สวัดดีคะเราอยากจะมาถามว่าดราควรทำไงต่อไปหรอคะ  ขอพูดถึงก่อนนะคะว่าเราอายเพียงแค่ 13 ปี อีกไม่กี่วันก็วันเกิดเราแล้วคะเราอยู่. ต้นแล้วคะ พอดีว่า…เราทะเลาะกับเพื่อนด้วยเหตุผลไร้สาระคะเรารู้ว่าต้นเหตุมาจากเราหรือเราไม่เข้าใจเพื่อน เมื่อ 2-3 อทิตย์ที่แล้วคะ เราจำเรื่องทะเลาะครั้งแรกไม่ได้แต่รอบสองจำได้คะดพราะว่าพึ่งผ่านมาเอง ในวันนั้นเป็นวันใกล้จะกีฬาสีคะ เราเนี้ยมีอาการปวดเท้าหนักมากคะเพราะเราพึ่งไป โรงพยาบาลมาคะเพราะเราเป็นเล็บขบเลยลาคะ แต่ดันมีงานชุมนุมที่ค้างไว้อยู่คะเราทำเสร็จไปแล้ว แต่เราส่งไม่ได้เเล้วเราก็พึ่งรู้คะว่าคุณครูเนี้ยให้ส่งวันพุธคะ (งานกลุ่ม) แล้วเพื่อนก็ทักมาถามว่า"เออเนี้ยงานกลุ่มอะส่งได้ไหม พน. เดตลายแล้วนะ" เราก็ตอบไปคะว่า "ยังปวดเท้าอยู่เลยมันบวม อาจจะทนไม่ไหวหรือไม่ได้ไป" เราบอกไปคะว่าอาจจะไม่ได้ไปรร.ในวัน พน.แต่เพื่อนยังจี้ถามอยู่คะว่า "เอ้าแล้วงานเนี้ยจะส่งที่ไหน" เราก็ยังงงๆอยู่คะ เพราะเราพิมพ์ไปแล้วว่าอาจจะลา แล้วเพื่อนก็แท็กเพื่อนอีกคนคะ ขอเท้าความก่อนนะคะว่าเพื่อนที่ถูกแท็กมาอีกคนเนี้ย ค่อนข้างท็อกสิกคะ แต่นางไม่รู้ว่านางท็อกสิกเราเลยต้องยอมๆไปทุกอย่างไม่อย่างงั้นนางก็จพนำเรื่องเสียๆหายๆที่เราเคยทำพลาดมาแล้วครั้งหนึ่งไปอยู่ในวงนินทาคะ เราเป็นคนหนึ่งที่สดใส่ราเริงคะปบบคนปกติเลยคะ เราไม่เคยนินทาใครด้วยซ้ำ เราไม่เคยทำใครร้องไห้มาก่อนเลยด้วยซ้ำคะ *เพื่อนที่ถูกเเท็กมาก็ตอบแบบคนปกตินั้นแหละคะ แบบ "ว่า" อะไร" แบบนี้ เพื่อนเราเลยถามนางคะว่า พน.อะไปรอ เราได้ไหมเพราะว่าพน.ก็เดตลายแล้ว งานที่ทำอะคะมันเป็นงานชุมนุมแต่ไม่มีนางคะเพราะนางอยู่คนละชุมนุม นางก็ตอบว่า  ไม่อยากรอเราคะเพราะเรา ทำอะไรก็ช้า ด้วยความที่ว่าเราเป็นคนเก็บกดมาตั้งแต่เด็กคะเเล้วช่วงนั้นเป็นช่วงที่พ่อกับแม่เรา กำลังจะหย่ากันด้วยคะเราเลยเครียดแต่ไม่มีที่ระบายเลยเก็บกดไว้คนเดียวคะ ความที่เราเก็บกดมานาน เลยเผลอพุ้งอารมณ์ไปคะ เพราะเราก็ยอมเขาทุกอย่างจริงๆเขาบอกให้เร้งอะไรเราก็ยอมทำคะเพราะเห็นเป็นเพื่อน เราเลยตอบไปว่า " เออก็กูทำช้า กูพยาบามแลัว กูพยายามแล้ว กูขอโทษได้ไหมละ กูอ้วนไงกูอ้วนแล้วทำอะไรก็ช้าไปหมด" เราระเบิดพูดออกมาเลยคะ เรารู้สึกค่อนข้างเสียใจมากด้วยเพราะนี้คือเรื่องที่ทะเลาะกับเพื่อนด้วยเรื่องไร้สาระ มากๆ เพื่อนเราก็ไม่พิมพ์อะไรคะ แต่เพื่อนเราอีกคนอะคะเขาพยายามบอกให้ใจเย็นๆกันทั้งคู่ เราไม่พิมพ์ต่อคะรออ่านอยู่สักพัก นางก็ไม่ตอบอะไรคะ เรื่องก็ควรจะจบไปตั้งนานแล้วคะ ผ่านไปสักพัก เราก็พิมพ์ไปบอกว่าจะเอางานไปส่งให้นางเองนางก็ตอบตกลงคะ ใช่คะเพราะเราลาเลยไม่ค่อยรู้อะไรมาก ผ่านมาถึงวันพุธอีกทีเพราะวันจันอังคาระราหยุดวันพ่อคะนางก็เริ่มไม่คุยกับเรา รวมถึงเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มด้วยคะ ตอนนั้นเราพยายามจะคุยด้วยคะแน่นางไม่ตอบคะ แล้วก็เมินหน้าหนีด้วยคะ ไม่มีที่ให้เเทรกคุยด้วยเลย ไม่รู้ว่านางเอาเราไปนินทาแบบไหนปล้วเพื่อนถึงไม่คุยกับเราคะ จนวันนี้วันสุดท้ายก็ยังไม่คุยกับเราคะ เราเลยได้นั่งคนเดียวคะเพราะนางเอาโต๊ะไปนั่งกับเพื่อนแล้วคะ มันก็ค่อนข้างนานที่พวกเพื่อนๆไม่คุยกับเรานะคะ ใกล้วันกีลาสีก็เดือนที่แล้วคะ จนผ่านกีฬาสีนางกับเพื่อนๆในกลุ่มก็ยังไม่คุยกับเราคะ เราทำได้แต่พยายามว่า ถ้าเขาไม่อยากคุยกับเราเราก็จะอยู่เงียบๆ เราเป็นคนมองโลกในแง่ดีคะ ตั้งแต่ม.1มาเรามองโลกในแง่ดีตลอดคะ ยกเว้นตอน ปถม. เพราะเราโดนบูลี่หนักมาก ไม่มีใครเล่นด้วยเลยคะ อีกไม่กี่วันก็จะปิดเทอมสองแล้วยังไม่มีแววเลยคะว่านางกับเพื่อนๆจะคุยกับเรา บางทีเราแอบร้องไห้คะกลางห้องเรียนเลย5555 เราไม่กล้าให้ใครรู้ว่าเราร้องไห้คะ อย่างที่บอกไป ตอน ปถมเราโดนบูลี่เรื่องหน้าตาและรูปร่างคะ เราเป็นเหมือนคนอ้วนนิดๆหน่อยๆ อีกอย่างคือตาเรามันแบ๊ว ด้วยละมั้งคะตามันดูโตเลยถูกบูลี่ตลอด ตอนนั้นเราร้องไห้ทุกวันที่ไปเรียนเลยคะ555 ไม่อยากไปหนักมาก เราไม่ค่อยได้รับความรักจากในครอบครัวมาตั้งแต่เด็กแล้วคะ เล่นคนเดียวตั้งแต่เด็กเลย เพราะพ่อกับแม่ทำแต่งาน ทำงานเพิ่มตลอด เราถูกเลี้ยงด้วยโทรศัพท์คะ เลยติดโทรศัพท์มาก
โดนด่าตลอดเลยคะ เคยติดเกมด้วยคะ แต่ตอนนี้เราเป็นเด็กติดอาร์ตไปแล้วคะ555 เราพยายามโหยหาความรักใคร่มาตั้งแต่เด็กแล้วคะ แอบรู้สึกนอยที่เพื่อนไม่เล่นด้วย พ่อแม่ก็อยู่ต่างประเทศ ไม่เคยได้ความรักเลยคะ โหยหามาตลอดแต่เพื่อนคือความหวังเดียวที่จะให้ความรักและความสนุกแล้วคะ เราเลยติดเพื่อน แต่ตอนนี้ไม่มีเพื่อนแล้วคะ เราอยู่ตัวคนเดียวแล้ว เราไม่ยิ้มมาหลายวันแล้วคะ อยากมีความสุขอยากโดนไถ่ถาม อยากโดนกอดแล้วลูบหลังบ้าง แต่ก่อนก็ไม่มีคะ ตอนนี้ก็ไม่มีคะ ตอนนี้…ไม่เหลือใครแล้วคะ…เราควรทำไงต่อไปหรอคะ…