*** ผมครบกับแฟนมาราวๆ 9 ปีกว่าๆแล้ว ในระหว่างครบผมไม่เคยมีความรู้สึกหรือความคิดระแวงอยู่เลยมีอยู่กับเขามีความสุขมาโดยตลอด แต่บางครั้งผมอาจจะติดเพื่อนในช่วงเวลาเรียน อาจจะไม่มีเวลาให้เขาหรือไม่สนใจเขา ในตอนนี้ผมไม่ได้คิดเลยว่าเขาจะไปคุยคนอื่นหรือแอบครบกับคนอื่น ผมเลยไม่มีความระแวง

*** จนทั้งคู่เรียนจบแยกย้ายทำงาน ในส่วนของผมในตอนนี้ไม่มีเพื่อนให้สนุกอีกแล้วเพราะแยกย้ายกันไปเติบโตกัน ผมเลยคิดมองกลับไปว่าทำไมตอนเรียนผมไม่เคยคิดจะเอาใจใส่แฟนหรือมอบความรักให้มากกว่านี้ ผมคิดแล้วอยากย้อนเวลากลับไปและกลับไปแก้ไขมันแต่ก็ได้แค่คิด บางครั้งผมก็แอบรู้สึกดีต่อเขาและรักเขามากกว่าเดิมด้วยซํ้า เพราะถ้าคิดย้อนกลับไปถ้าเขาไม่รักเราจริงคงทิ้งเราไปตั้งแต่เรียนแล้วแหละ ด้วยความที่เราติดเพื่อนขนาดนั้น หลังจากนั้นผมก็เอาใจใส่เขามากกว่าเดิม คือเราจะทำให้เขารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปจากที่ไม่เคยเอาใจใส่

*** อยู่มาวันหนึ่งผมไปทำงานต่างจังหวัดประมาณ 1 อาทิตย์ได้ ก็ทักคุยกันหรือโทรคุยกันตามปกติ ผมก็ตามดู GPS เขาเป็นระยะๆ ว่าเขาทำอะไรอยู่ที่ไหน อยู่กับใครผมคิดไปหมดแต่ตอนนั้นยังไม่มีอาการระแวง จนวันหนึ่งเขาบอกว่าจะไปกินเหล้ากับเพื่อนที่ทำงานเป็นผู้ชาย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็แอบคิดเล็กๆอยู่ว่าไปกินเหล้ากับผู้ชายได้ยังไง แล้วกลับกับเขาสองคน ผมก็ได้แต่คิดทำอะไรไม่ได้ จนถึงเวลากลับผมก็ดู GPS ตลอดว่าถึงห้องยังดูตลอด จนมีช่วงหนึ่งที่เขาปิด GPS หายไปประมาณ 48 นาที โทรหาก็ไม่รับเป็นใครใครก็คิดไหม ตอนนั้นใจผมสั่นและรู้สึกไม่ดีมากๆ

*** และพอวันต่อมาผมก็นัดพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายมาคุยกันว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นบาง คำตอบของเขาคือ เขาบอกเขาแค่อยากกินเหล้าและวันนั้นที่ปิด GPS ก็เพราะรู้อยู่ว่าผมดูแล้วอยากปิดเฉยๆ แล้วก็พูดว่าตอนที่ผมเรียนตอนคิดเพื่อนผมก็ปิดใส่เขาเหมือนกัน แล้วพอมาตอนนี้จะปิดไม่ได้หรือยังไง แล้วเวลาที่หายไป 48 นาทีทำอะไรอยู่ เขาบอกว่าเขาพาเพื่อนที่ทำงานไปเอาชุดอยู่ห้องเพื่อที่จะเอาไปทำงานต่อพรุ่งนี้ ผมก็คิดนะว่าทำไมถึงไม่ไปส่งแฟนผมก่อนค่อยไปทำธุระส่วนตัว 

*** หลังจากนั้นมาผมก็หาคำตอบไม่ได้จากเหตุการณ์วันนั้นเลย จากที่ผมเป็นคนไม่คิดมากมันเปลี่ยนความคิดผมจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยครับ ผมมีความระแวงไปหมดไม่ว่าเขาจะคุยกับใครในที่ทำงานหรือทำอะไรอยู่ ในตอนที่เขาไปทำงานหรือตอนที่ไม่อยู่ด้วยกัน ผมทรมานกับความรู้สึกนี้มาก ผมไม่อยากทำงานหรือไม่อยากกินข้าวเลย รู้สึกว่าตัวเองตกตํ่ามาก จากวันที่เกิดเหตุการณ์นั้นจนถึงวันนี้ที่โพสก็ผ่านมา 18 วันแล้ว ผมก็ยังรู้สึกมันอยู่ผมแค่อยากระบายความรู้สึกที่เป็นอยู่และอยากหาวิธีแก้ไขความรู้สึกตัวเอง เพราะผมก็รักเขาเหมือนเดิมแค่เพิ่มเติมคือความระแวง มีบางครั้งที่ผมคิดว่าถ้าผมทิ้งเขาแล้วไปซ่อมความรู้สึกตัวเองให้กลับมาเหมือนเดิมจะดีไหม แต่มองกลับไปแล้วผมไม่อยากทิ้งเขาเลย มันเลยทำให้ผมต้องมาทรมานแบบนี้

*** สำหรับคนที่อ่านจนจบผมก็ต้องขอบคุณมากนะครับที่ฟังความรู้สึกผมในตอนนี้ <3