ผมขอยกตัวอย่าง 2 เคส

1.อาจารย์ที่ปรึกษา
ซึ่งเงินเดือนประจำตำแหน่งของแกก็เป็นแสน 
แต่เป็นคนที่ชอบให้ลูกศิษย์ซื้อของขวัญให้หรือพาไปเลี้ยง แกจะยินดีมาก
แต่ถ้าลูกศิษย์คนไหนไม่ทำอย่างนี้เกรดอาจจะไม่ดี 
เป็นที่ลือที่กล่าวขานกัน ให้นักศึกษาไปนินทากันอย่างเมามัน
(แต่อาจารย์ส่วนใหญ่ท่านไม่ยอมให้ลูกศิษย์เลี้ยงหรือเอาอะไรจากลูกศิษย์เลย) 
คุณคิดดูลูกศิษย์บางคนเขาจำใจต้องทำต้องหารเฉลี่ยกับเพื่อน
เพื่อที่จะเลี้ยงอาจารย์ทั้งที่ตัวเองยังไม่มีเงินเดือน
ไม่มีรายได้เลยแต่กลัวจะเป็นแกะดำ
ซึ่งเงินหลักร้อยที่นำไปหารเฉลี่ยมีความสำคัญต่อการเลี้ยงชีพมาก
แต่สำหรับตัวอาจารย์แล้วไม่ควรทำอย่างนั้น
ให้เสียศักดิ์ศรีให้เป็นขี้ปากคนอื่นเลย
แต่เหมือนจะไม่รู้ตัวยินดีด้วยซ้ำกับที่ได้ของเหล่านั้น

2.ผู้บังคับบัญชา
ที่ร่วมงานกับผู้ใต้บังคับบัญชาทุกวัน
เห็นหน้ากันทุกวันเพียงบอกว่า
ปีใหม่อวยพรอย่างเดียวก็พอ
ไม่ต้องซื้อของขวัญให้หรอก
ทีพูด ทีสั่ง ทีด่า ได้
เรื่องที่จะบอกไม่ต้องให้ทำปากหนัก

คือถามว่าเขาเต็มใจให้คุณไหม
เขาไม่เต็มใจหรอก บางทีของเหล่านั้น
เขายังไม่มีโอกาสกินใช้เลยเพราะเกินฐานะ
เขาเต็มใจให้ครอบครัวเขามากกว่า
เพราะเขายังไม่พอเงินเดือนน้อย
แต่คุณเป็นถึงผู้บังคับบัญชาเงินเดือนเยอะกว่าเขาหลายเท่า 
แต่ลูกน้องจำเป็นต้องทำเพราะว่ามันเป็นธรรมเนียม
ทั้งที่คุณได้รับของขวัญไปแล้วบางทีก็ไม่ได้ใช้ปล่อยให้เน่าเสีย
เพราะว่ามันเยอะจัดหรือเอาไปแจกจ่ายให้แก่ญาติพี่น้องของคุณ
ซึ่งมันเหมาะแล้วเหรอที่จะต้องเอามากับผู้ใต้บังคับบัญชาซึ่งเขาเงินเดือนน้อยนิด 

หรือ
ถ้าเขาให้คุณมา คุณก็ขัดไม่ได้เพราะว่าไม่รู้
ว่าเขาจะนำกระเช้ามาให้ 
คุณก็คืนกระเช้าให้เขาไปให้เขาไปแบ่งกัน
แบบนี้ดีกว่าไหม อายผู้น้อยหน่อยไหม

ครั้งหนึ่งผมเป็นคนขนกระเช้าไปใส่ท้ายรถ
เขาบอกว่าเยอะแยะไปหมดจะกินยังไงหมด
ของหมดอายุเต็มไปหมดเลยเมื่อปีที่แล้ว
เพราะกินไม่ทัน

เป็นต้นต่อของคอรัปชั่น

ถ้าเป็นญาติผู้ใหญ่ของเรา
เราซื้อของดีที่มีประโยชน์
ไปฝากคนที่รัก อันนี้เราทำด้วยความเต็มใจ

ใครเจอสถานการณ์แบบนี้คิดยังไงบ้างครับ
อยากให้จริงๆหรือไม่อยากให้