คือครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ไม่ค่อยใส่ใจในคำพูด เอาง่ายๆคือชอบพูดจาเเรงๆ เราอยู่กับตายาย ตาชอบคิดว่าตัวเองเป็นใหญ่ ชอบบ่นชอบด่าแล้วก็ชอบสั่ง วันนั้นรร.เปิดแล้วฝนตกหนักแต่รร.ไม่สั่งปิดเราไม่อยากไปเพราะไม่มีเพื่อนเพราะเพื่อนสนิทไม่ไปเลยขอยายว่าไม่อยากไปยายบอกก็ไม่ต้องไปเพราะเพิ่งหายไข้ แต่เราไม่กล้าเพราะตาไม่ให้หยุดตอนเด็กไม่สบายอยากหยุด ตาก็ไม่ให้หยุดเราไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ให้หยุดเหมือนไม่อยากให้เราอยู่บ้าน เพื่อนเราแม่เข้าใจให้หยุด คนในครอบครัวเราทะเลาะกันตลอดเลย เขาชอบขึ้นเสียงใส่อะไรไม่ถูกใจก็ด่าก็ว่า    เราเริ่มมาสั่งเกตุตัวเองว่าเวลาใครขึ้นเสียงใส่จะชอบร้องไห้โดยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้ววันนี้มาเที่ยวกับเพื่อนก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน รู้สึกว่าทำไมครอบครัวเราไม่เหมือนเพื่อน ครอบครัวเพื่อนใส่ใจลูกไปรับไปส่ง ไปเที่ยวกับเพื่อน เขาโทรให้ที่บ้านไปรับก็ไปรับ แต่ของเราเราไม่เคยกล้าโทรเลย เรากลัวจริงๆ ส่วนเพื่อนเรามีเพื่อนที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน1คน แล้วก็เพิ่มเข้ามาอีก1คน เพราะเริ่มสนิทกับเพื่อนของเรา สองคนนี้เป็นคนปากร้าย เขาไม่ค่อยคิดอะไรกับคำที่ตัวเองพูด บางทีเขาชอบพูดจาแรงๆ เราเป็นคนคิดมากพวกเขาเป็นคนไม่คิดอะไรเลย วันนั้นแม่เขามารับแล้วไปส่งที่ห้าง แม่เขารู้จักกับเพื่อนเรา มีเพื่อนอีกคนติดรถมาด้วยแม่เขาก็รู้จัก แต่เราไม่แน่ใจว่าเขารู้จักมั้ยเรารู้สึกครั้งแรกเลยว่าที่นั้นเราไม่ควรไปอยู่จริงๆ เราไม่ควรนั่งตรงนั้น มันมีความรู้สึกนี้ขึ้นมาในหัว มันอยู่สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน เรานั่งเงียนตลอดทางเลยไม่กล้าพูดอะไร