สวัสดีค่ะคือตามหัวกระทู้ครอบครัวเรามีพี่น้อง4คนเราเป็นคนเล็กของบ้านรู้สึกเหมือนพ่อกับแม่ไม่รักเราเหมือนพี่ๆเลยสายตาที่มองเราเหมือนไม่ใช่สายตาที่แม่มองว่าลูกสายตาเหมือนเกลียดเรามากๆเวลาพูดก็เหมือนพูดส่งๆไม่เคยพูดเรื่องขำๆตลกๆเหมือนกับที่คุยกับพี่เลยทำอะไรก็เหมือนผิดไปหมดกับพี่ๆแม่ก็ไม่เคยด่าไม่เคยตีเลยแต่กับเราทั้งด่าทั้งตีตะคอกต่อหน้าคนอื่นไม่เคยยิ้มให้เราเลย เสียใจมากๆรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของครอบครัวป้าก็เหมือนจะไม่ชอบเราด้วย เวลาแม่โพสต์รูปในเฟสหรือไอจีตอนไปเที่ยวกันแม่ไม่เคยถ่ายเราเลยลงแค่กับพี่เราเท่านั้นถ้าจะให้ลงบ้างคือถ่ายติดในวิดีโอแค่เสี่ยววิไม่เคยชมเราให้คนอื่นฟังเลยชมแค่พี่เราเพื่อนๆแม่เราหรือคนที่แม่เรารู้จักไม่เคยรู้เลยว่าแม่มีเราเป็นลูกม่มีใครจำได้ไม่มีใครรู้จักขนาดไปเซเว่นกับพี่เพื่อนแม่ก็ทักแค่พี่เราเพราะไม่รู้จักเป็นอะไรที่เสียใจมากๆค่ะไม่เคยมีความสุขเลยเราพยายามเอาใจแม่ทุกอย่างกลัวแม่จะไม่ชอบเราไปมากกว่านี้แต่เหมือนจะยิ่งไม่ชอบขึ้นเรื่อยๆไม่เคยบอกรักเราเลยบอกรักแค่กับพี่เสื้อผ้าก็ไม่เคยซื้อให้ใส่เราต้องซื้อเองวันตรุษจีนถ่ายรูปรวมครอบครัวเราไม่ได้เข้าเฟรมด้วยเพราะต้องถ่ายรูปให้เขาทั้งครอบครัวเราน่าจะเป็นแค่ตากล้องในครอบครัวพ่อเราเหมือนจะรู้ว่าแม่ไม่ชอบเราก็พยายามเรียกให้ถ่ายรูปด้วยไม่ก็บอกรักเราบ่อยๆแต่สายตาเขาเหทือนแค่สงสารที่เราไม่มีใครแต่ยังไงพ่อเราก็ดีกับเรามากๆแต่พ่อเราเหมือนจะกลัวแม่เลยฟังแม่ทุกอย่างแม่เคยห้ามไม่ให้คุยกับเราทั้งครอบครัวทุกคนก็ไม่พูดกับเราจริงๆเราทำได้แค่อยู่ในห้องเพราะถามอะไรไม่มีใครตอบพี่เราก็มีปลอบบ้างว่าแม่แค่งอนแต่ทุกคนก็ไม่คุยอ่ะไม่เข้าใจทำได้แค่ยิ้มพี่ทำไรไม่เคยผิดสักอย่างต่อให้พี่เราทำอะไรผิดที่มันหนักหนากว่าเราก็แค่พูดว่าพี่คงไม่ตั้งใจถ้าเป็นเราน่าจะโดนสาปโดนแช่งไปแล้ว😆😆 คือเรื่องมันเยอะมากๆในหัวที่อยากระบายแต่มันพิมพ์ออกมาเป็นคำพูดไม่ได้มันอึดอัดในใจ อ้างว้างต้องเป็นคนที่เข้มแข็งตลอดเวลาเหนื่อยมากๆอยากระบายอีกเยอะแต่คงพูดไม่หมด🥲🥲🥲