เราเคยเป็นเด็กพิเศษตั้งแต่ป3 เรียนรู้ช้าได้กว่าเพื่อน ตอนนี้ไม่ได้เป็นแล้ว ตั้งแต่ก่อนจนถึงตอนนี้(ม2)เราเป็นคนทำอะไรได้ช้ามากแล้วก็โดนด่าประจำเรื่องนี้ รวมทั้งเรายังย้ำคิดย้ำทำแก้วจะกินน้ำล้างซัก10รอบก่อนจะได้ดื่มจนคนอื่นรำคาญและเราก็ชอบนอนไม่เป็นเวลามั่วไปหมด อยากรู้ว่านอนยังไงให้มันเป็นเวลาได้ซักทีเพราะเป็นมาหลายปีแล้ว
อีกทั้งเรายังกลัวคนไม่กล้าออกจากบ้านบอกตามตรงเลยว่ากลัว กลัวจะทำอะไรแปลกๆลงไปแล้วดูไม่ดีและหลักๆเลยคือไม่รู้จะคุยยังไง เราพูดกับคนในบ้านยังฝืนเพราะปกติเราพูดไม่รู้เรื่อง จะเงียบก็ไม่ได้ไม่คุยด้วยกลัวเขาจะรู้สึกแย่
บางครั้งคิดว่าทำไมคนอื่นไม่ดูแลเราเป็นพิเศษบ้างก็รู้หนิว่าเราแปลกแต่ละเลยหรอ แต่จริงๆไม่อยากให้คนอื่นมาลำบากดูแลเราหรอก ที่คนอื่นว่าเราผิดปกติเพราะเรานอนไม่เป็นเวลาไม่เหมือนเด็กบ้านอื่น และเรากลัวคนไม่เหมือนเด็กบ้านอื่น คือบ้านเราไม่ได้มีสถานะที่ดีและเราไม่ได้มีแม่เหมือนบ้านอื่น เราเลยแปลกและหายเองไม่ได้เพราะไม่มีคนสนใจ สุดท้ายเราต้องดูตัวเอง แต่เราไม่ค่อยดูแลตัวเอง เพราะก็ไม่ได้เป็นปัญหาให้ใคร เรารู้ว่ามีเด็กหลายคนลำบากกว่าเรามากกว่านี้แต่เราไม่ได้อยากทำตัวให้เป็นหนึ่งในนั้น ไม่จำเป็นต้องรอให้เราเป็นหนึ่งในนั้นแล้วค่อยสนใจไหมล่ะ ไม่มีใครในบ้านคุยด้วยเหตุผลซักคน คิดจะพูดก็พูดและมันทำร้ายจิตใจเราบางครั้งเพราะแค่เขาอยากพูดนั้นแหละ
เราแปลกของเราเองหรือครอบครัวเขาละเลยจนเราแปลก เราพยายามแล้ว เราไม่ได้อยากให้คนอื่นรู้ว่าเราแปลกแล้วมาสนใจเรามากขึ้นหรอก เราไม่อยากจะเป็นเด็กผิดปกติและภาระไปมากกว่านี้
คนในบ้านบอกเราผิดปกติ หรือเราผิดปกติเพราะคนในบ้าน
อีกทั้งเรายังกลัวคนไม่กล้าออกจากบ้านบอกตามตรงเลยว่ากลัว กลัวจะทำอะไรแปลกๆลงไปแล้วดูไม่ดีและหลักๆเลยคือไม่รู้จะคุยยังไง เราพูดกับคนในบ้านยังฝืนเพราะปกติเราพูดไม่รู้เรื่อง จะเงียบก็ไม่ได้ไม่คุยด้วยกลัวเขาจะรู้สึกแย่
บางครั้งคิดว่าทำไมคนอื่นไม่ดูแลเราเป็นพิเศษบ้างก็รู้หนิว่าเราแปลกแต่ละเลยหรอ แต่จริงๆไม่อยากให้คนอื่นมาลำบากดูแลเราหรอก ที่คนอื่นว่าเราผิดปกติเพราะเรานอนไม่เป็นเวลาไม่เหมือนเด็กบ้านอื่น และเรากลัวคนไม่เหมือนเด็กบ้านอื่น คือบ้านเราไม่ได้มีสถานะที่ดีและเราไม่ได้มีแม่เหมือนบ้านอื่น เราเลยแปลกและหายเองไม่ได้เพราะไม่มีคนสนใจ สุดท้ายเราต้องดูตัวเอง แต่เราไม่ค่อยดูแลตัวเอง เพราะก็ไม่ได้เป็นปัญหาให้ใคร เรารู้ว่ามีเด็กหลายคนลำบากกว่าเรามากกว่านี้แต่เราไม่ได้อยากทำตัวให้เป็นหนึ่งในนั้น ไม่จำเป็นต้องรอให้เราเป็นหนึ่งในนั้นแล้วค่อยสนใจไหมล่ะ ไม่มีใครในบ้านคุยด้วยเหตุผลซักคน คิดจะพูดก็พูดและมันทำร้ายจิตใจเราบางครั้งเพราะแค่เขาอยากพูดนั้นแหละ
เราแปลกของเราเองหรือครอบครัวเขาละเลยจนเราแปลก เราพยายามแล้ว เราไม่ได้อยากให้คนอื่นรู้ว่าเราแปลกแล้วมาสนใจเรามากขึ้นหรอก เราไม่อยากจะเป็นเด็กผิดปกติและภาระไปมากกว่านี้