สวัสดีนะทุกคนเราอยู่ปี1 ค่ะ ตอนนี้ก็เทอม2แล้ว ตอนเข้ามามอแรกๆก็ไม่มีเพื่อนไม่รู้จักใครเลย เหงาโดดเดี่ยวสุดๆ เรามีรูมเมทหอในที่อยู่สาขาเดียวกันนะคะแต่พวกเขาก็ไม่ได้สนิทกับเราเลยเขาสนิทกันอยู่สิงคนทั้งๆที่เรากับรูมเมทอีกคนรู้จักกันก่อนเพื่อนรูมเมทคนที่3ด้วยซ้ำแต่นั่นก็ไม่เป็นไรค่ะเราเลือกที่จะย้ายห้องมาอยู่ห้องข้างๆคนเดียวเราจะได้ไม่รบกวนเพื่อนด้วย พอมีกิจกรรมรับน้องเราก็ยังไม่มีเพื่อนสนิท
เพื่อนในสาขาเขาก็จับกลุ่มกันหมดเพราะเขาดูเข้ากันได้ดี เพราะตอนแรกเราก็ไม่กล้าทักใครด้วยค่ะมาเรียนตั้งใจอย่างเดียวว่าอยากมาเรียนมาเอาความรู้ไม่ค่อยโฟกัสเรื่องเพื่อนเท่าไหร่ พอถึงเวลาเข้าเรียนครั้งแรกจริงๆได้1-2วัน เราก็ได้เห็นเพื่อนผู้หญิงคนนึงเธอก็มีนิสัยเหมือนเราค่ะแต่เราพูดมากกับคนที่สนิทจริงๆค่ะ เธอไม่ค่อยพูดไม่คบใครเลยเอาแต่เดินคนเดียวจนวันนั้นเราได้เข้าไปทักเธอก่อนเธอก็อายๆแต่ก็พูดกับเรานะคะ พวกเราอยู่หอใน ทั้งคู่ค่ะแต่อยู่คนละตึกเธอเดินไปเรียนซึ่งมันก็ไกลพอสมควรเราเลยอาสาไปรับไปส่งเพื่อน เพราะเราอยากมีเพื่อนสนิท เราก็สนิทกันอยู่2คน คนอื่นก็มีมาชวนคุยบ้างแต่ก็ไม่ได้อะไรมากเพราะเราสบายใจมากกว่า แต่เพื่อนเราคนนี้พูดน้อยจริงๆถ้าเราไม่ช่วยเธอคุยเธอก็ไม่ค่อยคุยเลยแม้แต่ตอนที่อยู่กับเรา เราก็สนิทกันขึ้นเรื่อยๆไปไหนมาไหนด้วยกันแค่สองคน มีงานกลุ่มก็ทำด้วยกัน จนอยู่มาวันหนึ่งตอนเช้าเราจะไปรับเพื่อน เพื่อนก็บอกเธอไปเลยเราจะขี่จักรยานไปเอง วันต่อมาเพื่อนก็พูดแบบนี้อีก เราเลยแอบรู้สึกว่ารึว่าเราไปยุ่งวุ่นวายกับเพื่อนมากเกินไปเขาเลยอยากอยู่คนเดียว เราเลยออกห่างให้ระยะห่างกับเพื่อนสักนิดดูค่ะ สรุปก็คือเพื่อนไม่พูดกับเราอีกเลยแถมยังเย็นชากับเราด้วย แต่หลังจากนั้นก็มีเพื่อนกลุ่มอื่นๆมาชวนเราไปนั่นไปนี่อยู่เสมอค่ะ (ตอนเราไปรับเพื่อนเพื่อนค่อนข้างแต่งตัวหรือทำอะไรก็ไม้รู้บางอย่างนาน บางทีอาจจะเกรงใจเราก็ได้ค่ะแต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรแค่อยากให้เพื่อนไปด้วย)  เราก็พยายามถามเพื่อนคนอื่นอยุ่ตลอดนะว่า เพื่อนเราเป็นอะไรรึป่าวโกรธเรารึป่าว หลังจากนั้นมาพวกเราก็ไม่ได้พูดด้วยกันอีกเลยค่ะ ไปเรียนเจอหน้ากันแต่ก็ไม่ได้ทักทาย จนเพื่อนเริ่มไม่มาเรียน จากวันเป็นเดือน แล้วพอมารู้อีกทีเพื่อนก็ลาออกไปแล้วตอนเทอมสอง เรารู้สึกเสียใจมากๆค่ะเรารักเพื่อนคนนี้มาก เธอเป็นเพื่อนสนิทคนแรกของเราเลย อาจจะเป็นเพราะเราหรือป่าวนะที่ไปถอยระยะห่างกับเพื่อนจนเพื่อนต้องตัดสินใจลาออก เราคิดถึงเพื่อนมากๆค่ะ ก่อนที่เพื่อนจะลาออกเราก็ได้ส่งข้อความไปหานะคะ แต่เพื่อนไม่ตอบเราอีกเลย เพื่อนไม่ได้บอกเราด้วยว่าเพื่อนลาออก เพื่อนคนนี้อยู่ต่างจังหวัดถัดไปจากจังหวัดของเราค่ะเธอมาเรียนที่นี่เพราะพี่สาวเธอเรียนอยู่นี่ ตอนนี้เราก็ไม่มีเพื่อนค่ะเพราะรู้สึกว่าเราเข้ากับเพื่อนกลุ่มอื่นไม่ค่อยได้เลยไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตมันแตกต่างกันมากเลยค่ะ เวลาหากลุ่มทำงานก็ยากหน่อยแต่ก็พอไปได้ เราเองก็อยากมีเพื่อนนะคะแต่บางทีเราก็อาจจะชั่งเลือกเกินไปหรือป่าวจนทำให้เราไม่มีเพื่อน จากที่ผ่านมาช่วงมัธยมปลายเรามีบทเรียนเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนเยอะ ทุกคนจะเข้าหาเพราะผลประโยชน์ทั้งนั้น เวลามีปัญหาพวกเขาก็จะมาหาเราแต่พอตอนนี้พวกเขาไม่มีปัญหาพวกเขาไม่แม้แต่จะคิดถึงเรา เราโดดเดี่ยวแบบนี้มาตั้งแต่ประถมแล้วค่ะ จนตอนนี้เราเลยอยากอยู่คนเดียว  บางทีมันก็สบายใจกว่านะคะแต่บางทีก็แอบเหงาเพราะเราไม่มีใครให้ปรึกษา หวังว่าวันนึงถ้าพระเจ้าอยากจะส่งเพื่อนมาให้ก็จอให้เป็นเพื่อนที่ดีเพื่อนที่รักกันด้วยใจพร้อมช่วยเหลือกันไปจนเรียนจบ..ก็ได้แต่หวังนั่นแหละค่ะ ช่วงนี้เศร้าและเหงาค่ะเลยมาเขียนกระทู้ เดินคนเดียวบ่อยๆเรียนเสร็จก็กลับหอ การเป็นผู้ใหญ่บางทีไม่มีเพื่อนก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีเท่าไหร่หรอกมั้ง พยายามคิดบวกว่าการที่เราไม่มีเพื่อนจริงๆแล้วพระเจ้ากำลังปกป้องเราอยู่หรือเป็นบททดสอบในชีวิตเราอยู่ก็ได้ ขอให้คนที่กำลังอ่านและมีสถานการณ์แบบเราสู้ๆนะ เธอไม่ได้โดดเดี่ยวและยังมีอีกหลายๆคนที่ไม่มีเพื่อน แต่พวกเราต้องอดทนและข้ามผ่านมันไปให้ได้ เพราะตัวเราเองคือคนที่จะผลักดันให้เราสำเร็จไม่ใช่เพราะเพื่อนหรือใครอื่นตั้งใจเรียนนะ สู้ๆ