สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาแชร์เรื่องยอดนิยม ในสังคมเราเชื่อว่าทุกคนคงได้พบเจอกับคนแบบนี้
เราเป็นคนมีเป้าหมายในการเก็บเงิน เราตกลงกับแม่เราว่าจะมีเงินสำรองของครอบครัวจำนวนหนึ่ง ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นใดๆ
จะไม่มีการถอนเงินเด็ดขาด ส่วนเงินที่ใช้ก็คือรายได้ เงินที่ได้มาจากการทำงานบางส่วนที่เราคิดว่าพอใช้ ในแต่ละเดือนเรา
กับแม่จะแยกเงินไปฝากส่วนหนึ่ง ถ้าเราจะใช้เงินมากๆ เช่นสร้างบ้าน ซ่อมกิจการ จ้างคนงานหรือซื้อของเพิ่ม เราจะเป็นคน
ไปหาเงินส่วนนี้เอง เราจะรอให้ขายที่ได้หรือเล่นหุ้นจนได้กำไร มีเงินก็ค่อยทำ ค่าใช้จ่ายบางอย่างเราก็ผ่อนบัตรเครดิตเอา
เช่นพวกอุปกรณ์ก่อสร้างที่ซื้อในห้าง เครื่องใช้ไฟฟ้า เฟอร์นิเจอร์ บางทีเป็นแสนก็ผ่อนไป 6 เดือน เรารับผิดชอบคนเดียว มี
บ้างที่แม่เราจะช่วยออก 2 - 3 หมื่น แต่พอเรามีเงินก็จะเอาเงินไปฝากเข้าบัญชีคืนให้ เพราะเราตั้งใจเก็บเงินให้ครบเร็วๆ
เราทำแบบนี้มา 5 ปี ประหยัดได้ก็ประหยัด ไม่ค่อยได้กินเที่ยว ส่วนแม่เราเป็นคนประหยัดมาก ประหยัดกินประหยัดใช้ทุกบาท
เจ็บป่วยก็รอแต่ไปใช้บริการโรงพยาบาลรัฐ บางทีไม่มีคิว เราจะพาไปคลินิกหรือเอกชนก็ไม่ยอมไป คงพอนึกออกคนรุ่นเก่าเค้า
จะใช้ไม่ยอมใช้เงินฟุ่มเฟือยเลย เพราะเกิดมาลำบาก กว่าบ้านเราจะตั้งตัวได้ ต้องส่งเสียที่บ้าน ช่วยเหลือญาติพี่น้องต้องเป็นหนี้
ไม่เคยมีทรัพย์สินไม่เคยมีชีวิตที่สบายเหมือนคนอื่น เค้าเสียสละมาทั้งชีวิตในขนาดที่ญาติพี่น้องอยู่สุขสบายไม่เคยต้องประหยัด
พอวันนี้เราเก็บเงินได้ครบตามเป้า เราก็เริ่มพาแม่เราเที่ยวหรือไปกินอาหารตามร้านดังๆ ในภาพรวมบ้านเรามีชีวิตสุขสบายและ
มีทรัพย์สินมากมาย ซึ่งทรัพย์สินมาจากการร่วมกันทำงาน บ้านเราลูกไม่มีใครทำงานประจำ จึงต้องมีทรัพย์สินเงินทองไว้มากๆ
มีหลานที่ยังเรียนหนังสือ มีแต่คนแก่ที่เริ่มเจ็บป่วย วันข้างหน้าต้องมีค่าใช้จ่ายอีกมาก เราจึงต้องสำรองเงินไว้เยอะๆไม่ให้ลำบาก
แต่นี่ล่ะปัญหา คือบ้านเรามีฐานะ คนอื่นก็จ้องที่จะมาเบียดเบียนไม่จบไม่สิ้น ทั้งที่มีครอบครัวมีงานมีรายได้ แต่สร้างปัญหาหนี้สิน
พอมีปัญหาก็วิ่งมายืมแม่เรา ใช้คำว่ายืมตลอดแต่แทบไม่เคยได้คืน เราตกลงกันว่าจะช่วยแค่หลักพันไม่เกินหมื่น ในทุกเดือนเรา
ช่วยญาติอยู่แล้ว มีทั้งส่งทุกเดือนกับยืมเป็นก้อน แต่คนไหนถ้าจะเอามากๆเราไม่ให้ เค้าคิดว่าไม่ช่วยคือไม่มีน้ำใจ ชอบมากดดัน
