สวัสดีผู้เข้ามาอ่านทุกคนด้วยนะครับผม 🙏

          ***ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าไม่เคยตั้งกระทู้เลยครับ อาจจะเป็นกระทู้เชิงระบายความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกใครได้ ถ้าหากผิดพลาดประการใดเราต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะครับ***

          เข้าเรื่องเลยนะครับ ผมเรียนมหาวิทยาลัยเเห่งหนึ่งใน กทม. อยู่ชั้นปีที่ 3 เเล้วครับ ขอย้อนกลับไปตอนปี 1 นิดนึงนะครับ ตอนอยู่ปี 1 ผมมีเพื่อนใหม่อยู่ 2 คน รวมผมด้วยก็เป็น 3 คน พวกเรามาจากคนละที่กันเลย เป็นเด็ก ตจว. ที่มีความชอบอะไรคล้ายๆกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ทำงานกลุ่มร่วมกันเเละอื่นๆอีกมากมาย จนเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์จากเพื่อนใหม่สู่เพื่อนสนิท
พวกเราชอบบ่นเล่นๆขำๆกันว่า “ทำไมพวกเราถึงมั่นหน้ามาเรียนสาขานี้กันนะ ยาก” จนสุดท้ายปิดเทอมปี 1 จะขึ้นปี 2 เพื่อนเราทั่งคู่มันเริ่มคุยกันเเละปรึกษากันถึงเรื่องซิ่ว ซึ่งพวกมันสองคนก็ซิ่วไปจริงๆ ผมคือรู้สึกอึน มึน เศร้า เคว้งอย่างบอกไม่ถูก ผมก็เเอบร้องไห้อยู่คนเดียวตลอดเเค่คิดว่าจะไม่มีพวกมันในเทอมต่อไป (ที่ผมไม่ซิ่วตามเพื่อนไปเพราะว่าสงสารพ่อกับเเม่ครับ บ้านผมก็ไม่ได้มีเงินมากมาย กลัวพ่อกับเเม่ลำบาก อีกอย่างตัวผมเองยังเรียนไหวด้วยครับ) ตอนนั้นรู้สึกเเบบว่าเสียใจจนพูดไม่ออก เเต่ก็เข้าใจเพื่อนๆ มันก็คงไม่ไหวจริงๆถึงได้ซิ่วไป อีกอย่างก็มีบางคนในรุ่นที่ซิ่วออกไปเหมือนกัน ขอบคุณพวกมัน 2 คนมากๆ ที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอดระยะเวลา 1 ปีการศึกษา รักเเละคิดถึงมากๆ

       มาถึงช่วงเคว้งคว้างกันบ้างนะครับ บอกเลยว่าตั้งเเต่ขึ้นปี 2 เรียนออนไลน์เเบบ 100% ไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องห้องไห้หรือเครียดกับเรื่องเพื่อน ด้วยความตอนปี1 คนอื่นๆเขาก็มีกลุ่มเพื่อนสนิทเหมือนกัน ใจมันตกมันฝ่อมากเวลาอาจารย์ให้เเบ่งกลุ่มทำงานหรืองานคู่ มันเป็นความรู้สึกที่จู่ๆก็คิดว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน เพราะเกินจริงๆ เวลาเเบ่งกลุ่มละ 4 คน หรือเเบ่งเป็นงานคู่ เราเองก็จะมักเป็นเศษตลอด เเต่อาจารย์เเต่ละคนก็ยังใจดีตรงที่พยายามถามเพื่อนให้ตลอดว่ากลุ่มจะรับคนเพิ่มบ้าง หรือบางกลุ่มที่คนเขาขาดจริงๆ ถึงจะมาชวนผมไปอยู่ด้วย ตัวผมเองก็พยายามปรับเข้าหาเพื่อนกลุ่มอื่นๆด้วยตลอด 1 ปีการศึกษา เเต่บางครั้งมันก็เเบบ ไม่รู้ว่าตอนอ่านทุกคนจะรับรู้ถึงความรู้สึกนี้มั้ย เพราะว่าผมเองก็อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูกเหมือนกัน มันเหนื่อย มันท้อ เคว้งคว้าง คิดถึงเพื่อนเราสองคนนั้นมาก ได้เเต่คิดว่าถ้ามีพวกมันอยู่คงจะดีกว่านี้

           พอถึงปัจจุบันปี 3 มีเรียนออนไลน์บ้าง ไปที่มหาลัยบ้าง เเต่ส่วนใหญ่จะไปเรียนที่มหาลัย เราพยายามมากเลยนะทุกคน พยายามหากลุ่มเพื่อนใหม่กับบางคนที่ช่วงตอนปี 2 ที่เขาดีกับเรา ชวนเราทำงานด้วย เราก็พยายามเข้าหาพวกเขา เเต่ความพยายามของเราคือสูญเปล่าเลย สุดท้ายเวลาไปเรียน ไปกินข้าว
กลับหอก็ต้องไปคนเดียว งานกลุ่มก็ต้องวัดดวงเอาด้วยซ้ำว่าเขาเเบ่งกลุ่มกี่คน เเล้วจะเหลือที่ในกลุ่มพอสำหรับผมมั้ย จนช่วงหลังๆมานี้ผมไม่กล้าคุยกับใครอีกเลยนอกจากเรื่องงาน เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าคุยเเล้วเราได้อะไร

          ทุกคนงานทุกอย่างเราก็ช่วยคนในกลุ่มทำเต็มที่ตลอด เราพยายามเทคแคร์เอาใจคนอื่นๆตลอด เเต่ทำไมเรื่องเเบบนี้มันละเอียดอ่อนจัง เราไม่ได้มีเจตนาจะว่าเพื่อนคนอื่นๆนะครับ เพื่อนคนอื่นๆเขาก็ไม่ได้ผิดเลยที่เขาจะลืมทัก ลืมชวน ลืมเรา เเต่เราเองก็เเค่อยากระบายความรู้สึกที่เล่าสู่ใครฟังไม่ได้ เพราะถึงพูดไปคนฟังอาจจะลำบากใจเอาเปล่าๆ เลยลองหาช่องทางในการที่ตัวเองได้ระบายออกไปเเละไม่มีผลกระทบต่อใคร

           สุดท้ายตามหัวข้อเลยครับมีใครมีประสบการณ์หรือเเนวทางในการทำให้สภาพจิตใจของตัวเราดีขึ้นบ้างมั้ยครับเเละอย่างที่บอกไปนะครับกระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกเลย ถ้าหากผิดพลาด คำพูดที่มันไม่สุภาพยังไงก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ เราเเค่อยากจะพูดในสิ่งที่เราไม่มีโอกาสได้พูดเเละมันอัดอั้นตันใจมากครับ