ตอนนี้เราอายุ25 เป็นลูกคนเดียว เราเพิ่งเสียพ่อที่ไม่ค่อยสนิทกันและแยกกับเราไป9ปีเมื่อวันลอยกระทงที่ผ่านมา แม่เราเสียตั้งแต่เราอายุ10ปี เราอยู่กับยายเป็นหลัก ตาเสียตั้งแต่เรายังไม่เกิด แม่เรามีน้องชาย1คน น้าเราแต่งงานแต่ไม่มีลูก 3ปีที่แล้วน้าเราเสีย พ่อเรามีพี่สาว2คน ทุกคนมีครอบของตัวเอง เราไม่ค่อยสนิทกับป้าหรือญาติฝั่งพ่อเพราะอยู่คนละที่กัน ปู่กับย่าก็เสียไล่เลี่ยกัน ตอนนี้ครอบครัวเราเหลือเรากับยายแค่2คน ตัวเรายังไม่มีแฟน เพื่อนก็ไม่ได้เจอกันเลยหลังเรียนจบ เพื่อนสนิทมีคนเดียวแต่ก็อยู่คนละที่ เราคิดว่าเราเข้มแข็ง เราอยู่คนเดียวได้ เพราะก็อยู่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่เริ่มทำงาน ไปไหนมาไหนคนเดียว ชอบอยู่ห้อง แต่ก็ยังอยากออกไปเที่ยวหลายๆที่ถ้าไม่อันตรายจนเกินไป พอวันนี้เราคิดๆดูแล้ว อยู่คนเดียวมันเหงาแต่ก็สบายใจ แต่ถ้าวันไหนเราเหลือตัวคนเดียวขึ้นมา คนในครอบครัวไม่เหลือใครแล้ว การมาอยู่หอคนเดียวที่ไกลบ้านและไม่มีใครให้โทรหาเราคงเศร้ามากต่อให้ออกไปเที่ยวคนเดียวหรือกลับบ้านก็ไม่มีใครอยู่รอเราแล้ว มันคงเป็นความรู้สึกที่จะต้องอยู่คนเดียวแล้วจริงๆถึงตอนนั้นเราจะมีความสุขกับมันเหมือนตอนนี้ไหมนะ