แม่เราจนเค้าปฏิเสธไม่ได้ แต่เราไม่ยอมก็เลยทะเลาะกับแม่เป็นประจำ คนไม่ได้มีปัญหากันคุยกันดีดีต้องมาทะเลาะเพราะคนอื่น
และคนพวกนี้ไม่เคยสนใจว่าจะทำให้บ้านคนอื่นแตก ทำให้แม่ลูกเค้ามีปัญหา อยากจะได้แต่เงินอย่างเดียว แต่เป็นญาติไงตัดไม่ได้
เราไม่อยากมีญาติแบบนี้เลย แต่มันเลือกญาติพี่น้องไม่ได้ไง ก็ต้องทนไปทั้งชีวิตจนกว่าจะตายจากกัน แต่ก่อนโดนเราโจมตีหนักๆ
เพราะไปขัดขวางพวกเค้า มันก็ด่าว่าร้ายเราสนุกปาก ไม่ทำงานเกาะแม่กิน เรียนมาสูงๆไม่ทำงาน สารพัดจะด่า ก็มีจิตตกบ้างนะ
แต่ตอนหลังเราไม่สนใจเลย เราจะใช้ชีวิตแบบไหนมันก็เรื่องของเรา เงินเรา ไม่ได้ไปเบียดเบียนใคร คนที่ควรอายคือพวกเค้าเอง
แก่ขนาดนี้ไม่รู้จักเก็บเงิน ใช้เงินเกินตัว สร้างแต่หนี้สินแล้วก็โยนให้คนอื่น พอเค้าไม่ช่วยคือไร้น้ำใจเห็นแก่ตัว เป็นญาติกันต้องช่วย
เรานี่อยากลาออกจากการเป็นญาติพวก มง จริงๆ 555 แต่วันนี้เราไม่สนใจนะ เราก็จะใช้ชีวิตในแบบของเราเหมือนเดิม ทำงานหาเงิน
ก็เพื่อชีวิตที่ดี ส่วนที่ช่วยเหลือเราทำแล้ว เงินบริจาคเราก็ทำตลอด ที่ชีวิตพวกเค้าไม่ดีมันไม่ใช่ความผิดเราสักหน่อย ก่อเองก็ต้องแก้เองนะจ๊ะ
บางคนพยายามพูดให้เราสำนึกว่าเราผิดเพราะไม่มีน้ำใจ ใช้คำพูดเหมือนดูถูกเค้าที่จะมาขอมาอยากได้เงิน คงคิดว่าเราแคร์ 55 ไม่แคร์ค่ะ
เงินเก็บเรา คนอื่นมาขอยืม ไม่ให้คือไม่มีน้ำใจ ใช้ชีวิตดีกินเที่ยวหรูๆก็คือความผิด
เราเป็นคนมีเป้าหมายในการเก็บเงิน เราตกลงกับแม่เราว่าจะมีเงินสำรองของครอบครัวจำนวนหนึ่ง ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นใดๆ
จะไม่มีการถอนเงินเด็ดขาด ส่วนเงินที่ใช้ก็คือรายได้ เงินที่ได้มาจากการทำงานบางส่วนที่เราคิดว่าพอใช้ ในแต่ละเดือนเรา
กับแม่จะแยกเงินไปฝากส่วนหนึ่ง ถ้าเราจะใช้เงินมากๆ เช่นสร้างบ้าน ซ่อมกิจการ จ้างคนงานหรือซื้อของเพิ่ม เราจะเป็นคน
ไปหาเงินส่วนนี้เอง เราจะรอให้ขายที่ได้หรือเล่นหุ้นจนได้กำไร มีเงินก็ค่อยทำ ค่าใช้จ่ายบางอย่างเราก็ผ่อนบัตรเครดิตเอา
เช่นพวกอุปกรณ์ก่อสร้างที่ซื้อในห้าง เครื่องใช้ไฟฟ้า เฟอร์นิเจอร์ บางทีเป็นแสนก็ผ่อนไป 6 เดือน เรารับผิดชอบคนเดียว มี
บ้างที่แม่เราจะช่วยออก 2 - 3 หมื่น แต่พอเรามีเงินก็จะเอาเงินไปฝากเข้าบัญชีคืนให้ เพราะเราตั้งใจเก็บเงินให้ครบเร็วๆ
เราทำแบบนี้มา 5 ปี ประหยัดได้ก็ประหยัด ไม่ค่อยได้กินเที่ยว ส่วนแม่เราเป็นคนประหยัดมาก ประหยัดกินประหยัดใช้ทุกบาท
เจ็บป่วยก็รอแต่ไปใช้บริการโรงพยาบาลรัฐ บางทีไม่มีคิว เราจะพาไปคลินิกหรือเอกชนก็ไม่ยอมไป คงพอนึกออกคนรุ่นเก่าเค้า
จะใช้ไม่ยอมใช้เงินฟุ่มเฟือยเลย เพราะเกิดมาลำบาก กว่าบ้านเราจะตั้งตัวได้ ต้องส่งเสียที่บ้าน ช่วยเหลือญาติพี่น้องต้องเป็นหนี้
ไม่เคยมีทรัพย์สินไม่เคยมีชีวิตที่สบายเหมือนคนอื่น เค้าเสียสละมาทั้งชีวิตในขนาดที่ญาติพี่น้องอยู่สุขสบายไม่เคยต้องประหยัด
พอวันนี้เราเก็บเงินได้ครบตามเป้า เราก็เริ่มพาแม่เราเที่ยวหรือไปกินอาหารตามร้านดังๆ ในภาพรวมบ้านเรามีชีวิตสุขสบายและ
มีทรัพย์สินมากมาย ซึ่งทรัพย์สินมาจากการร่วมกันทำงาน บ้านเราลูกไม่มีใครทำงานประจำ จึงต้องมีทรัพย์สินเงินทองไว้มากๆ
มีหลานที่ยังเรียนหนังสือ มีแต่คนแก่ที่เริ่มเจ็บป่วย วันข้างหน้าต้องมีค่าใช้จ่ายอีกมาก เราจึงต้องสำรองเงินไว้เยอะๆไม่ให้ลำบาก
แต่นี่ล่ะปัญหา คือบ้านเรามีฐานะ คนอื่นก็จ้องที่จะมาเบียดเบียนไม่จบไม่สิ้น ทั้งที่มีครอบครัวมีงานมีรายได้ แต่สร้างปัญหาหนี้สิน
พอมีปัญหาก็วิ่งมายืมแม่เรา ใช้คำว่ายืมตลอดแต่แทบไม่เคยได้คืน เราตกลงกันว่าจะช่วยแค่หลักพันไม่เกินหมื่น ในทุกเดือนเรา
ช่วยญาติอยู่แล้ว มีทั้งส่งทุกเดือนกับยืมเป็นก้อน แต่คนไหนถ้าจะเอามากๆเราไม่ให้ เค้าคิดว่าไม่ช่วยคือไม่มีน้ำใจ ชอบมากดดัน
แม่เราจนเค้าปฏิเสธไม่ได้ แต่เราไม่ยอมก็เลยทะเลาะกับแม่เป็นประจำ คนไม่ได้มีปัญหากันคุยกันดีดีต้องมาทะเลาะเพราะคนอื่น
และคนพวกนี้ไม่เคยสนใจว่าจะทำให้บ้านคนอื่นแตก ทำให้แม่ลูกเค้ามีปัญหา อยากจะได้แต่เงินอย่างเดียว แต่เป็นญาติไงตัดไม่ได้
เราไม่อยากมีญาติแบบนี้เลย แต่มันเลือกญาติพี่น้องไม่ได้ไง ก็ต้องทนไปทั้งชีวิตจนกว่าจะตายจากกัน แต่ก่อนโดนเราโจมตีหนักๆ
เพราะไปขัดขวางพวกเค้า มันก็ด่าว่าร้ายเราสนุกปาก ไม่ทำงานเกาะแม่กิน เรียนมาสูงๆไม่ทำงาน สารพัดจะด่า ก็มีจิตตกบ้างนะ
แต่ตอนหลังเราไม่สนใจเลย เราจะใช้ชีวิตแบบไหนมันก็เรื่องของเรา เงินเรา ไม่ได้ไปเบียดเบียนใคร คนที่ควรอายคือพวกเค้าเอง
แก่ขนาดนี้ไม่รู้จักเก็บเงิน ใช้เงินเกินตัว สร้างแต่หนี้สินแล้วก็โยนให้คนอื่น พอเค้าไม่ช่วยคือไร้น้ำใจเห็นแก่ตัว เป็นญาติกันต้องช่วย
เรานี่อยากลาออกจากการเป็นญาติพวก มง จริงๆ 555 แต่วันนี้เราไม่สนใจนะ เราก็จะใช้ชีวิตในแบบของเราเหมือนเดิม ทำงานหาเงิน
ก็เพื่อชีวิตที่ดี ส่วนที่ช่วยเหลือเราทำแล้ว เงินบริจาคเราก็ทำตลอด ที่ชีวิตพวกเค้าไม่ดีมันไม่ใช่ความผิดเราสักหน่อย ก่อเองก็ต้องแก้เองนะจ๊ะ
บางคนพยายามพูดให้เราสำนึกว่าเราผิดเพราะไม่มีน้ำใจ ใช้คำพูดเหมือนดูถูกเค้าที่จะมาขอมาอยากได้เงิน คงคิดว่าเราแคร์ 55 ไม่แคร์ค่ะ