ที่ผมจะกล่าวถึงทั้งหมดในตอนนี้คือพ่อผมนะครับเวลาผมกินข้าวนะครับผมจะชอบเดินมาตะคอกบ่นว่าเวลากินข้าวก็ควรกินอย่างเดียวไม่ควรเล่นเกมทั้งที่ผมไม่ได้เล่นผมเเค่เปิดยูทูปดูค้างไว้มือไม่ได้จับคีย์บอดเมาส์ด้วยซําตอนกินข้าวอารมณ์เหมือนเขาหงุดหงิดนเลยอยากบ่นด่าลูกตัวเองเล่นเลยครับเเล้วก็บ่นจนโยงไปเรื่อยเลยครับว่าสงสารเครียดเเทนผู้ปกครองเพื่อนที่มีลูกมีพฤติกรรมเดียวกับผมเวลากินข้าวในส่วนนี้ผมกล้าพูดเลยครับว่าหลายบ้านเขาไม่มานั่งใส่ใจด้วยซำครับในใจผมคิดเลยนะว่ามีเเค่พ่อผมนี่เเหละที่คิดงี้(ละตอนนั้นผมอยู่ในดิสกับเพื่อนด้วยประมาณห้าคนผมไม่ได้ปิดไมค์ด้วยเพื่อนผมก็พูดกันนะว่าจะอะไรขนาดนั้นที่พวกเขายังไม่ขนาดนี้เลย)เเล้วเขาก็พูดต่อไปอีกว่าผมเนี่ยเล่นเกมเนี่ยเคยได้ตังบ้างไหมเลี้ยงส่งตัวเองเรียนได้ไหมถ้าได้จะไม่ว่าอะไรเลยผมได้ยินก็คิดในใจนี่คือผมเเค่ดูยูทูปตอนกินข้าวนะเกมผมก็เล่นปกติวันหยุดเสาร์อาทิตย์ผมนะงานบ้านผมก็ทำเเต่สิ่งที่ทำให้ผมขำในหัวคือนี่คือคำพูดที่ออกจากปากของคนที่เรียนจบเเค่ป.6หน้าที่การงานก็นานนานทีได้ทำเเถมติดเหล้าจนเป็นโรคเบาหวานลำบากผมกับเเม่ต้องมานั่งดูเเลอีกนี่คือสิ่งที่ในหัวผมคิดเลยใครกันเเน่ที่เป็นภาระครอบครัวเมื่อวานจะออกไปข้างนอกยังต้องมายืมตังผมไปใช้เป็นงี้หลายรอบมากครับอีกเหตุการณ์นึงครับช่วงที่เรียนออนไลน์โควิดระบาดขนาดตอนผมเรียนออนไลน์ยังหาว่าผมเล่นเกมเลยครับทั้งที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คผมโชว์หน้าครูเต็มเต็มเลยครับถึงจุดนี้ผมเริ่มสงสัยเเล้วครับว่าเขาเป็นคนชอบหาเรื่องหรือเขาเป็นคนไม่สังเกตเป็นเเทบทุกวันครับช่วงเรียนออนไลน์มีอีกหลายเรื่องเลยครับที่เขาไม่รู้เกี่ยวกับผมเลยเเต่เขาก็ชอบพูดด้วยความมั่นใจต่อจากนี้คือความรู้สึกผมเลยครับคือถ้าผมไม่ได้เกรงใจเเม่ผมคือผมต่อยไปเเล้วครับเเต่ผมก็พูดกับตัวเองตลอดว่าข่มอารมณ์ไว้ทุกครั้งที่เขาพูดเรื่องที่ไม่จริงผมโคตรหงุดหงิดเลยทั้งเรื่องที่ชอบขู่การใช้ความรุนเเรงอีกคิดเอาครับรายได้ช่วยครอบครัวก็ไม่มีเเถมยังเป็นโรคลำบากครอบครัวเเถมยังชอบว่าผมเเบบไม่มีเหตุผลอีกนี่ครับพ่อดีเด่น