คือตั้งแต่เด็กๆตอนประถมก็ค่อนข้างโดนบ่อย ว่าโง่อะไรแบบนี้แต่ก็โง่จริง ช่วง ม.ต้น พี่เราด่าเราทุกวันว่าๆ ทั้งที่เรายังไม่ได้ทำอะไรผิดแค่อยู่เฉยๆก็โดนด่า ด่าเราแบบนี้เรื่อยๆจนเราเชื่อว่าเราโง่จริงๆ จนเสียความมั่นใจ  ตอนม.4 อยากเป็นหมอก็บอกแม่ แม่บอกว่าอย่าหวังสูงอะไรเกินตัว ตอนแรกก็แบบ น้อยใจนะเพราะพูดตัดกำลังใจเราตลอด แต่ตอนนี้ก็ยอมรับว่ามันก็จริง จริงๆเราไม่ได้อยากเป็นแค่เห่อเฉยๆ ตอนนี้ก็ยอมรับความจริงว่าเออเป็นไม่ได้จริงๆเลยไม่ได้เสียใจอะไร  แต่บางทีก็ไม่เข้าใจ คือแบบบอกว่าจะเรียนอะไรเป็นอะไร แบบสมมติพูดเฉยว่า พยาบาล ก็จะมีแบบว่ามันต้องสอบใบประกอบนะยากนะจะทำได้หรอ  หรือแบบเรียนครูก็บอกว่ามันล้นตลาดแบบต้องสอบแข่งขันบรรจุราชการ ไรเงี้ย จะแบบสอบได้มั้ย บัญชีก็ปวดหัวมันงานละเอียด จริงๆอันนี้ยอมรับว่าไม่ได้เพราะไม่ละเอียด จนสุดท้ายจนถึง ม.6 ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะเรียนอะไร เพราะแบบอันนู้นก็ไม่ได้อันนี้ก็ไม่ได้ แล้วจะเรียนอะไรได้วะ คนแบบเราจะทำอะไรเรียนอะไรได้ มันทำให้เราเสียความมั่นใจจนแบบไม่ได้ชอบอะไรเลยตอนนี้ หมดแพชชั่นไม่อยากเป็นอะไรแค่เรียนๆไป