สวิสดีเรา เจอเรื่องร้ายๆตลอดเลยความทรงจำดีๆไม่มี เพื่อนมียุแต่ไม่รู้ว่า
จะมีแต่เรารึปล่าวที่คิดไปเองว่าพวกเขาเป็นเพื่อน
1พี่แกล้งเอาห่วงยังออกจากตัวเราแล้วตอนนั้นยุทะเล เราพยายามกระโดดตัวขึ้นแต่ด้วยแรงดึงดูดหละนะแต่สุดท้ายก็รอดมาได้
2พ่อทำร้ายจิตใจ หลายๆเรื่องเลยแหละเราไม่อยากจำเลยลืมไปให้หมด(ตั้งแต่จำความได้จนแม่หย่าไป)
3ช่วงปวช.ปี1เข้าไปกีฬาสีไม่ได้เข้าเพราะช่วงโควิด
ปี2ออนไลน์ปี3ฝึกงานไม่เคยได้เข้าร่วม
กิจกรรมวิทลัย(มีก็แต่เช่นวันไหว้ครูที่เข้าถ้าจำไม่ผิด🤔)

ตลอด3ปี
จนตอนนี้ปวส.1เราดันรถล้มข้อเท้าหักแล้วเขามีกีฬาสีกัน เราก็อดเข้าสีอีก เห้อชีวิตสุดท้ายตัดสินใจลาออก

แถมเพื่อนจะคิดว่าเราเป็นเพื่อนยุไหมนั้นก็ไม่รุเพราะแยกกันหลังจบปวช.

ตลอดทั้ง18ปีของเรามีแค่เรียนกลับบ้านดูน้อง
จันถึงศุกร์เรียนเสาร์อาทิตย์อยู่บ้านดูน้อง
จันถึงศุกร์ก็ต้องดู
หลังเลิกเรียนหละนะ(น้อง8ปี)

ไม่เคยได้เที่ยวกลางคืนเพราะที่บ้านชอบยัดคำพูดที่ดูถูกต่างๆนาๆ(แต่เราชอบกลางคืนมากกกกกกอยากไปเที่ยวกับเพื่อนทั้งวันก็ทำไม่ได้)

ทุกอย่างต้องมีเวลาหมดเห้อ  เราหละเหนื่อย
เวลาจะเที่ยวจริงๆเราก็ต้องบอกที่บ้านอีกว่าไปเวลานี้   กลับเวลานี้นะ
เช่นไปเที่ยว10โมงกลับ4โมงเย็น นั่งรถอีก1ชั่วโมงไปและกลับกว่าจะถึงที่เที่ยว เราอยากเที่ยวแบบสบายใจ แต่ที่เราทำมันต้องระแวงเรื่องเวลาตลอด
ในเรื่องของเวลาเราต้องคอยดูเวลาตลอด4โมงเย็นเนี่ยนี่คือเวลาที่ต้องถึงรถที่พากลับละขนาดไปแค่นี่ยังโดนว่าเลยว่ากลับช้า
ไปเร็วก็บอกว่าไปเร็วจัง(คนอีสานเสียงพูดบางคนเราก็กลัวเพราะเสียงเขาใหญ่)
ละยิ่งกลับช้านะขอตุยก่อนหละ😂


ทุกคนมีประสบการณ์ร้ายๆ
แบบไหนบ้างเหรอคะช่วยเล่าให้เราฟังที

แล้วทำยังไงเราถึงจะสนุกไปพร้อมกับเรื่องร้ายๆแบบนี้คะ

ขอบคุณทุกคนที่อ่านและตอบเรานะคะ🥰