ผมไม่รู้ว่าผมเป็นคนเดียวรึเปล่า แต่พอย่างเข้าเลข2 ความคิดผมทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดเลย จากมีเพื่อนเยอะก็กลายมาเป็นตัวคนเดียว จากติดเหล้าก็กลายมาไม่กินเหล้าเลย3ปี จากที่ชอบเที่ยวก็กลายเป็นไม่มีเวลาเที่ยวอีกเลย จากที่เคยชอบรถซิ่งก็กลายมาเกลียดรถซิ่งเด็กแว๊นไปเลย เริ่มมีเรื่องให้เครียดคิดหนักอึดอัดเพิ่มขึ้น ความสุขเริ่มลดลง จากที่เคยเป็นคนร่าเริงดันกลายเป็นคนที่เงียบและพูดน้อยมากๆ กลายเป็นคนที่พูดแค่ ครับ สวัสดี ขอบคุณ ขอโทษ กลายเป็นคนที่ไม่ชอบยืนคุยกับใครนานๆ รีบทำนู่นทำนี่แล้วกลับบ้านอย่างเดียว เพราะยิ่งโตยิ่งตาสว่างว่าครอบครัวนี่แหละที่อยู่ข้างๆเรามาตลอด แต่มันก็ยังรู้สึกอยู่ดีว่าเรายังขาดอะไรไปบางอย่าง ตอนนี้แทบไม่ยิ้มให้ตัวเองเลย กลายเป็นคนเก็บกดซะงั้น มีอะไรก็ไม่พูดไม่ว่าจะหนักแค่ไหน เพราะคิดว่าไม่จำเป็นต้องพูดทุกเรื่อง เก็บไว้แต่ในใจและพิจารณาด้วยตัวเราเองตลอด และบางทีก็นึกถึงความทรงจำเก่าๆหรือรูปภาพเก่าๆทำไมตอนนั้นเรามีความสุขจังว่ะ แตกต่างจากตอนนี้มากๆ ตัวเราไม่หัวเราะมานานมากแล้ว ตัวเราไม่เที่ยวมานานมากแล้ว ตัวเราไม่สังสรรค์ที่ไหนเลยมานานมากแล้ว แทบไมาเติมเต็มความสุขให้ตัวเองเลยจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องทำยังไงถึงจะมีความสุข เหนื่อยเหลือเกินยิ่งโตยิ่งเหนื่อย โครตอยากกลับไปเป็นเด็กน้อยเล่นดินเล่นทรายเล่นน้ำเลย วันๆไม่ต้องทำอะไรเล่น ไปหาเพื่อน มีเพื่อนเยอะ พูดคุยสนุก ทำอะไรขำๆ อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องคิดอะไรมากและมีความสุขมากๆยิ้มมากๆ โครตอยากกลับไปเป็นเด็กแต่ทำยังไงได้ ได้แต่นึกถึง ชีวิตมันก็ต้องเดินต่อ