ตอนนี้เรารู้สึกน้อยใจชีวิตตัวเองมากเลย ทำไมถึงไม่มีใครอยากรักอยากดูแลเราเหมือนคนอื่นบ้าง
ตั้งคำถามกับตัวเองตลอดทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ชีวิตผญ.คนนึงอายุ22 ต้องใช้ชีวิตคนเดียวแบบไม่มีคนคอยซัพพอร์ต ทำไมต้องเหนื่อยขนาดนี้*-*
บางทีก็คิดว่าตัวเองมีความเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า แต่เราพยายามต่อต้านและพยายามสดใส ด้วยความที่ไม่ค่อยยุ่งกับใครไม่กล้าเข้าหาคนและไม่ชอบความวุ่นวาย เลยทำให้ไม่มีสังคม ทั้งๆที่อยากมีใจจะขาด ใครสักคนที่พร้อมจะรับฟังและห่วงใยโดยที่ไม่หวังผลประโยชน์  เห้อยากจังนะการมีชีวิตแบบนี้.