เราอยากจะมาเราบางอย่างนะเราแค่คิดว่ามันคงเป็นทางที่ดีอาจจะดีตรงที่อย่างน้อยก็ได้ระบายมันออกมาถึงจะไม่ได้ระบายออกด้วยการพูดก็ตามการพิมพ์ลงมาคงจะทดแทนกันได้บ้างนะ 
ตั้งเเต่เราจบม.6 เราก็รู้สึกเหมือนมีหลายอย่างที่หายไปจากเราเยอะมาก เราหางานทำกว่าจะได้งานนั้นมาเรารอหลายครั้งสมัครส่วนใหญ่จะมีงานที่ประกาศรับคือประเภทเด็กเสริฟ งานบริการ แต่เราหน้าตาไม่ดีจึงเป็นเหตุผลที่ไม่ได้ทำเราก็เข้าใจทางร้านน่ะเพราะถึงแม้จะเป็นร้านอาหารยังไงก็คงอยากจะหาสิ่งดีให้กับร้านอยู่เเล้ว เราจึงไปเจองานแพ็คของรู้มั้ยเราดีใจมากเลยแต่แล้วเราทำได้แค่3วันเราถูกสาเหตุที่ออกเพราะเราถูกลวนลาม...
เราฝืนทำต่อไม่ได้จริงๆเราบอกที่บ้านนะแต่เรากลับไม่รู้สึกถึงการเป็นห่วงเราทำไมกันทำไมเราไม่รู้สึกล่ะ เรากลัวมากเลยว่าเขาจะไม่เชื่อเพราะเรามักพูดอะไรเราไม่เคยรู้ภได้เลยว่าเขาเชื่อเราคงเป็นเพราะตั้งเเต่เด็กล่ะมั้งตอนนั้นเราป่วยนั่งรถเข็นอยู่แล้วพ่อถามว่าป่วยจริงไหมเรากลัวคำพวกนี้มากเลย แต่ล่ะอย่างที่เราเจอมาเราไม่กล้าที่จะพูดด้วย แต่เหตุการณ์ครั้งที่เราถูกลวนลามมันแย่ตรงไหนรู้มั้ย ก็ตรงที่เรากลับจำภาพในอดีตวัยเด็กของเราได้จู่ๆสิ่งที่เราได้ลืมมันไปหลายปีก็ผุดขึ้นมาอีกครั้งภาพที่เราเคยถูกลวนลามตอนอนุบาล ณ ตอนนี้เราไม่สามารถลืมมันได้เลย จนครั้งนึงเราได้งานอีกครั้งเรากับหลอนไปกับการทำงานหมดแล้วเรากลัวเราไม่รู้จะกลัวอะไรหนักหนาเราเกลียดมากเลยที่ต้องเป็นแบบนี้ เราสั่นไปหมดแค่เดินก้าวร้านในหัวเราตีไปทุกอย่างเราไม่เข้าใจตัวเองทำไมต้องเป็นแบบนี้ เรากลัวจนเราไม่รับรู้อะไรเราไม่รู้ตัวเองอีกแล้วเราไม่รู้ง่าทำไมเป็นแบบนี้ เราเคยบอกกับพี่ตัวเองว่าเรากลัวตลอดเวลาที่ไปทำงานพี่เราก็ถามว่ากลัวอะไร ในหัวเราอยากตอบว่ากลัวเป็นแบบเดิม แต่เราเลือกที่จะพูดว่าไม่รู้ ณ.ตอนนั้นเรากลั้นน้ำตาเราพยายามบอกมันว่าอย่าได้ไหลมาตอนนี้เลย เราไมาอยากเป็นคนเราอยากเป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องมีความรู้สึก เราไม่อยากรับรู้ เราไม่อยากได้ยินหรือมองเห็นอะไร เป็นปีแล้วที่เราต้องอยู่กับความรู้สึกที่ไม่มีความสุขเลย เราเขียนไดอารี่ด้วยนะแต่ในนั้นกลับมีเรื่องแย่มากกว่าเรื่องดีด้วยซ้ำ