ว่างให้เพื่อนเก่า ๆ อีก เราอาจจะเจอกันครั้งตอนไปเยี่ยมกันที่โรงพยาบาลเมื่อทราบข่าวว่าอีกฝ่ายเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายอะไรทำนองนั้น มันเป็นธรรมดาของโลกใบนี้และผมก็เข้าใจ ไม่มีใครผิด ไม่มีใครถูก 

บางทีก็อยากจะระบายความรู้สึกลบ ๆ ในหัวของตัวเองบนโซเชียลมีเดีย แต่ก็มีบางคนรู้สึกเครียดตามไปด้วยจึงไม่ค่อยกล้าระบายในโซเชียลเท่าไร มันก็กลายเป็นความอึดอัดในใจ ผมที่โสดแบบร้อยเปอร์เซนต์ ไม่มีใครแวะเวียนเข้ามาเลย ในอนาคตก็คงต้องคนเดียว กลับจากที่ทำงานก็คงมานอนในคอนโดสี่เหลี่ยมเหงา ๆ วนไป ในทุก ๆ วัน ผมก็ชอบมองหาข้อดีในตัวเองแต่ก็มองไม่เจอ แถมยังชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นอีก ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันไม่ดีต่อตัวเอง พอนานไปก็เริ่มที่จะไม่อยากรับรู้ชีวิตใคร แล้วก็ไม่อยากให้ใครรับรู้ชีวิตเรา แล้วก็อยากรีบ ๆ เสียชีวิตไปเร็ว ๆ แบบป่วยตายอะไรแบบนี้ ไม่อยากอายุยืนเพราะมันทรมานใจมากแต่ละวัน

ความรู้สึกเราสำคัญกับคนอื่นรอบตัวไหม หรือจะไม่มีสิ่งอื่นสำคัญอีกแล้วนอกจากตัวพวกเค้าเอง แต่เราก็โทษอะไรเค้าไม่ได้ เพราะโลกความจริงมันเป็นแบบนั้น เราก็ได้แต่พยายามยอมรับมันซึ่งยากมาก ๆ อยากหายตัวไปจากสังคมนี้เอามาก ๆ ไม่อยากมีตัวตนอีกต่อไปแล้วเราเหนื่อย แค่อยากนอนคว่ำหน้าบนเตียงแล้วก็หลับไปตลอดกาลแบบที่ไม่ต้องตื่นมารับรู้อะไรอีกเลย รู้ดีว่ามันเป็นเพราะโรคซึมเศร้าที่ผมเองกำลังรักษาอยู่ แต่มันก็ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลยที่จะรู้สึกแบบนั้น จะทนได้นานอีกแค่ไหนกันนะ ผมมาระบายให้ทุกคนฟัง ผมไม่แน่ใจว่าผมต้องการอะไร แต่ถ้าทุกท่านมีความเห็นอะไรก็สามารถ comment ไว้ได้เลยครับ ขอให้ทุกคนแข็งแรงทั้งกายและใจครับ